Translate

Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ: ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ



Σε vertigo το εγχώριο πολιτικό σύστημα, αλλάζει θέσεις σαν τα πουκάμισα. Από το «πες εσύ, να πω εγώ», στο «εσύ είπες έτσι, κι’ εγώ είπα αλλιώς». ΤΑΡΑΧΗ!

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com



Στις 29 Ιανουαρίου μας φιλοξένησε ο δημοσιογράφος Φώτης Γιοβαννόπουλος στην ΔΙΟΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, στην εκπομπή Ευ ζην, στην ενότητα «Εστιάζοντας στην Επικαιρότητα». Παρακολουθήστε τη συζήτηση για την περίοδο 1912-1922, με υλικό από τα βιβλία «Η Γενοκτονία του Ελληνισμού της Ανατολικής Μακεδονίας, κατά τη 2η βουλγαρική κατοχή, 1916-1918», «Οι Αρχιτέκτονες του Μικρασιατικού Ολοκαυτώματος», και την πρόσφατη έκδοση για τον Μπάζιλ Ζαχάρωφ.


Στη Βουλγαρία γελάει και το παρδαλό κατσίκι με τα φαραωνικά κτίρια και αγάλματα στο κέντρο των Σκοπίων, και τις γελοιότητες που μαθαίνουν οι Σκοπιανοί στα παιδιά τους.
Δείτε σε ποιους θέλουν να δώσουν το όνομα:



Όποιος πολιτικός πιστεύει ειλικρινά ότι με τις συνταγματικές αλλαγές, τις μετονομασίες δρόμων και τα σύμφωνα συνεργασίας, οι πάτρωνες του εθνικιστικού και σοβινιστικού μετώπου στα Σκόπια θα παραιτηθούν από τις ανθελληνικές αλυτρωτικές βλέψεις, ας αλλάξει επάγγελμα μπας και γλυτώσει ο τόπος.

Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2018

ΟΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΕΣ "ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ" ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ



 Εάν υπάρχουν Έλληνες πολιτικοί που πιστεύουν ότι οι Σκοπιανοί θα παραιτηθούν από τις αλυτρωτικές βλέψεις τους, τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com

Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΗ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ
«Δεν είναι παράλογο να περιέχεται ο όρος «Μακεδονία» σε μία σύνθετη ονομασία είτε με γεωγραφικό είτε με χρονικό προσδιορισμό, έναντι όλων». Αλέξης Τσίπρας, σχετικά με το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων.
(Ειδησεογραφία 20-21 Ιανουαρίου 2018).

Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ
«Μα το άκρον άωτον του παραλογισμού ήταν το σύνθημα της “Αυτονομίας της Μακεδονίας”. Χωρίς να υπάρχη το ελάχιστο Εθνικιστικό κίνημα στην Ελληνική Μακεδονία, γιατί από πολύν καιρό η Ελληνική μπουρζουαζία είχε διώξη τους σλαύους πληθυσμούς κι’ είχε κατοικήση με πρόσφυγες Έλληνες την Ελληνική Μακεδονία, το Κομμουνιστικό Κόμμα δημιούργησε μετά ταύτα αυτό το ζήτημα». (Από άρθρο του Γιάννη Κορδάτου στην Revolition Proletarienne, τον Αύγουστο του 1926).


