Translate

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

ΜΠΑΖΙΛ ΖΑΧΑΡΩΦ



Ομιλία - προαναγγελία του υπό έκδοση βιβλίου του συγγραφέα για τον διαχρονικό «Ιππότη του θανάτου», την Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2017, στις 20:30΄ το βράδυ, στην αίθουσα του βιβλιοπωλείου «ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ», Ερμού 61, Θεσσαλονίκη.
Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com

 

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

Αν και, όπως λέγεται, ο Σατανάς υπήρξε και ο ίδιος πωλητής, ο Μπάζιλ Ζαχάρωφ θα μπορούσε να του πουλήσει την κόλαση και τον παράδεισο μαζί παραδίδοντας ταυτόχρονα στον Βελζεβούλ ανώτερα μαθήματα «σύγχρονου» μάνατζμεντ. Το εύρος των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του Μπάζιλ, η αποδεδειγμένη σχέση του με τις μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας, η τεράστια επιρροή που ασκούσε επί δεκαετίες σε πρόσωπα που διαμόρφωναν τις διεθνείς εξελίξεις, και οι «μαγικές» ικανότητές του, άφηναν αποχρώσες ενδείξεις συμμετοχής του σε μασονικές στοές, μυστικιστικές οργανώσεις και αποκρυφιστικούς κύκλους της Ευρώπης. Όμως, τέτοιου είδους πληροφορίες δεν ανιχνεύονται, ούτε «αποδεσμεύονται» σε πραγματικό χρόνο. Επομένως, η μόνη σίγουρη μέθοδος προσέγγισης του «φαινομένου» Ζαχάρωφ υπήρξε πάντοτε η μυθιστορηματική εκδοχή της …σταδιοδρομίας του. Και αυτήν επέλεξαν μέχρι τώρα οι περισσότεροι συγγραφείς που ασχολήθηκαν με τον «αρχιερέα» του πολέμου.

Ο Μπάζιλ διαμόρφωσε την προσωπικότητά του και ανδρώθηκε επαγγελματικά σε μία περίοδο έξαρσης των κινημάτων αποκρυφισμού και μυστικισμού στην Ευρώπη και την Αμερική. Η πιο απλοϊκή, μυθιστορηματική, εκδοχή για τον Μπάζιλ τον θέλει απλώς έναν αλητάκο ελληνικής καταγωγής από την Κωνσταντινούπολη, που κατάφερε να γίνει μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Vickers των Rothschield, έχοντας ως όραμα τη «Μεγάλη Ελλάδα». Θα έλεγε κανείς πως επρόκειτο για κινηματογραφικό σενάριο, πριν ακόμη κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώτες κόπιες βωβού κινηματογράφου. Η άλλη εκδοχή, απλοϊκή κι αυτή, είναι πως πρόκειται για έναν «τυπικά επιφανή» Εβραίο, που δουλειά του ήταν να δημιουργεί πολέμους, να πουλά όπλα και να «γονατίζει» τις κυβερνήσεις με την τοκογλυφία. Στις ενδιάμεσες ερμηνείες μπορούσε ο καθένας να προσθέσει το δικό του σενάριο. Μία ρεαλιστική προσέγγιση στο φαινόμενο Ζαχάρωφ θα μπορούσε να είναι η «διπλωματική» θεώρηση του Keith Hamilton, μετά την αποδέσμευση των άκρως άκρως απόρρητων συνδυασμένων εγγράφων της Ιντέλιτζενς Σέρβις και του Φόρεϊν Όφις, αλλά κι αυτή ακόμη εμπεριέχει λογοτεχνικά ψήγματα:

«Για κάποιους ήταν ένας πολύτιμος διαμεσολαβητής, ένας χρήσιμος πληροφοριοδότης, ένας καινοτόμος κατασκευαστής όπλων και ένας γενναιόδωρος ευεργέτης. Για άλλους ήταν κάτι παραπάνω από ένας τσαρλατάνος, ένας Λεβαντίνος κακοποιός, ο οποίος στην ανελέητη επιδίωξη των στόχων του ήταν έτοιμος να εκμεταλλευτεί και να θυσιάσει φίλους και εχθρούς συνάμα. Η αλληλογραφία του με τον Caillard στα αρχεία του PUSD δύσκολα θα την χαρακτηρίζαμε εκτεταμένη, αλλά προσφέρει μία σπάνια ματιά του κόσμου όπως τον είχε αντιληφθεί και των μέσων με τα οποία επεδίωξε να τον αλλάξει».
Ίσως την πληρέστερη, μα συνάμα και ασαφή, περιγραφή για την προσωπικότητα του Ζαχάρωφ να την έδωσε ο Guiles Davenport στο βιβλίο του ZAHAROFF, High Priest of War, και ενώ ο Μπάζιλ ήταν ακόμη εν ζωή, αλλά κι αυτή η περιγραφή πέφτει στην παγίδα της μυθιστορηματικής αφήγησης:
«Έχει ειπωθεί γι’ αυτόν τον άνθρωπο ότι οι ταφόπλακες ενός εκατομμυρίου ανδρών θα είναι το μνημείο του και οι επιθανάτιοι ρόγχοι τους ο επιτάφιός του. Επομένως δεν θα πρέπει να αναμένεται ότι ο επικεφαλής σε μία ιστορία ίντριγκας, δύσοσμων δολοπλοκιών και συμπαιγνίας, στρεψοδικίας και ανούσιου μυστηρίου, θα είναι πάντοτε ευχάριστης οσμής στα ρουθούνια εκείνων που προτιμούν τους ήρωες τους λευκούς σαν κρίνα…
Συνοψίστε τον, λοιπόν, σε όλες αυτές τις αντιφάσεις και ενσωματώστε τη σύνθεσή τους σε έναν άνδρα. Δώστε σ’ αυτόν τον άνδρα τραγωδία, χρώμα, δράμα. Δώστε του πλούτο και ανυπολόγιστη δύναμη. Δώστε του το χάρισμα της σιωπής, τη συνήθεια της βέβαιης αξιοπρέπειας, μία βαθιά γνώση της αδυναμίας των φιλόδοξων ανδρών. Προσθέστε σκληρότητα, μία αίσθηση ίντριγκας και τελικά ρομάντσο.
Δώστε του υπηκοότητα όλων των εθνών, εδάφη πατριωτών και λατρών της γης και των καλλιεργημένων ανθρώπων. Απονείμετέ τον με τιμές μίας μεγάλης αυτοκρατορίας. Χαρίστε του την εύνοια των μισών βασιλέων της γης ως ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας της ανάγκης τους γι’ αυτόν και του ιδιόμορφου ταλέντου του για την εξυπηρέτησή τους και δώστε του το μίσος των υπολοίπων για τη δύναμή του να συντρίβει τα στέμματά τους μέσα στη σκόνη.
Δώστε του την αγάπη των ευγενών γυναικών.
Δώστε του αιματοχυσία και πολέμους».
Η πώληση όπλων σε όλες τις αντιμαχόμενες πλευρές υπήρξε για τον «ιππότη του ένοπλου καπιταλισμού και των τιμητικών μεταλλίων» μία πράξη απόλυτα «πατριωτική». Αυτό ήταν το κρυφό «οικονομικό σύστημα» του Μπάζιλ, βασική παράμετρος του οποίου υπήρξε η εξαγορά, η γνωστή στις μέρες μας «μίζα». Γι αυτές του τις υπηρεσίες στον Μαμωνά ο Μπάζιλ «τιμήθηκε» με 298 μετάλλια από 31 διαφορετικές χώρες. Ο Μπάζιλ κερδοσκοπούσε και από τα κέρδη των τραπεζών. Επρόκειτο ουσιαστικώς για δανεισμό χωρίς ρίσκο. Οι τράπεζες του Ζαχάρωφ χορηγούσαν στα κράτη, εγγυημένα από το δημόσιο, δάνεια με υψηλά επιτόκια για να προμηθευτούν κάθε λογής όπλα από τις πολεμικές βιομηχανίες του Ζαχάρωφ! Θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε ότι ο Μπάζιλ επινόησε τη δωροδοκία, σίγουρα όμως της έδωσε «επιστημονικό» περιεχόμενο.
Στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα επικρατούσε στη Βρετανία η φιλελεύθερη οικονομία στην απόλυτη μορφή της, βασισμένη στα ακλόνητα θεμέλια της αποικιοκρατίας, και συνεπώς είχε δημιουργηθεί ένα οικονομικό περιβάλλον που ταίριαζε απολύτως με τις φιλοδοξίες και τις ικανότητες ανθρώπων όπως ο Ζαχάρωφ. Όμως, όπως είναι φυσικό, αυτό από μόνο του δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει προς την κατεύθυνση της δημιουργίας του μύθου του. Άλλωστε, εκείνη την εποχή δεν ήταν ο μόνος ο οποίος αναζητούσε τη γη της επαγγελίας στο Σίτυ του Λονδίνου.
Η οικονομική κρίση του 1870 στην Ευρώπη καθοδηγείται από μία καπιταλιστική κάστα που αναζητά νέες αγορές κρατών που χρειάζονται όπλα, με απώτερο σκοπό να μακελέψουν τον κόσμο. Η δημιουργία εθνικών κρατών δημιουργεί ένα κατάλληλο περιβάλλον για τους εμπόρους όπλων και τη δεκαετία του 1880 η καριέρα του Ζαχάρωφ αρχίζει και απογειώνεται.
Κλείνονται μυστικές συμφωνίες μεταξύ των σπουδαιότερων πολεμικών βιομηχανιών της εποχής από όλο το φάσμα της Ευρώπης, Vickers, Krupp, SchneiderCreusot, Rafalovitch, και σχηματίζεται ένα παγκόσμιο εμπορικό δίκτυο με τις ευλογίες των κυβερνήσεών τους, οι οποίες δεν θα μπορούσαν να κάνουν και διαφορετικά γιατί ουσιαστικά ελέγχονται από τους ιδιοκτήτες των πολεμικών βιομηχανιών.
Ξεκινά μία διαδικασία κινητοποίησης των μαζών προς την κατεύθυνση των μονίμως επερχόμενων και επαπειλούμενων πολέμων, που δεν σταματά ακόμη και όταν οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες διάγουν μία περίοδο οικονομικής ευημερίας την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα. Πεδίο δοκιμών από τα μέσα της δεκαετίας του 1880 αποτελούν τα Βαλκάνια, όπου Γερμανία, Αυστρία αλλά και η Ρωσία εποφθαλμιούν τη Θεσσαλονίκη για να ελέγχουν τη βαλκανική ενδοχώρα.
Η κοσμική ζωή του Ζαχάρωφ με τις επαύλεις στην Αγγλία, τη Γαλλία, το Μόντε Κάρλο και η διαμονή του σε πολυτελέστατες σουίτες ξενοδοχείων, όπως το Grand Hotel στο Παρίσι και το Claridge στο Λονδίνο, πρόδιδε μόνο ένα τμήμα του τεράστιου πλούτου που συγκέντρωσε επί 50 χρόνια πουλώντας όπλα, δίνοντας δάνεια και κλείνοντας συμφωνίες. Μεταξύ όλων των άλλων έβαλε στο στόχαστρο των οικονομικών του συμφερόντων και τα κοιτάσματα πετρελαίου της Ρουμανίας και της Μέσης Ανατολής.
Κάποιοι θεώρησαν ότι, ο κυνισμός και η κτηνωδία που επέδειξε κερδοσκοπώντας από τη σφαγή της ευρωπαϊκής νεολαίας στον Μεγάλο Πόλεμο, έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τον ρομαντισμό στην προσωπική του ζωή μένοντας πιστός σε μία σχέση που δεν έδειχνε να έχει προοπτική. Ίσως, αυτό να υπήρξε και η ακροτελεύτια αντίσταση του ανθρωπίνου DNA του. Ή μήπως κι αυτός ο ρομαντισμός υπήρξε συστατικό στοιχείο του «συστήματος» Ζαχάρωφ;