Η υπόθεση αρχίζει και θυμίζει την περίπτωση του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος από το 1912 έως το 1916 αγωνίστηκε με νύχια και με δόντια να δώσει την ανατολική Μακεδονία στη Βουλγαρία, («ίνα διανεμηθεί η υπόλοιπη»), με χαρακτηριστικά παραδείγματα τη σχιζοφρενική θεωρία «περί σπονδυλικής στήλης» της Ελλάδος, και τα υπομνήματα του 1915 προς τον Κωνσταντίνο.
Το 1918, ο Βενιζέλος είχε στείλει εξορία όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους και «άνοιξε» τα ελληνικά νησιά ως τόπο εξορίας για εκατοντάδες «βασιλικούς», ενώ ταυτοχρόνως η κρητική χωροφυλακή έπαιζε το ρόλο των πρώτων ταγμάτων ασφαλείας. Εκείνη την περίοδο εμφανίστηκε στην Αθήνα ο Ισπανοεβραίος Αβραάμ Μπεναρόγια, κουβαλώντας μαζί του τη μισή «Φεντερασιόν» της Θεσσαλονίκης, και ίδρυσαν τη ΓΣΕΕ και το Σ.Ε.Κ.Ε., το πρόδρομο κόμμα του Κ.Κ.Ε.
 «Οι εκάστοτε Κομμουνισταί ηγέται εν τούτοις μεταθέτουν κατά δύο έτη προηγουμένως την ίδρυσιν του Κ.Κ.Ε., την τοποθετούν εις τον Νοέμβριον 1918, υποστηρίζοντες, ότι το ιδρυθέν τότε εις τον Πειραιά Σοσιαλιστικόν Εργατικόν Κόμμα Ελλάδος (Σ.Ε.Κ.Ε.) δεν ήτο τίποτε άλλο παρά το Κομμουνιστικόν Κόμμα Ελλάδος.
Ο ισχυρισμός όμως αυτός των κομμουνιστών είναι τελείως αβάσιμος και σκόπιμος. Είναι αβάσιμος, διότι πρώτον το πρόγραμμα και το καταστατικόν του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος (Σ.Ε.Κ.Ε.) δεν ήσαν κομμουνιστικού περιεχομένου. Δεύτερον διότι το Σοσιαλιστικόν Εργατικόν Κόμμα Ελλάδος (Σ.Ε.Κ.Ε.) ιδρύθη τότε με πρωτοβουλίαν του Ελευθερίου Βενιζέλου δια να εξυπηρετήση ειδικά εθνικά συμφέροντα της χώρας, τα οποία εβάλλοντο υπό των Βουλγάρων σοσιαλιστών». (Αθανασίου Παυλόπουλου, Ιστορία του Κομμουνισμού εν Ελλάδι., Γενικόν Επιτελείον Στρατού, Ιανουάριος 1967, σελ. 4).
Ο Βενιζέλος είχε βάλει το νερό στο αυλάκι. Να τι συνέβη:
«Εξαμελής Επιτροπή της Σοσιαλιστικής Συνδιασκέψεως παρουσιάζεται εις τον κ. Βενιζέλον. Η συνάντησις γίνεται τη παρουσία του κ. Αργυροπούλου. Ο κ. Βενιζέλος δείκνυται λίαν φιλόφρων προς τους σοσιαλιστάς. Η συζήτησις διεξάγεται πέριξ του ζητήματος της ενδεχομένης υπογραφής της ειρήνης παρά των σοσιαλιστών και της ανάγκης υπάρξεως Ελληνικής σοσιαλιστικής αντιπροσωπείας ικανής να διαχειρισθή τα «Ελληνικά» προβλήματα προς αντίταξιν της βουλγαρικής. Η επιτροπή ζητεί 1ον) την άδειαν δια τα δύο συνέδρια 2ον) δύο μήνας ελευθέρας δράσεως δια την επιτυχίαν των συνεδρίων καταργουμένου του στρατιωτικού νόμου και 3ον) παύσιν κάθε αναμίξεως παρασκηνιακής των Υπουργείων εις τα εσωτερικά των εργατικών σωματείων. Τα συνέδρια μόνα αρμόδια, θα ησχολούντο με το υπό συζήτησιν ζήτημα και θα ήσαν ελεύθερα να αποφασίσουν. Ο κ. Βενιζέλος δέχεται τους δύο όρους και υπόσχεται όπως δώση οδηγίας δια την χαλάρωσιν του στρατιωτικού νόμου τον οποίον δεν δύναται να καταργήση. Όσον αφορά την διάθεσιν της αναμίξεως των Υπουργείων δια των εμπίστων οργάνων του ο κ. Βενιζέλος προσεποιείτο τον εκπληττόμενον διαμαρτυρόμενος δε ισχυρίζετο ότι δεν συμβαίνει το τοιούτον ως μη υπάρχοντος δήθεν ουδενός εμπίστου της Κυβερνήσεως εις τα εργατικά σωματεία… Ευθύς μετά τας αναγγελίας της προσκλήσεως των δύο συνεδρίων, το εργατικόν κίνημα λαμβάνει μίαν νέαν εμφάνισιν. Από υπόθεσις ολίγων διανοουμένων ιδεολόγων γίνεται υπόθεσις σχεδόν πανελληνίου συζητήσεως. Από υπόθεσις στενώς συντεχνιακή μεταβάλλεται εις υπόθεσιν μεγάλης κονωνικής σημασίας. Ο τύπος ασχολείται με την συντελουμένην ζύμωσιν κα προσδίδει έτι μεγαλυτέραν σπουδαιότητα εις τα Συνέδρια. Γίνεται πλέον μεγάλος λόγος περί της σπουδαιότητος της εργατικής τάξεως ως νέας κοινωνικής και πολιτικής δυνάμεως της χώρας. Μέσα εις όλα σχεδόν τα εργατικά σωματεία μία εξαιρετική ζύμωσις αναπτύσσεται».
(ΑΒΡΑΑΜ ΜΠΕΝΑΡΟΓΙΑΣ, Η ΠΡΩΤΗ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ, α΄ έκδοση «Ολκός», 1975, β΄ έκδοση «Κομμούνα» 1986).
Από τον Σεπτέμβριο του 1920, στο 2ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, οι αντιπρόσωποι είχαν ταχθεί υπέρ της πάλης των τάξεων και της οργανικής σύνδεσης με το Σ.Ε.Κ.Ε., το οποίο αποφάσισε την οργανική προσχώρηση στην Κομιντέρν και την προσθήκη του (κ) στο τέλος της ονομασίας του. «Σ.Ε.Κ.Ε. το κομμουνιστικό», με ιδρυτές τον Βενιζέλο και τον Μπεναρόγια!
Οι Βούλγαροι κομμουνιστές, που έκαναν κουμάντο στη Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία, συμμάχησαν με τους σλαβομακεδόνες αυτονομιστές και ανάγκασαν πολύ σύντομα την τότε ηγεσία του ΚΚΕ να υιοθετήσει το σύνθημα της αυτόνομης Μακεδονίας και Θράκης.
Είναι χαρακτηριστικά αυτά που έγραψε ο Γιάννης Κορδάτος σε άρθρο του στη Revolition Proletarienne το 1926, το οποίο αναδημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη», 25 Φεβρουαρίου του 1927, για να αποδείξει η τότε ηγεσία του Κ.Κ.Ε ότι ο Κορδάτος ήταν αντεπαναστάτης.
Η δημοσιοποίηση των απόψεων του Κορδάτου ξεκίνησε με μία επιστολή της Κεντρικής Επιτροπής της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδος προς την Κεντρική Επιτροπή του Κ.Κ.Ε. στην οποία αναφέρονταν τα εξής: «Σας στέλνουμε την Revolition Proletarienne (Προλεταριακή Επανάσταση) του Αυγούστου 1926, όργανο αντεπαναστατικό του γνωστού ρεφορμιστή διαγεγραμμένου από το Γαλλικό κόμμα και τη Διεθνή Σουβαρίν, στην οποία υπάρχει άρθρο του Κορδάτου με το ψευδώνυμο Αλκιδάμας. Έχουμε επιστολή απ’ το Παρίσι απ’ την οποία αποδείχνεται, ότι ο ΚΟΡΔΑΤΟΣ έστειλε στο Σουβαρίν και Μενάτ τα βιβλία του (Πολιτική Ιστορία) και το δημοσιευμένο άρθρο. Η σύνδεση έγινε μέσω ενός συμπαθούντος στο Σουβαρίν Έλληνα του Παρισιού ΚΩΝΣΤΑΝΤΗ (ΚΑΡΛΙΑΚΑ). Νομίζουμε, ότι επιβάλλεται η άμεση δημοσίευση αυτού του αντεπαναστατικού άρθρου, δημοσίευση που θα χύση άπλετο φως στις απόψεις του ΚΟΡΔΑΤΟΥ, προ παντός σήμερα που ο ΠΟΥΛΙΟΠΟΥΛΟΣ γίνεται θερμός οπαδός του. Υ.Σ.: Κατέχουμε όλα τα απαιτούμενα στοιχεία για ν’ αποδείξουμε πλήρως, ότι κάτω απ’ το ψευδώνυμο του Αλκιδάμα κρύβεται ο ΚΟΡΔΑΤΟΣ».
Στο άρθρο, μεταξύ πολλών άλλων, αναφέρονταν και τα εξής:
«Η Διεθνής εξάσκησε την επιρροήν της και πίεσε στο έκτακτο συνέδριο του Κόμματος του Νοέμβρη 1924 ν’ αντικαταστήση την Κεντρικήν Κορδάτου με την Κεντρικήν Πουλιόπουλου. Από τότε το παν κατέρρευσε σε συντρίμμια. Οι νέοι αρχηγοί πιπιλίζοντες την καραμέλλα της μπολσεβικοποίησης ρίχτηκαν σε τρελλές επιχειρήσεις. Αντί να ενισχύσουν ολοένα περισσότερο την επιρροή του Κόμματος πάνω στην εργατική τάξη, κατέστησαν απεναντίας το κόμμα αντιπαθητικό στην εργατική μάζα. Με τα εξτρεμιστικά τους συνθήματα δώσανε στο κράτος προσχήματα για μερικές διώξεις.
Μα το άκρον άωτον του παραλογισμού ήταν το σύνθημα της «Αυτονομίας της Μακεδονίας». Χωρίς να υπάρχη το ελάχιστο Εθνικιστικό κίνημα στην Ελληνική Μακεδονία, γιατί από πολύν καιρό η Ελληνική μπουρζουαζία είχε διώξη τους σλαύους πληθυσμούς κι’ είχε κατοικήση με πρόσφυγες Έλληνες την Ελληνική Μακεδονία, το Κομμουνιστικό Κόμμα δημιούργησε μετά ταύτα αυτό το ζήτημα.
Η πολιτική αυτή έδωσε στο Κόμμα το τελειωτικό χτύπημα. Διαλύθηκε. Και διαλύθηκε όχι μόνο γιατί νικήθηκε απ’ το Κράτος, μα γιατί αποδοκιμάστηκε από τους εργάτες, γιατί ο κομμουνισμός στην Ελλάδα παρουσιάστηκε σαν σύμμαχος του βουλγάρικου σωβινισμού…
Για ένα αμερόληπτο κριτή, η πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος στο εθνικό ζήτημα, ήταν αδέξια, παιδαριώδικη, αντικομμουνιστική. Παρασύρθηκε σε συμμαχία με τους Βουλγάρους υπερεθνικιστές, (τους κομιτατζήδες), ενώ ξέχασε να μιλήση ποτέ για τα Δωδεκάνησα που ανήκουν στην Ιταλία, αν και το 90% του πληθυσμού τους είναι Έλληνες, και για την Κύπρο που ανήκει στην Αγγλία, αν και ο πληθυσμός της είναι κατά 85% Ελληνικός.
Δυστυχώς η Διεθνής άφησε τη Βαλκανική Ομοσπονδία να παρασύρη τα κομμουνιστικά κόμματα των Βαλκανίων σε τυχοδιωκτισμούς και στην οριστική τους διάλυση. Στη Βουλγαρία και τη Σερβία είναι λυσσασμένοι ενάντια στον Κολάρωφ και τον Δημητρώφ, τους κυριώτερους υπεύθυνους».




ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ
Στο δια ταύτα τώρα. Στις 21 Ιανουαρίου 2018 συνήλθε στη Θεσσαλονίκη η Εκκλησία του Δήμου, μία λαϊκή Συνέλευση 500.000 Ελλήνων πολιτών και απαίτησε από την πολιτεία να μην παραχωρήσει τον όρο «Μακεδονία» ή παράγωγά του για την ονομασία των Σκοπίων. Δημοσιεύουμε το Ψήφισμα που εκδόθηκε, με την επισήμανση ότι όποια κυβέρνηση θελήσει να «επιλύσει» το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων θα πρέπει να έχει νωπή και καθαρή λαϊκή εντολή. Διαφορετικά θα έχει επιτελέσει ένα τεραστίων διαστάσεων συνταγματικό πραξικόπημα κατά της Ιστορίας και της εθνικής κυριαρχίας αυτής της χώρας.
 «Σήμερα, την 21η Ιανουαρίου 2018, ο Ελληνικός Λαός, ο κατά το Σύνταγμα κυρίαρχος του κράτους και εντολέας της Βουλής και της Κυβέρνησης, συνελθών σε μεγαλειώδη Λαϊκή Συνέλευση στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη, για να αποφασίσει για τη θέση τού έθνους επάνω στο θέμα της εκχώρησης του ονόματος Μακεδονία στη γείτονα χώρα που θέλει να το υφαρπάσει καταπατώντας κάθε ιστορική και λογική τεκμηρίωση της πατρότητας τού μεγάλου αυτού ονόματος του,
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ ΕΝΤΕΛΛΛΕΤΑΙ
προς την, κατά το Σύνταγμα, εντολοδόχο του Βουλή και Κυβέρνηση της Χώρας, να αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο αποδοχής της χρήσης τού, από αρχαιοτάτων χρόνων, Ελληνικού ονόματος «Μακεδονία» και των παραγώγων του, που είναι ταυτόσημο με το όνομα «Ελλάς».
Το όνομα αυτό, που είναι η ταυτότητα του έθνους, αποτελεί ταυτόχρονα την ιερά κιβωτό και φορέα των ενδοξότερων σελίδων στην παγκόσμια ιστορία. Η σημερινή, εδώ, Λαϊκή Συνέλευση, δηλώνει αποφασισμένη, να το υπερασπισθεί μέχρις εσχάτων, κατά τον Ελληνικό τρόπο, με τον οποίο η Ελλάδα γράφει πάντοτε την ιστορία της.
Η μη συμμόρφωση των εντολοδόχων τού Λαού στην εντολή αυτή του Λαού, θα αποτελέσει κατάφωρη παραβίαση και αντιστροφή των ρόλων εντολέα και εντολοδόχου που ορίζει τη Δημοκρατία.
Ο Λαός δεν θα μείνει απαθής θεατής. Είναι αποφασισμένος να επιβάλλει την απόφαση του και την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας που, με το Σύνταγμα, ορίζει ρητά και ξεκάθαρα, ποιος είναι εντολέας και ποιος εντολοδόχος.
Το ψήφισμα, εγκρίθηκε και ψηφίστηκε ομοφώνως από την Ανοικτή Λαϊκή Συνέλευση που έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη, την 21η Ιανουαρίου 2018.
Για το «Συλλαλητήριο για τη Μακεδονία 21 Ιανουαρίου 2018»








Τρίτη 16 Ιανουαρίου 2018

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΣΤΟ ΣΑΚΟ ΜΕ ΤΙΣ ΕΧΙΔΝΕΣ



«Το όνομά μας είναι η ψυχή μας και τα μαρτύρια των προγόνων μας»

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com

Η istorikimnimi παρουσιάζει ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο. Πρόκειται για μία αδημοσίευτη γαλλική έκδοση του 1827 με τίτλο Les femmes Grecques aux dames Françaises, Récit de leurs malheurs”, δηλαδή «Οι Ελληνίδες γυναίκες προς τις Γαλλίδες κυρίες, Διήγηση των δεινών τους». Το βιβλίο εκδόθηκε στις Βρυξέλες και η απόδοση στα γαλλικά είχε γίνει από έναν φιλέλληνα. Πρόκειται για τις αφηγήσεις γυναικών από διάφορες περιοχές του ελληνικού χώρου, οι οποίες υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων της Επανάστασης του 1821 και της τουρκικής θηριωδίας.
Μεταξύ αυτών είναι και μία 45χρονη γυναίκα από τον Πολύγυρο, η μαρτυρία της οποίας επιβεβαιώνει όλα όσα γνωρίζαμε από άλλες πηγές για τα γεγονότα που έλαβαν χώρα μετά την 17η Μαΐου 1821, με το ξέσπασμα της Επανάστασης, στη Χαλκιδική τη Θεσσαλονίκη, τη Νάουσα τη Βέροια, και σε όλη την ευρύτερη περιοχή της σημερινής Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας.
Σε ημερήσια διάταξη ήταν τα παλουκώματα, οι κρεμάλες, οι βιασμοί, οι αποκεφαλισμοί, τα φρικτά βασανιστήρια με καυτό λάδι και πυρακτωμένα σίδερα, στο κολαστήριο του παλαιού διοικητηρίου της Θεσσαλονίκης και στα μπουντρούμια του Ματωμένου Πύργου, (του Λευκού δήθεν). Επιβεβαιώνονται, επίσης, οι εγκλεισμοί των γυναικών των οπλαρχηγών της Νάουσας και άλλων απλών γυναικών, που δεν δέχτηκαν να αλλαξοπιστήσουν, μέσα σε σάκους με πεινασμένους αρουραίους, πεινασμένες γάτες και έχιδνες για να έχουν ένα φρικτό θάνατο.
Η ανήλικη εγγονή της Ελληνίδας από τον Πολύγυρο ατιμάστηκε βάρβαρα από τα τουρκικά στίφη και κατέληξε στα σκλαβοπάζαρα, ενώ η ίδια και η κόρη της με εκατοντάδες άλλους αιχμαλώτους οδηγήθηκαν στα κάτεργα της Θεσσαλονίκης. Εκεί η δυστυχισμένη μάνα παρακολούθησε αλλόφρων τον μαρτυρικό θάνατο της κόρης της μέσα στο σάκο με τις άγριες γάτες.

Πριν να σβήσει, ο πυρσός της ζωής μου έριξε μια τελευταία δέσμη φωτός για να φωτίσει μπροστά στα μάτια μου μία τρομακτική σκηνή βαρβαρότητας. Σαράντα πέντε χειμώνες βαραίνουν τη βασανισμένη ύπαρξή μου, χίλιες αναπηρίες εξαντλούν τις παγωμένες αισθήσεις μου, και μπόρεσα, χωρίς να βγάλω έναν αδύναμο και τελευταίο αναστεναγμό, μπόρεσα να δω τα μαρτύρια μιας λατρεμένης κόρης, την ντροπή ενός άλλου παιδιού μου, και να παρακολουθήσω την σπαραξικάρδια αγωνία τόσων πολλών μαρτύρων.
Η σπάθη των βαρβάρων δεν με χαρίστηκε καθόλου μπροστά στον τάφο που ανοιγόταν από μόνος του, για να με διαμελίσει τελικά σε χίλιους θανάτους. Ω, εσύ που είσαι μάνα, να αισθανθείς τις κακουχίες μιας εξαντλημένης από τα χρόνια καρδιάς, που και μόνον η ανεπαίσθητη αίσθηση της ζωής προκαλεί τόσο πόνο. Χύστε δάκρυα για τα δυστυχισμένα μου παιδιά, αλλά πάνω απ’ όλα διαμαρτυρηθείτε για την μητέρα τους, αυτή ζει, και μεταξύ αυτών για τα οποία κλαίει, η μία δεν υπάρχει πια …. η άλλη μαράθηκε … Πού είσαι γλυκιά Ελένη; Πού είναι αυτό το χαριτωμένο χαμόγελό σου, σαν ένα όνειρο αθωότητας, αυτά τα μαλλιά σου που κυλούσαν σε χρυσές μπούκλες, αυτή η ουράνια όψη, αυτή η αέρινη ύπαρξη; Θησαυρός της νεότητας και της ομορφιάς, τι έχετε απογίνει;

…Ο αγάς των Γενιτσάρων οργάνωσε τα λεφούσια του, και είτε για να τα κρατά σε εγρήγορση, είτε για να τα συνηθίσει στο αίμα, τα διέταξε να προβούν σε σφαγές. Με την άτιμη πρόφαση πως οι φιλήσυχοι Έλληνες υποστηρίζουν τους επαναστατημένους Έλληνες, έβλεπε κανείς να συσσωρεύονται χιλιάδες αθώα θύματα στα παλούκια και στους στύλους που ανύψωναν στους δημόσιους χώρους. Έτσι χάσαμε έναν μεγάλο αριθμό από τους δικούς μας.

Ένας άλλος Γάλλος περιηγητής, ο Pitton de Tournefort (1656-1708) περιγράφει ένα παλούκωμα στην Κωνσταντινούπολη (Relasion dun voyage au LevantA Paris 1717):
«Ξαπλώνουν μπρούμυτα το θύμα αφού του δέσουν τα χέρια πίσω, βάζουν στη ράχη του ένα σαμάρι γαϊδάρου και κάθονται πάνω δύο βοηθοί του δημίου για να το ακινητοποιήσουν εντελώς. Ένας άλλος του κρατάει με τα δύο χέρια το κεφάλι κολλημένο στη γη. Τέταρτος βοηθός του δημίου σχίζει με ένα ψαλίδι το πίσω μέρος του βρακιού του θύματος. Τότε ο δήμιος μπήγει το παλούκι, μία ξύλινη (ή σιδερένια) σούβλα όσο πιο βαθειά μπορεί. Ύστερα παίρνει ένα ξύλινο σφυρί και χτυπάει το παλούκι ώσπου η μυτερή άκρη να βγει από το στήθος. Ανασηκώνουν  έπειτα ορθό το παλούκι και το καρφώνουν στο χώμα. Κι όσο βασανίζεται ο δύστυχος, οι Τούρκοι τον περιγελούν, τον μυκτηρίζουν και τον καλούν να γίνει μουσουλμάνος».

…Κατοικούσα στον Πολύγυρο. Ήταν ο γενέθλιος τόπος μου και η κατοικία της οικογενείας μου. Ήταν εκεί που αναπαυόταν ένας σύζυγος, στον οποίο ο Παντοδύναμος πρόσφερε τον θάνατο ως ευεργεσία, διότι δεν έζησε για να δει την άγρια θανάτωση ενός από τα παιδιά του και την απάνθρωπη ατίμωση του άλλου. Είχα μία κόρη ήδη μητέρα. Ο σύζυγός της επιβιβάστηκε σ’ ένα πλοίο για την Κρήτη. Το πλοίο κατακλύστηκε από τα κύματα. Θάνατος χωρίς ταφή, σε μια ξένη και μακρινή ακτή. Άρχισε μια σειρά από ατυχίες που δεν σταμάτησε ποτέ να βαραίνει την οικογένειά μου. Ένα γλυκό κορίτσι ήταν ο καρπός αυτού του άτυχου γάμου. Έσβηνε τα δάκρυα των δύο χηρών. Η αξιαγάπητη καλοσύνη του χαροποιούσε κάποιες φορές τα χαρακωμένα από τον πόνο πρόσωπά μας.

…Δίκαιε Ουρανέ! Τι έκανες τους κεραυνούς σου; Πώς μπόρεσες, χωρίς να εκραγείς, να φωτίσεις το πιο απεχθές έγκλημα; Να μην χτυπήσουν, πριν αυτό συμβεί, το τέρας ή το θύμα; Γιατί δεν χτύπησαν εμένα την ίδια από οίκτο; Φτωχή Ελένη!

…Χιλιάδες χριστιανοί ρίχτηκαν, από την αρχή των διώξεων, μέσα στις εκκλησίες που είχαν μετατραπεί σε φυλακές. Κάθε μέρα έβγαζαν μερικούς για να τους υποβάλλουν σε βασανιστήρια, μέχρι να ομολογήσουν που είχαν κρύψει τα τιμαλφή τους, και μόλις ομολογούσαν τους δολοφονούσαν.  

…Μετά την άφιξή μας στην Θεσσαλονίκη μας οδήγησαν, την κόρη μου κι εμένα, μπροστά στον Αμπού –Λουμπούντ. Μόλις μας είδε μας είπε: «Κόρες των Εσσαίων εγκαταλείψτε τον Χριστό και λατρέψτε τον Προφήτη». Απαντήσαμε με το σύμβολο του σταυρού κι εκείνος μας έδειξε τη θηριωδία του, και οι δήμιοι μας ανέλαβαν. Σε λίγο, σπαραξικάρδιες κραυγές ανάκατες με τρομερούς θορύβους ήρθαν στα αυτιά μας. Ένας μεγάλος περιφραγμένος χώρος απλωνόταν μπροστά μας. Ω, θανατηφόρα έκπληξη! Σάκοι που περιείχαν ζωντανά όντα κινούνταν στο πάτωμα. Σε κάποιον από αυτούς είχαν κλείσει ήδη μία γυναίκα που κατασπαράχθηκε από την βίαιη επίθεση πεινασμένων αρουραίων ή από άγριες γάτες. Οι άλλοι σάκοι ήταν επίσης γεμάτοι και περίμεναν τα θύματά τους.
Ο Αμπού - Λουμπούντ ακολουθούμενος από τους υποτακτικούς του έφθασε για να παρίσταται στα βασανιστήριά μας, κάνοντάς τα ακόμη πιο φρικτά. Η εντολή του μαρτυρίου μας δόθηκε, και για να μου μεταφέρει όλη την οδύνη, ήταν η κόρη μου αυτή που οι δήμιοι άρπαξαν πρώτη.

 Θεέ! Ευσπλαχνίσου με! Ήταν τα μόνα λόγια που βγήκαν από τα χείλη της μέσα στη φοβερή της αγωνία. Εγώ κάλυπτα με τις κραυγές μου τις κραυγές εκατό θυμάτων. Εκλιπαρούσα τον Παντοδύναμο και τους βαρβάρους να σώσουν την αθώα κόρη μου, την τόσο άτυχη. Αλίμονο! Μόνον εγώ είχα προστάτη και τα παιδιά μου δεν γνώρισαν παρά τους αιμοβόρους βαρβάρους… Εγώ παγωμένη από την ηλικία, φιλάσθενη, κατεστραμμένη από την απόγνωση, σώθηκα και η κόρη μου χάθηκε μέσα στη φοβερή δοκιμασία…

Τα μαρτύρια των γυναικών των Ναουσαίων οπλαρχηγών, του Καρατάσου, του Ζαφειράκη, του Κατσαούνη, του Καμπίτη και του Μαλάμου περιγράφουν με τρόμο σύγχρονοι της εποχής των γεγονότων Έλληνες και ξένοι ιστορικοί. Μετά το ολοκαύτωμα της Νάουσας τον Απρίλιο του 1822, οι μακελάρηδες του Αμπού Λουμπούντ έσφαξαν σαν τα τραγιά 1.241 νεομάρτυρες αιχμαλώτους στο Κιόσκι της Νάουσας και μετέφεραν εκατοντάδες άλλους -κυρίως γυναίκες- στη Θεσσαλονίκη, όπου υπέστησαν τα μαρτύρια της Κόλασης: Πυρακτωμένα σίδερα, βραστό λάδι, κοχλάζον ύδωρ, κρέμασμα από τα τσιγκέλια, εγκλεισμός σε σάκους με πεινασμένες γάτες και ποντίκια. Την Καρατάσαινα την έβαλαν και σε σάκο με έχιδνες και έτσι παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή της.

…Η κόρη μου δεν ήταν η τελευταία που πέρασε τα βασανιστήρια. Εκατοντάδες άλλες άτυχες πέθαναν με την ίδια βάσανο. Έκλεισα τα μάτια μου μπροστά σε όλον αυτόν τον τρόμο, όμως δεν μπορούσα να μην ακούω την προετοιμασία των εγκλημάτων και το ξέσκισμα των θυμάτων. Το όνομα μιας επιφανούς μάρτυρος, που ανακοινώθηκε από τους δήμιους, με έκανε να ανοίξω τα κλειστά μου βλέφαρα. Θεέ μου! Ήταν η ενάρετη σύζυγος του καπετάν Τόσσου (σ.σ.: του Καρατάσου). Το μαρτύριό της θα ξεπερνούσε όλων των άλλων Ελλήνων.
Ο Αμπού–Λουμπούντ χαρούμενος που θα έπαιρνε εκδίκηση, μέσω αυτής της άτυχης, για την παλικαριά του συζύγου της, την έριξε σ’ έναν σάκο με ερπετά. Ήλπιζε αυτά τα τρομερά ερπετά να την καταβροχθίσουν και να τη θανατώσουν με βασανιστικό τρόπο. Ω Θαύμα! Αυτή τη φορά ο Παντοδύναμος λυπήθηκε τη μάρτυρα αυτή. Το δήγμα των εχιδνών έριξε αυτή την άτυχη σε λήθαργο και εξέπνευσε χωρίς την οδύνη που θα ικανοποιούσε τους δημίους της.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Από το 1912, η Θεσσαλονίκη ανήκει στο ελληνικό κράτος και είναι η πρωτεύουσα της Μακεδονίας. Υπάρχει κάποιο μνημείο στη Θεσσαλονίκη για τους 30.000 μάρτυρες Μακεδόνες Έλληνες και Ελληνίδες εκείνης της περιόδου; Υπάρχει στη Θεσσαλονίκη κάποιο μνημείο για τους 70.000 Μακεδόνες Έλληνες της ανατολικής Μακεδονίας, θύματα του συστηματικού λιμού και της ομηρίας που εφάρμοσε, βάσει σχεδίου, η βουλγαρική κυβέρνηση από τον Αύγουστο του 1916 έως τον Σεπτέμβριο του 1918;







Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2018

...ΚΑΙ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ (2)



«Και το γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε άλλον, αφού είμαστε και οι ίδιοι Μακεδόνες».


"Μακεδονικό": Ο επιθανάτιος ρόγχος ενός υποταγμένου πολιτικού συστήματος.

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com

Προφητικοί και ακριβοδίκαιοι υπήρξαμε με την ομότιτλη ανάρτηση του Αυγούστου του 2016, την οποία σας συνιστούμε να τη διαβάσετε:
Η πρόσφατη κινητικότητα …δηλώσεων και προθέσεων για το θέμα των Σκοπίων απέδειξε, για μία ακόμη φορά, ότι το πολιτικό μας σύστημα βρίσκεται σε προγραμματισμένη τρικυμία στο κρανίο. Ή όπως θα έλεγαν στις διάφορες περιώνυμες εξέδρες βορρά και νότου, με τα μυαλά κολλημένα όχι στα κάγκελα άλλα στο γρασίδι. Οι μάσκες έπεσαν εδώ και πολλά χρόνια, αλλά τώρα όλοι οι φορείς της τραπεζιτικής πολιτικής ή αυτοδιοικητικής αριστεροδεξιάς συμπλέουν στην εκδοχή της «σύνθετης» ονομασίας, που θα περιέχει βεβαίως τον όρο «Μακεδονία», ανεξαρτήτως αν τολμούν να το διατυπώσουν σαφώς ή όχι, ή αν έχουν ξεπεράσει στη δοκό και την Κομανέτσι.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ταυτοχρόνως, έχουν επιδοθεί σε μία προβοκατόρικη εκστρατεία για να εμφανίσουν ως «φανατικούς» και γραφικούς όλους εκείνους που αντιδρούν στη χρήση του ονόματος της Μακεδονίας από την Ντίσνευλαντ των Βαλκανίων. Έτσι λοιπόν, εκπρόσωποι των «ανοικτών κοινωνιών», των «ανοικτών πόλεων», και των ξεχειλωμένων εθνικών συνειδήσεων, ερμηνεύουν κατά το δοκούν το ζήτημα, που θα το είχαμε – δήθεν - ξεχάσει εδώ και 20 χρόνια, και καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που δεν χαρίσαμε το όνομα στους Σκοπιανούς από το 1992! Και σαν να μην έφθανε ούτε αυτό, κάποιος Ζόραν Ζάεφ μας επιτρέπει τη συνιδιοκτησία του Στρατηλάτη! Ευχαριστούμε, ρε μεγάλε, για τη μεγαλοθυμία σου.
Ας δούμε μερικές από τις επισημάνσεις που κάναμε στην ανάρτηση του 2016:
«Από ελληνικής πλευράς είναι προκλητικά εμφανής η ανυπαρξία μίας ενιαίας εθνικής πολιτικής, από την εποχή του εμπάργκο και έπειτα, και κάποιοι παθαίνουν υστερία “τοις αλλοεθνών ρήμασι πειθόμενοι”, στην προοπτική μίας σκληρής γραμμής, απέναντι στα σκοπιανά ιδεολογήματα. Πρόκειται για το ενσωματωμένο “γραικυλιστάν”, που από τη δεκαετία του 1920 βυσσοδομεί σε κάθε τι ελληνικό στην “πέριξ Παγγαίου ήπειρο”. Και δεν γίνεται να μην θυμηθούμε τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, στις 13 Απριλίου 1992 στο προεδρικό μέγαρο υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ούτε την ανακοίνωση από τον τότε γενικό γραμματέα της Προεδρίας της Δημοκρατίας Πέτρο Μολυβιάτη: “Σχετικά με το θέμα των Σκοπίων, η πολιτική ηγεσία της χώρας (Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Παπαρήγα και Δαμανάκη), με εξαίρεση το ΚΚΕ, συμφώνησε ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνον αν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ, στις 16 Δεκεμβρίου 1991, με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη “Μακεδονία”.
Αν και τα πρακτικά της σύσκεψης δεν δόθηκαν στη δημοσιότητα και ο καθένας δημοσιεύει ό,τι θέλει, η δήλωση Μολυβιάτη ήταν καθαρή και ξάστερη. Οι παλινωδίες ξεκίνησαν από τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος «έφαγε» με συνοπτικές διαδικασίες τον υπουργό Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά και ανέλαβε ο ίδιος και το υπουργείο Εξωτερικών. Έκτοτε η πολιτική μας ηγεσία έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια τα ογκώδη συλλαλητήρια των απανταχού της γης Ελλήνων, υπάκουσε στις προσταγές της κυβέρνησης Τζώρτζ Μπους του πρεσβύτερου, και βολοδέρνει μεταξύ διπλών ονομασιών και “γεωγραφικών προσδιορισμών”, ενώ έχουμε φθάσει στο σημείο υπουργοί της κυβέρνησης να ονομάζουν τα Σκόπια “Μακεδονία”. Μία ιδιορρυθμία της εξ Αμερικής ορμώμενης καπιταλιστικής (τραπεζιτικής) αριστεράς, που έχει αποδοθεί σε ιδεολογικό επίπεδο “στην προβληματική σχέση της εγχώριας μαρξιστικής (ή και τροτσκιστικής) σκέψης με την έννοια της ελληνικής εθνικής ταυτότητας”».
Συνεπώς, σύμφωνα με την αχαλίνωτη νεοταξική εγχώρια νομενκλατούρα, οι τότε πολιτικοί αρχηγοί υπήρξαν «φανατικοί»! ενώ τα σημερινά πολιτικά τους απολειφάδια – που αν δεν ήταν εκείνοι δεν θα τα ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους – έχουν αυτοδιοριστεί ταγοί της παραχώρησης του ονόματος της Μακεδονίας. Πρόταση: Αν θέλουν να παραχωρήσουν ένα όνομα, ας δώσουν το δικό τους. Για παράδειγμα, ΝΕΑ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛΙΑΔΑ, ΝΕΑ ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΔΑ, ΝΕΑ ΠΟΤΑΜΙΑΔΑ κ.ο.κ.
Επί του πρακτέου, συμβαίνουν ή πιθανόν να συμβούν τα εξής: Έχουμε μία κυβέρνηση η οποία εμφανίζει μία πρεμούρα να λύσει και το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, αλλά θεωρεί ότι τα «βαφτίσια» έγιναν πριν 25 χρόνια και ότι τώρα προσπαθούμε να τους δώσουμε κάποιο προσδιοριστικό όρο, κάτι σαν «πατρώνυμο», σαν τόπο καταγωγής. Εάν διαβάσετε την ανάρτηση του 2016 θα διαπιστώσετε ότι αυτό είναι εν μέρει σωστό. Ο πατέρας Μπους μας έκανε την ζημιά και την ολοκλήρωσε ο Μπους ο νεώτερος, στις 4 Νοεμβρίου 2004, με την αναγνώριση των Σκοπίων από τις Η.Π.Α. ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Αλλά, όμως, δύο είναι τα τρωτά σημεία αυτής της κυβέρνησης: 1) Θεωρεί χαμένη την υπόθεση του επιθετικού προσδιορισμού, ότι δηλαδή αναγκαστικά θα πρέπει στη σύνθετη ονομασία να εμπεριέχεται και ο όρος «Μακεδονία». Υπενθυμίζουμε ότι δεν υπάρχουν χαμένες υποθέσεις, αλλά μόνον παρατημένες ή ξεπουλημένες. 2) Δεν βλέπουμε καμία συνάφεια στις δηλώσεις, στις προθέσεις, με τις ενέργειές της. Αν αντιμετωπίσει την επίλυση του ζητήματος της ονομασίας των Σκοπίων, με τον ίδιο τρόπο που έσκισε τα μνημόνια, έδιωξε τους τροϊκανούς, κατήργησε τον ΕΝΦΙΑ, επανέφερε μισθούς και συντάξεις στα πρότερα επίπεδα, εφάρμοσε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, έλυσε το ζήτημα του χρέους, του κατοχικού δανείου, διαφύλαξε τα «ασημικά» κλπ., τότε προβλέπεται ισχυρό χαμηλό βαρομετρικό στη χώρα.
Όμως, σε επίπεδο θεσμών το πρόβλημα είναι άλλο. Ευχόμαστε να μην ακολουθήσει αυτή η κυβέρνηση το παράδειγμα του ΓΑΠ του 2010, ο οποίος αντί να παραιτηθεί και να προκηρύξει εκλογές μας έσπρωξε στο βόρβορο της σύμβασης δανειακής διευκόλυνσης και των μνημονίων, χωρίς να ρωτήσει κανένα, έχοντας εκείνη την περίοδο εκλογικό ποσοστό κάτω από 20%. Υπενθυμίζουμε ότι σε ενάμισι χρόνο το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ έπεσε από το 44% των εκλογών του 2009, στο 4%! Φανταστείτε, λοιπόν, να «επιλύσουν» οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το θέμα της ονομασίας, μετά να προκηρύξουν εκλογές και να πάρουν και οι δύο μαζί 15%, με 45% αποχή! Θα έχει ξεπουλήσει οριστικά το όνομα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ μία θλιβερή μειοψηφία!
Τι πρέπει να γίνει; ΕΚΛΟΓΕΣ με σαφείς διατυπωμένες θέσεις για το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Ούτως ή άλλως, άλλο θέμα δεν υπάρχει για προεκλογική εκστρατεία. Η χώρα είναι σε αυτόματο πιλότο, οι δανειστές θα ελέγχουν τα πάντα για τα επόμενα δεκάδες χρόνια. Η Ελλάδα θα βιώνει μία κατάσταση, όπως εκείνη μετά τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο του 1898 με τα έσοδα των κρατικών μονοπωλίων, και αφήστε τον Τσακαλώτο να μιλά στη βουλή για ...φυματικές σαρανταποδαρούσες με μηνίσκο και να γράφει άρθρα στους FT περί «τραπεζικής ένωσης» και δημοσιονομικής ενοποίησης στην Ε.Ε. (Διαβάστε το άρθρο του και θα καταλάβετε γιατί κάνουμε λόγο περί «τροτσκιστικής - τραπεζιτικής – αριστεροδεξιάς»).

ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΕΚΜΗΡΙΑ
Μέσα σ’ αυτή την κυβερνητική πρεμούρα για την επίλυση του Σκοπιανού, ο συγγραφέας – ιστορικός και συνάμα διδάκτωρ της Οικονομικής Επιστήμης Γεώργιος Έξαρχος μας υπενθύμισε ένα άρθρο του με τίτλο «Μακεδονικές λέξεις» - Σκοπιανές …ονειρώξεις – από το οποίο παραθέτουμε ένα τμήμα με υπότιτλο «Ολίγα από Στέφανο Βυζάντιο και Ησύχιο»:
«Δεν θα επικαλεστώ αρχαίες πηγές για το τι λένε ή τι γράφουν για την Μακεδονία και τους Μακεδόνες, γιατί νομίζω πως τις γνωρίζουν στην πλειονότητά τους οι ειδικοί επιστήμονες –και οι πολιτικοί– των χωρών της Βαλκανικής, και σίγουρα και οι ιστορικοί και πολιτικοί των αναπτυγμένων δυτικού τύπου δημοκρατιών. Θα αρκεστώ σε δύο πηγές της λεγόμενης «βυζαντινής περιόδου», που νομίζω ότι η κατάθεσή τους εδώ θα προκαλέσει ερωτήματα, στα οποία οφείλουν να απαντήσουν δημόσια όσοι διπλωμάτες σε Αθήνα και Σκόπια (πιθανώς και σε Ο.Η.Ε.) και αλλού ασχολούνται με την επίλυση του «μακεδονικού προβλήματος».
 (1) Ο Στέφανος Βυζάντιος (6ος μ.Χ. αι.) στο έργο του «Εκ των Εθνικών Στεφάνου κατ’ Επιτομήν», εκδ. Ares Publishers, Inc. Chicago, Illinois MCMXCII [επανέκδοση εκείνης του Berlin 1849], γράφει (σ. 427-428):
«Μ α κ ε δ ο ν ί α  η χώρα, από Μακεδόνος του Διός και Θυίας της Δευκαλίωνος, [ώς φησιν Ησίοδος ο ποιητής]
          η δ’ υποκυσαμένη Διΐ γείνατο τερπικεραύνω
          υίε δύω, Μαγνητα Μακηδόνα θ’ ιππιοχαρμην,
          οι περί Πιερίην και Όλυμπον δσώματ’ έναιον.
Άλλοι δ’ από Μακεδόνος του Αιόλου, ως Ελλάνικος ιερειών πρώτη των εν Άργει “και Μακεδόνος [του] Αιόλου ούτω νυν Μακεδόνες καλούνται, μόνοι μετά Μυσών τότε οικούντες”. Λέγεται δε και Μακεδονίας μοίρα Μ α κ ε τ ί α, ως Μαρσύας εν πρώτω Μακεδονικών “και την Ορεστείαν δε Μακετίαν λέγουσιν από του Μακεδόνος”. Αλλά και την όλην Μακεδονίαν Μακετίαν οίδεν ονομαζομένην Κλείδημος εν πρώτοις Ατθίθος “και εξωκίσθησαν υπέρ των Αιγιαλόν άνω της καλουμένης Μακετίας”. Το εθνικόν Μακεδών ομοφώνως τω κτιστή, κοινόν τω γένει, και Μακεδονίς θηλυκώς, και Μακεδών αντί του Μακεδονικός. Λέγεται και Μακεδόνιος και Μακεδονική η χώρα. Λέγεται και Μακέτης αρσενικώς και Μακέτις γυνή και Μάκεσσα επιθετικώς, ως Ηρακλείδης, και Μάκεττα διά δύο ττ και δι’ ενός τ».
Υπάρχει κάποιος στη γειτονική χώρα που να πιστεύει ή που να θεωρεί πως τούτη η Μακεδονία του Ησίοδου (κατά τον Στέφανο Βυζάντιο) έχει κάποια σχέση με την «ομώνυμη» (!;) κατ’ αυτούς χώρα τους;
 (2) Ο Ησύχιος ο Αλεξανδρεύς (5ος μ.Χ. αι.) στο έργο του «Λεξικόν» (Hesychii Alexandrini, Lexicon, ed. Altera, Jenae 1867), γράφει (σ. 1686-1687) 131 λέξεις καθαρά μακεδονικές και τις οποίες μιλούσαν μέχρι και στα χρόνια του οι Μακεδόνες.
«ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ: άβαγνα, άβαρκνα, αβαρύ, άβεις, αβλόη, αβρούτες, άγημα (άβηνα), αγκαλίς, αδαλός, άδδαι, αδή, αδραιά, αδίσκον, Αδωναίος, Αέροπες, ακόντιον, άζοξ, ακρέα, ακρουνοί, άλιζα, αλίη, αμαλή, ανθεμουσία, άξος, αορτή, άππας, αραντίσιν, αργυράσπιδες, αργίπους, Άρωτος, αρκόν, Αρόπανοι, αρφύς, άσπιλος, βαβρήν, βαδελεγεί, βαθάλη, βατάρα (βαθάρα), βαύβηκες, βέβροξ, βηματίζειν, Βίκας, βίρροξ, βομβυλίδας, βρενδίεται, γαβαλάν, γάρκαν, γητικά, γόδα, γοτάν, γυαλάς, γώπας, δαίτας, δαλάγχαν, δανών, Δάρρων, Δάτος αγαθών, δάρυλλος, δρήγες, δύστρος, δώραξ, εκκαλάξαι, Εορτός, επιδειπνίς, ερινάδες, ερκίται, εσκόροδοι, Ζειρήν, ζέρεθρα, Ημαθία, Θαύμος ή Θαύλος (cf. Θηρίταρ), θουρίδες, ιζέλα, ίλαξ, ινδέα, ισθλή, κάγχαρμον, καλαρρυγαί, κάλιθος, κάμαστις, κάναδοι, κάραβος, κάραξι, κάρπεα, καρπυραί, καρυστείναι, κεβλή, κεμπός, κίκερροι, κληδόν, κολοβάφινα, κομμάραι, Κόραννος, κυνίας, κυνούπες, κύρνοι, κώρυκος, λαδαρόν, λακεδάμα, Λείβηθρον, λετμός, λικμάζειν, ματτύης, μεσσόψηρον, μύκηρος, νικατήρες, ξανδικά, οπλαί, παραός, Πελλαίον, πελλήν, περίτια, πέχαρι, πίγγαν, Πιερίδες, Πίπλειαι, πυλαυρός, πυλλεί, ράματα, ράπα, ρουβοτός, ρούτο, σάρισα, σαυάδαι, σκοίδος, σμώγη, ταγόναγα, υφαύαι.
Δεν θα δώσουμε εδώ τα ερμηνεύματα αυτών των λέξεων αλλά διευκρινίζουμε ότι περισσότερες από 80 περιέχονται στην –μέχρι και σήμερα ομιλούμενη– αρμάνικη γλώσσα των Ελληνόβλαχων-Αρμάνων, όπως έχει αποδείξει ο σπουδαίος ιστοριοδίφης αείμνηστος Σωκρ. Ν. Λιάκος σε πολλές από τις σημαντικές μελέτες του (άγνωστες στο ευρύ επιστημονικό κοινό).
Υπάρχει κάποιος στη γειτονική χώρα που πιστεύει ή που να θεωρεί πως τούτες οι λέξεις ανήκουν στην μητρική τους γλώσσα την κατ’ αυτούς «μακεδονική»; Τις γνωρίζει; Υπάρχουν στην «μακεδονική» τους;».

ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΑ ΑΖΗΤΗΤΑ
Επίσης, φίλοι που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες για τα τετελεσμένα που μας ετοιμάζει αυτή η κυβέρνηση μειοψηφίας των 150 και κάτι βουλευτών - με 45% αποχή – μου υπενθύμισαν την επιστολή που απέστειλαν, στις 18 Μαΐου 2009, στον Ομπάμα εκατοντάδες παγκοσμίου φήμης πανεπιστημιακοί καθηγητές κλασσικών σπουδών, από τα εγκυρότερα πανεπιστήμια του κόσμου, ζητώντας την παρέμβασή του «για να τακτοποιηθούν συντρίμμια ιστορικής αταξίας που άφησε πίσω της στη νοτιοανατολική Ευρώπη η προηγούμενη κυβέρνηση των Η.Π.Α.».
Στην επιστολή γίνεται αναλυτική παρουσίαση των επιστημονικών ιστορικών δεδομένων για την ελληνικότητα της Μακεδονίας και επισημαίνονται τα εξής:
«Στις 4 Νοεμβρίου 2004, δύο ημέρες μετά την επανεκλογή του Προέδρου George W. Bush, η κυβέρνησή του ομόφωνα αναγνώρισε τη “Δημοκρατία της Μακεδονίας”.
Αυτή η πράξη όχι μόνο κατέλυσε γεωγραφικά και ιστορικά δεδομένα, αλλά και έδωσε έναυσμα να ξεσπάσει μια επικίνδυνη επιδημία ιστορικού ρεβιζιονισμού, του οποίου το πιο προφανές σύμπτωμα είναι η καταχρηστική οικειοποίηση από την κυβέρνηση των Σκοπίων του πιο διάσημου Μακεδόνα, του Μέγα Αλέξανδρου.
Πιστεύουμε ότι αυτή η ανοησία έχει ξεπεράσει κάθε όριο και ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν καμιά δουλειά να υποστηρίζουν την παραποίηση της ιστορίας».
Η επιστολή καταλήγει ως εξής:
«Οι απαντήσεις είναι ξεκάθαρες: ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Έλληνας, όχι Σλάβος, και οι Σλάβοι και η γλώσσα τους δεν σχετίζονταν με τον Αλέξανδρο ή την πατρίδα του παρά 1000 χρόνια αργότερα. Αυτό μας φέρνει πίσω στη γεωγραφική περιοχή που ήταν γνωστή στην αρχαιότητα ως Παιονία. Γιατί οι άνθρωποι που κατοικούν σε αυτήν την περιοχή σήμερα αποκαλούν τους εαυτούς τους Μακεδόνες και τη χώρα τους Μακεδονία; Γιατί να κλέψουν μια απόλυτα ελληνική μορφή για εθνικό τους ήρωα;
Οι αρχαίοι Παίονες μπορεί να ήταν ή να μην ήταν Έλληνες, πάντως σίγουρα έγιναν ελληνίζοντες, και δεν υπήρξαν ποτέ Σλάβοι. Επίσης δεν ήταν Μακεδόνες. Η αρχαία Παιονία ήταν ένα μέρος του Μακεδονικού κράτους, όπως ήταν η Ιωνία και η Συρία και η Παλαιστίνη και η Αίγυπτος και η Μεσοποταμία και η Βαβυλωνία και η Βακτρία και πολλές άλλες περιοχές. Μπορεί λοιπόν να έγιναν προσωρινά ‘Μακεδονικές’ αλλά καμιά δεν ήταν ποτέ ΄Μακεδονία΄. Η κλοπή του Φίλιππου και του Αλέξανδρου από μια χώρα που δεν ήταν ποτέ η Μακεδονία δεν μπορεί να δικαιολογηθεί.
Οι παραδόσεις της αρχαίας Παιονίας ωστόσο θα μπορούσαν να υιοθετηθούν από τους τωρινούς κατοίκους αυτής της γεωγραφικής περιοχής με αρκετά αιτιολογικά. Η επέκταση του γεωγραφικού όρου ‘ Μακεδονία’ ώστε να καλύπτει τη νότια Γιουγκοσλαβία δεν μπορεί. Ακόμα και στον ύστερο 19ο αι. αυτή η λάθος χρήση υπονοούσε μη υγιείς εδαφικές βλέψεις.
Το ίδιο κίνητρο βρίσκεται και σε σχολικούς χάρτες που δείχνουν την ψευδο-μεγάλη Μακεδονία να εκτείνεται από τα Σκόπια μέχρι τον Όλυμπο και να επιγράφεται στα Σλαβικά. Ο ίδιος χάρτης και οι διεκδικήσεις του βρίσκεται σε ημερολόγια, αυτοκόλλητα αυτοκινήτων, χαρτονομίσματα κλπ που κυκλοφορούν στο νέο κράτος από τότε που διακήρυξε την ανεξαρτησία του από τη Γιουγκοσλαβία το 1991. Γιατί να επιχειρεί μια τέτοια ιστορική ανοησία μια φτωχή νέα χώρα, εσωτερική και περικυκλωμένη από στεριά; Γιατί να κοροϊδεύει θρασύτατα και να προκαλεί τη γείτονά της;
Όπως και να θέλει κανείς να χαρακτηρίσει μια τέτοια συμπεριφορά, σίγουρα δεν πρόκειται για πίεση για ιστορική ακρίβεια, ούτε για σταθερότητα στα Βαλκάνια. Είναι λυπηρό ότι οι ΗΠΑ έχουν ενισχύσει και ενθαρρύνει τέτοια συμπεριφορά. Στρεφόμαστε σε Εσάς, Κύριε Πρόεδρε, για να ξεκαθαρίσετε στην κυβέρνηση των Σκοπίων ότι δεν μπορεί να εισέλθει στην οικογένεια των χωρών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ όσο επιχειρεί να οικοδομήσει την εθνική της ταυτότητα εις βάρος της ιστορικής αλήθειας. Η κοινωνία μας από κοινού δεν μπορεί να επιβιώσει όταν η ιστορία αγνοείται, πολύ λιγότερο δε όταν η ιστορία κατασκευάζεται για να εξυπηρετήσει αμφίβολα κίνητρα».
Την επιστολή είχαν υπογράψει 200 περίπου πανεπιστημιακοί καθηγητές και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα οι υπογραφές είχαν ξεπεράσει τις 300. Η τελευταία ενημέρωση κάνει λόγο για 374 υπογραφές. Ωραία όλα αυτά αλλά το τραγελαφικό είναι ότι η επιστολή στάλθηκε στον Ομπάμα, επί θητείας του οποίου συνεχίστηκε το σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας, κατά την περίοδο των ετών 2007 έως και 2009.
Σύμφωνα με το υπ’ αριθμ. 3269/2017 βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών κωδικοποιήθηκαν οι κατηγορίες για την προσπάθεια αποσταθεροποίησης της χώρας και τη δολοφονία του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή από πράκτορες συγκεκριμένων χωρών, με κυρίαρχο φόντο την ακύρωση των ενεργειακών συμφωνιών Ελλάδας – Ρωσίας.
«Σκοπός των αγνώστων δραστών φέρεται να ήταν η διακοπή της οικονομικής κυρίως προσέγγισης μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Ρωσικής Ομοσπονδίας, η οποία κατά το ανωτέρω χρονικό διάστημα είχε αρχίσει να εκδηλώνεται σε διαφόρους τομείς και ιδίως στους τομείς της ενέργειας, των εξοπλισμών και των κρατικών προμηθειών».
Διαβάστε το βούλευμα και θα καταλάβετε γιατί η επιστολή στάλθηκε σε λάθος άνθρωπο, σε λάθος χρόνο. Τον Μάιο του 2009 «έτρεχε» ήδη το σχέδιο εξαθλίωσης και υποταγής της χώρας στους δανειστές.
Αντί λοιπόν ο Ομπάμα «να τακτοποιήσει τα συντρίμμια της ιστορικής αταξίας που άφησε πίσω της στη νοτιοανατολική Ευρώπη η προηγούμενη κυβέρνηση των Η.Π.Α.», συνέχισε με την ίδια και αυξανόμενη ένταση το σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας:
«Οπως προκύπτει από τα δημοσιευθέντα στον ιστότοπο "WIKILEAKS" τηλεγραφήματα της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, και τις καταθέσεις των εξετασθέντων μαρτύρων, δημιουργήθηκε έντονη δυσαρέσκεια στην Κυβέρνηση των ΗΠΑ εξαιτίας των συναφθεισών μεταξύ της Ελλάδας και της Ρωσίας συμφωνιών, στην επίταση δε του δημιουργηθέντος κλίματος δυσαρέσκειας συνέβαλε και η αρνητική στάση της Ελληνικής Κυβέρνησης στο ζήτημα της ένταξης της F.Y.R.O.M. στο Ν.Α.Τ.Ο., η οποία είχε εκδηλωθεί στη Σύνοδο του ως άνω Οργανισμού στο Βουκουρέστι με την άσκηση "βέτο" από τη Χώρα μας, αλλά και η κατ' ουσίαν αρνητική στάση της Ελληνικής κυβέρνησης στο σχέδιο "ΑΝΑΝ" για την Κύπρο, με αποτέλεσμα η Κυβέρνηση των ΗΠΑ να αποβλέπει στην ανατροπή των ανωτέρω συμφωνιών που είχαν συναφθεί μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας».