ΤΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΓΕΡΑΚΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Τα 2 λεπτά του Λίντον Τζόνσον και οι 9 τορπίλες θαλασσοταραχής που αφάνισαν 5 εκατομμύρια Βιετναμέζους

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

 

Η πανωλεθρία των Γάλλων στο Ντιέν Μπιέν Φου δεν συνέτησε τους Αμερικανούς

25 Φεβρουαρίου 1964, τρείς μήνες μετά τη δολοφονία του John Fitzgerald Kennedy. Κοριός των υπηρεσιών ασφαλείας καταγράφει τηλεφωνική συνομιλία του Αμερικανού προέδρου Lyndon Baines Johnson με τον υπουργό Άμυνας Robert Strange McNamara:

Johnson: Απεχθάνομαι να τροποποιώ την ομιλία σου γιατί είναι καλή, αλλά αναρωτιέμαι εάν θα μπορούσαμε να βρούμε 2 λεπτά σ’ αυτήν για το Βιετνάμ.

McNamara: Το πρόβλημα είναι τι να πούμε για το Βιετνάμ.

Johnson: Θα έλεγα ότι έχουμε μία δέσμευση στην ελευθερία του Βιετνάμ. Θα μπορούσαμε να αποχωρήσουμε από εκεί, (αλλά) το ντόμινο θα άρχιζε να πέφτει και ένα κομμάτι του κόσμου θα έπεφτε στα χέρια των κομμουνιστών. Θα μπορούσαμε να στείλουμε τους πεζοναύτες μας, να εμπλακούμε σε ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο ή σε μία άλλη Κορεατική επιχείρηση. Κανένας, πράγματι, δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει εκεί έξω. Και έχουν απορίες και λένε γιατί δεν κάνουμε περισσότερα. Μπορούμε να έχουμε περισσότερο πόλεμο ή περισσότερο κατευνασμό. Αλλά δεν θέλουμε τίποτα από τα δύο. Σκοπός μας είναι να τους εκπαιδεύσουμε (τους Νοτιοβιετναμέζους) και η εκπαίδευση που τους παρέχουμε πάει καλά.

McNamara: Εντάξει, κ. πρόεδρε…

Johnson: Πάντοτε πίστευα ότι ήταν ανόητο εκ μέρους σου να κάνεις οποιαδήποτε δήλωση για απόσυρση. Σκέφτηκα ότι ήταν κακό από ψυχολογικής άποψης. Αλλά εσύ και ο πρόεδρος (εννοεί τον Kennedy) σκεφτόσασταν διαφορετικά και εγώ καθόμουν σιωπηλός.

McNamara: Το πρόβλημα είναι…

Johnson: (διακόπτοντάς τον). Και τότε έρχονται τα ερωτήματα. Πώς στο διάολο σκέφτεται ο McNamara, όταν χάνει τον πόλεμο, μπορεί να αποσύρει τους άνδρες από εκεί;

Η ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ: Ο Kennedy, πριν δολοφονηθεί, συμφώνησε με τον McNamara για τη σταδιακή απαγκίστρωση του πολυπληθούς στρατιωτικού και πολιτικού προσωπικού των Η.Π.Α. από το Βιετνάμ. Όμως, προηγήθηκε την 1^η Νοεμβρίου 1963 το πραξικόπημα κατά του προέδρου Νγκο Ντιν Ντιέμ, τον οποίο στήριζαν επί πολλά χρόνια οι Η.Π.Α., και δολοφόνησαν τελικά οι πραξικοπηματίες.

Η ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ: Στις 2 και 4 Αυγούστου 1964 σημειώθηκαν δύο επεισόδια στον κόλπο του Τονκίν, με τορπίλες «φαντάσματα», εναντίον του αμερικανικού αντιτορπιλικού Μάντοξ, για τα οποία ακόμη και σήμερα κανείς δεν είναι σε θέση να βεβαιώσει τι συνέβη πραγματικά. Ο πρόεδρος Johnson άδραξε την ευκαιρία και λίγες ημέρες αργότερα πέρασε από το Κογκρέσο απόφαση, με την οποία αποκτούσε, ουσιαστικά εν λευκώ, εξουσιοδότηση να σύρει τις Η.Π.Α. στον πόλεμο του Βιετνάμ. Ακολούθησαν σαρωτικοί βομβαρδισμοί με εμπρηστικές βόμβες και χημικά. Πώς όμως στήθηκε το σκηνικό;

Ναύαρχος Sharp (ενημερώνει τη διοίκηση): Προφανώς υπήρξαν τουλάχιστον 9 τορπίλες στο νερό. Όλες αστόχησαν. Δεν είμαι τόσο σίγουρος για αυτόν τον αριθμό. Πρέπει να το ελέγξουμε.

97 λεπτά αργότερα:

 Ναύαρχος Sharp: (Ο ναύαρχος Moore)... είπε ότι πολλές από τις αναφερόμενες επαφές με τις τορπίλες φαίνονται αμφίβολες. Οι πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες που επέδρασαν στα σόναρ και ο υπερβάλλων ζήλος των ανδρών που χειρίζονται τα σόναρ μπορεί να προσμέτρησαν στις πολλές αναφορές (για τορπίλες).

9 λεπτά αργότερα:

Ναύαρχος Sharp: Φαίνεται πράγματι ότι πολλές από αυτές τις επιθέσεις με τορπίλες προέρχονται από τους άνδρες των σόναρ και έτσι πληκτρολογήθηκαν, σαν κάτι τέτοιο και ο,τιδήποτε ακούν στο σόναρ είναι τορπίλη (!)

Στρατηγός Burchinal: Παρόλα αυτά, είστε αρκετά σίγουροι ότι υπήρξε επίθεση με τορπίλες;

 Ναύαρχος Sharp: Καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Νομίζω…

Εδώ ήταν που ο ίδιος ο McNamara και μετά 40 χρόνια αναφώνησε: «Σύγχιση! Η κρίση μας ήταν λανθασμένη. Δεν υπήρξε επίθεση εκείνη την πρώτη ημέρα»!

ΤΟΥΣ ΨΕΚΑΖΑΝ ΟΠΩΣ ΤΑ ΖΙΖΑΝΙΑ!

Μέχρι το τέλος του πολέμου και την άτακτη φυγή τους από το Βιετνάμ, οι Αμερικανοί, από το 1955 και επί 18 χρόνια, έστειλαν εκεί περισσότερους από μισό εκατομμύριο στρατιώτες. Είχαν βομβαρδίσει το Βόρειο Βιετνάμ και μεγάλες περιοχές του Λάος και της Καμπότζης με εκατομμύρια τόνους βομβών, σε πολλαπλάσιες ποσότητες από όσες είχαν πέσει στην Ευρώπη, κατά τη διάρκεια του β΄ παγκοσμίου πολέμου. Αλλά η «καινοτομία» των γερακιών του πολέμου ήταν η ρίψη εκατομμυρίων λίτρων ενός από τα πιο ισχυρά τοξικά χημικά που βγήκε ποτέ από τα εργαστήρια των πολυεθνικών, κατά παραγγελία του υπουργείου Άμυνας των Η.Π.Α. Ήταν το agent orange, ένα ισχυρότατο φυτοκτόνο και αποφυλλωτικό, με βάση τη διοξίνη και τα παράγωγά της, με το οποίο ψέκαζαν επί χρόνια τα δάση και τις φυτείες ρυζιού των Βιετναμέζων, σκοτώνοντας ταυτόχρονα εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Η λευκή σκόνη που έπεφτε σαν ομίχλη από τον ουρανό, μύριζε σκόρδο έκαιγε τα μάτια, κάλυπτε και κατέστρεφε τα πάντα ακόμη και το γρασίδι. Αλλά η κύρια δράση της θα αποκαλυπτόταν στις επόμενες γενιές. Η διοξίνη υπεισέρχεται και παρεμβαίνει στην ανθρώπινη αναπαραγωγική διαδικασία. Στο Βιετνάμ οι ψεκασμοί με διοξίνη προκάλεσαν εκατομμύρια θύματα με δυσπλασίες, μυϊκές και σκελετικές ανωμαλίες κυρίως της σπονδυλικής στήλης, απώλειες όρασης και ακοής, διανοητικές καθυστερήσεις και άλλες τρομακτικές επιπτώσεις. Φυσικά, έπεσαν στο κενό οι χιλιάδες αγωγές των θυμάτων, με απαιτήσεις δισεκατομμυρίων δολαρίων, κατά των κατασκευαστών του agent orange. O McNamara ως το τέλος της ζωής του ψέλλιζε απίστευτες δικαιολογίες και έψαχνε να βρει τι λέει ο νόμος (look at the law!) και προσδιορισμούς για το ποιά χημικά επιτρεπόταν και τι όχι!

ΚΙ ΟΜΩΣ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ

Το Πεντάγωνο και το υπουργείο Άμυνας των Η.Π.Α. είχαν κατανοήσει πλήρως, ευθύς εξ αρχής, ότι ο πόλεμος στο Βιετνάμ δεν επρόκειτο να κερδηθεί εκ των πραγμάτων, αλλά αυτό μάλλον δεν ήταν το κυρίαρχο στοιχείο για τη λήψη των αποφάσεων. Μετά τη δολοφονία των Kennedy προχώρησαν σε σταδιακή κλιμάκωση των επιχειρήσεων στέλνοντας κάθε χρόνο ολοένα και περισσότερους στρατιώτες στην κόλαση του Χο Τσι Μιν. Ο λαός του Βιετνάμ έδειξε ανά τους αιώνες αξιοθαύμαστη αντοχή, προσαρμοστικότητα και γενναιότητα. Επέζησαν χιλίων χρόνων κινέζικης κατοχής. Η εξέγερση του 1930-1931, μπορεί να ονομάστηκε «τα σοβιέτ του Νγκέ Αν», αλλά δεν ήταν παρά μόνο η αντανάκλαση της προσαρμοστικότητας στις ιδεολογίες της εποχής. Στο βάθος υπήρχε πάντα το αδούλωτο πνεύμα του Βιετναμέζικου λαού, που αντιστάθηκε από τις αρχές ακόμη της γαλλικής αποικιοκρατίας στην Ινδοκίνα, στις αρχές του δευτέρου μισού του 19^ου αιώνα.

Τον Ιανουάριο του 1950 η Κίνα και η ΕΣΣΔ είχαν αναγνωρίσει τη Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ. Τον επόμενο μήνα οι Η.Π.Α. αναγνώρισαν τη βιετναμέζικη κυβέρνηση που είχαν σχηματίσει οι Γάλλοι στο Νότο. Η αποικιοκρατική κλίκα στο Παρίσι είχε πιστέψει ότι μετά τη λήξη του β΄ παγκοσμίου πολέμου θα μπορούσε να συνεχίσει την ίδια αποικιοκρατική πολιτική στο υπογάστριο της νοτιοανατολικής Ασίας. Αλλά τα πράγματα δεν θα ήταν ποτέ ίδια κι ας είχαν εντάξει στη Λεγεώνα των Ξένων και πολλούς Γερμανούς στρατιώτες από τα SS! Το Βατερλό της γαλλικής στρατιωτικής παρουσίας στην Ινδοκίνα υπήρξε η βάση στο Ντιέν Μπιέν Φού, σε μία απομονωμένη περιοχή κοντά στα βόρεια σύνορα με το Λάος. Δουλεύοντας ακατάπαυστα επί 55 μέρες και νύχτες οι στρατιώτες του θρυλικού στρατηγού Βο Νγκούγεν Τζιάπ έσκαψαν στοές και ορύγματα και βρέθηκαν μέσα στη γαλλική στρατιωτική βάση. Στις 7 Μαϊου του 1954 έπεσε και η τελευταία εστία αντίστασης των Γάλλων. Ο λαός του Βιετνάμ συμπλήρωνε ήδη έναν αιώνα συνεχούς αντι-αποικιοκρατικού αγώνα!

ΣΗΜ.: Οι απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες είναι μετάφραση από το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ του Errol Mark Morris “FOG OF WAR”.

ΟΙ "ΜΟΝΟΜΕΡΕΙΕΣ" ΤΟΥ ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΡΟΫΝΤ

H θεοποίηση της …libido και του ανθρωπίνου πνεύματος

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

Η ετεροχρονισμένη φόρτιση, που προκύπτει από την ιστορική προβολή παρελθόντων γεγονότων ιδεολογιών και ιδεών, ταλανίζει με απολύτως υποκειμενικό τρόπο τη σκέψη και τις ενέργειες του ανθρώπου ανά τους αιώνες. Αυτό είναι δυνατόν να εκδηλωθεί και με πολύ κοινότυπα πράγματα, όπως ας πούμε ο διορισμός του εγγονού στο δημόσιο, επειδή ο παππούς ήταν στο ΕΑΜ (άραγε ποια υπηρεσία μπορεί να το βεβαιώσει;). Ή μπορεί να οδηγήσει στην απόλυτη βεβαιότητα ενός top model ότι ο Marx έλεγε …βλακείες! Στην πρώτη περίπτωση, το θεωρητικό υπόστρωμα εμφανίζεται αφού προηγηθεί διάρρηξη των σχέσεων με το περιεχόμενο της θρησκείας και τις οντολογικές εκφάνσεις της. Στη δεύτερη περίπτωση ίσως βοηθήσει η επιτυχία της επόμενης collection. Μαρξιστική θεωρία δεν θα υπήρχε (με όλα τα συνεπακόλουθα της απόκτησης δικαιώματος σε διορισμό) αν ο Μαρξ, από την εφηβεία του σχεδόν, δεν είχε αποκηρύξει τις συμβατικές απόψεις για τη θρησκεία, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μίας ιδεολογίας με καθαρά αθεϊστικά χαρακτηριστικά. Βεβαίως, ούτε ο Marx πρωτοτύπησε στην εποχή του καθώς σαγηνεύτηκε από τα νεανικά χρόνια από την πανθεϊστική – αλλά στην ουσία της αθεϊστική – φιλοσοφία του Hegel.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

Δεν ήταν τυχαίο, λοιπόν, ότι παγκόσμιες και περιφερειακές συρράξεις ξεκίνησαν μέσα από τα διαχρονικά γεωγραφικά όρια των γερμανικών φυλών και της μεταγενέστερης γερμανο-πρωσικής αυτοκρατορίας. Ούτε, βεβαίως, το γεγονός ότι οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες έστειλαν τον Λένιν στην Αγία Πετρούπολη για τη λεηλασία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Διότι εκτός από την αθεϊστική μαγιά απαιτούνται και εμπόλεμες καταστάσεις. Για παράδειγμα, η πρώτη προσπάθεια των μπολσεβίκων για την κατάληψη της εξουσίας στην τσαρική Ρωσία το 1905 είναι πανομοιότυπη με την Κομμούνα του 1871 στο Παρίσι, μετά την ήττα της Γαλλίας στο γαλλοπρωσικό πόλεμο 1870-1871. Τις διαδικασίες που οδήγησαν στην πρωσική νίκη φαίνεται πως είχαν κατά νου η ανώτατη στρατιωτική διοίκηση της Γερμανίας, υπό τον στρατηγό Ludendorff, το υπουργείο εξωτερικών και οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες, όταν συμφώνησαν τον Μάρτιο του 1917 να στείλουν στη Ρωσία τον Λένιν και άλλα 31 πρωτοκλασάτα στελέχη των μπολσεβίκων, μέσα σε «σφραγισμένο» βαγόνι. Η πτώση του τσάρου, ένα μήνα πριν με την επανάσταση Κερένσκι, δεν οδήγησε στην πολυπόθητη έξοδο της Ρωσίας από τον πόλεμο. Το «πριβέ» τραίνο, με τους επαγγελματίες επαναστάτες από την Ελβετία, διέσχισε τη Γερμανία το βράδυ της 10^ης με 11^ης Απριλίου, και τον Οκτώβριο του ιδίου έτους ο στρατηγός έβλεπε τα θεαματικά αποτελέσματα, που οδήγησαν στη διάσκεψη ειρήνης στο Μπρέστ Λιτόφσκ, στις 22 Δεκεμβρίου 1917.

Ο αρχιστράτηγος των γερμανικών δυνάμεων και ιθύνων νους των κινήσεων του γερμανικού στρατού, από τον Αύγουστο του 1916 έως και το φθινόπωρο του 1918, Erich Ludendorff κατάλαβε πολύ γρήγορα το λάθος του και το 1919, ούτε ένα χρόνο μετά τη λήξη του Μεγάλου Πολέμου, κυκλοφόρησε την «Απολογία» του για τα πεπραγμένα στη διάρκεια των επιχειρήσεων και βεβαίως αναφέρθηκε και στην υπόθεση Λένιν για την οποία έγραψε ότι, στέλνοντας τον Λένιν στη Ρωσία, η Γερμανία είχε αναλάβει μία πολύ σοβαρή ευθύνη και ότι είχαν υποτιμήσει τον κίνδυνο εξάπλωσης της «πανούκλας» και δυτικά! Κατηγόρησε τον πρέσβη των μπολσεβίκων στο Βερολίνο ότι είχε οργανώσει την εξέγερση του Νοεμβρίου του 1918, αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου. Αλλά ο Ludendorff γνώριζε ότι οι κύριοι υποκινητές της προπαγάνδας της δυσαρέσκειας στη Γερμανία ήταν οι «Σύμμαχοι», οι οποίοι και «έφτιαξαν» την Τσεχοσλοβακία και τον Χίτλερ για να εξασφαλίσουν την έναρξη του β΄ παγκοσμίου πολέμου. Μπορεί ο Marx να ήταν, κατά τον Engels, «ο μέγας άνθρωπος που προσέφερε για πρώτη φορά επιστημονική βάση στο σοσιαλισμό», αλλά οι σοσιαλιστές – κομμουνιστές δεν θα παίρναμε όρκο ότι χρησιμοποίησαν «επιστημονικά» εργαλεία για την επικράτησή τους.

ΘΕΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Ποιόν να κατηγορήσουμε, λοιπόν, τον Marx ή τον Hegel ο οποίος απέρριψε την έννοια του Βιβλικού Θεού ως υπερβατικό όν, και θεοποίησε τον ανθρώπινο πνεύμα οδηγώντας το στην αλαζονεία; Κανέναν από τους δύο. Απλώς, ο Hegel επανέφερε στο προσκήνιο το ιδεολογικό format, κατά το οποίο «φορτώνει» κάποιος τις αντιθέσεις, χωρίς τις αρχικές μονομέρειές τους. Δηλαδή, διατύπωσε και αυτός, με τα δεδομένα της εποχής του, το σύμπλοκο ιδεαλιστικό σχήμα σύμφωνα με το οποίο έννοιες, απόψεις, ιδεολογίες κλπ πολεμούν το ένα το άλλο μέχρι να ενωθούν και να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο, ενίοτε εύκολα ελεγχόμενο και διαχειρίσιμο. Η ετεροχρονισμένη ανάγνωση οδήγησε στο συμπέρασμα ότι εάν η «ένωση» αυτή είναι εκ των πραγμάτων ανέφικτη, τότε ο αντικειμενικός σκοπός είναι η καταστροφή της «μονομέρειας» και η δημιουργία ενός καινούργιου ελεγχόμενου «όλου». Αυτό αποτελεί, στις μέρες μας, την αιχμή του δόρατος του παγκόσμιου νεοταξικού σχεδιασμού, κάτι ανάλογο με τη Λενινιστική - Σταλινική προσπάθεια μπολσεβικοποίησης, ή την αντίστοιχη του Χίτλερ ναζιστικοποίησης της Ευρώπης. Άλλωστε αυτοί που περνούσαν μια χαρά στη Σοβιετική Ένωση ήταν μόνον οι ακραιφνείς Σταλινικοί και το ίδιο συνέβαινε με τους Ναζί στη Γερμανία.  Δηλαδή, αυτή η «μονομέρεια» με την οποία ο Marx αντιμετώπισε τη θρησκεία έγινε αιτία της καταστροφής κάθε άλλης διακριτής «μονομέρειας» σε εθνικό, πολιτιστικό και φιλοσοφικό επίπεδο.

Την ίδια μονομέρεια και κακεντρέχεια απέναντι στη θρησκεία είχε και ο Sigmund Freud, ο οποίος τα θεωρούσε όλα αυτά αντανάκλαση του «εξευγενισμένου σεξουαλικού ενστίκτου», μία εξιδανικευμένη libido. Ο Freud ασχολήθηκε, μεταξύ άλλων, με την ψυχολογία των μαζών και χαρακτήριζε τη θρησκεία «αυταπάτη και ομαδικό παραλήρημα», ενώ παραλλήλιζε τις θρησκευτικές ιδέες με τις παραληρητικές εξάρσεις των ψυχοπαθών! Αν βρισκόταν πυκνά συχνά με τους ψυχοπαθείς, φυσικό ήταν να τα βλέπει όλα υπό το πρίσμα του ψυχιατρικού ασύλου. Τελικά Marx και Freud, εβραϊκής καταγωγής και οι δύο, απλώς διακωμώδησαν τη θρησκεία μέσα σε μία Χριστιανική Ευρώπη και όλα τα υπόλοιπα υπήρξαν τα απόνερα αυτής της μονομέρειάς τους. Τουτέστιν, κανείς τους δεν παραλλήλισε, για παράδειγμα, τις πολιτικές ιδέες και τις ιδεολογικές «μονομέρειες» με τις παραληρητικές εξάρσεις των ψυχοπαθών, αν και τέτοιες εξάρσεις εμφανίζονται ακόμη και σήμερα στον πολιτικό και κομματικό στίβο αλλά και στο δημόσιο λόγο γενικότερα.

ΤΟ ΓΟΝΙΔΙΩΜΑ ΤΟΥ ΚΤΗΝΟΥΣ

Πώς μπορεί να έχουν μόνον ανθρώπινη υπόσταση αυτοί που μακελεύουν τον πλανήτη;

Γιατί οι κοινωνίες ηρωοποιούν τους θύτες και βυσσοδομούν στη μνήμη των θυμάτων;

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

Ο Robert Strange McNamara διετέλεσε τρία χρόνια αναλυτής των υπηρεσιών πληροφοριών και στατιστικής του στρατού των Η.Π.Α. κατά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, εξέχων στέλεχος και πρόεδρος της Ford Motor Company, επτά χρόνια υπουργός Άμυνας στον πόλεμο με το Βιετνάμ, δεκατρία χρόνια πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Στο αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ του Erol Morris “FOG OF WAR”, o McNamara επισημαίνει ότι ο σμήναρχος Curtis LeMay ήταν ο καλύτερος διοικητής κατά τον πόλεμο, αλλά εξαιρετικά πολεμοχαρής και κατά πολλούς βάρβαρος. Ήταν διοικητής όταν οι Αμερικανοί έριξαν τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Αποκάλυψε ότι ο Curtis LeMay, τον Μάρτιο του 1945, σε μία μόνο νύχτα έκαψε ζωντανούς 100.000 Ιάπωνες πολίτες στο Τόκυο, άνδρες γυναίκες και παιδιά. Το ίδιο έγινε και σε 67 άλλες ιαπωνικές πόλεις με τα τότε ξύλινα σπίτια, οι οποίες καταστράφηκαν σε ποσοστό από 50-90%, με εκατομμύρια θύματα από τον άμαχο πληθυσμό.

Curtis LeMay

Αλλά ο McNamara ομολόγησε ότι όχι μόνον γνώριζε για τους βομβαρδισμούς με τις εμπρηστικές βόμβες, αλλά ότι υπήρξε – εκ της ειδικότητάς του - και μέρος ενός μηχανισμού που, κατά μία έννοια, το συνέστηνε! Ο McNamara ανέφερε ότι δεν ασκεί κριτική στον πρόεδρο Τρούμαν γιατί έδωσε την εντολή για τη ρίψη των ατομικών βομβών. Αυτό που μπορούμε να επικρίνουμε, συνέχισε, είναι ότι το ανθρώπινο είδος, και πριν από τότε και σήμερα, δεν έχει ασχοληθεί με τους «κανόνες του πολέμου» και αναρωτήθηκε αν υπήρχε κανόνας που απαγόρευε το βομβαρδισμό, την εξόντωση, το θάνατο από εμπρησμό 100.000 πολιτών μέσα σε μία νύχτα! Αλλά ο McNamara αποκάλυψε ότι ο Curtis LeMay είπε ότι αν είχαν χάσει τον πόλεμο θα είχαν διωχθεί όλοι ως εγκληματίες πολέμου και τόνισε ότι είχε δίκαιο!

ΠΩΣ ΤΟ ΕΙΠΕ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΙΔΟΣ;

Η επιχειρηματολογία προσπαθεί να στηριχθεί σε επιστημονικά δεδομένα και φιλοσοφικές θεωρήσεις, αλλά πάντοτε υπεισέρχεται η χριστιανική θεολογία και δη το πατερικό πνεύμα. Η πολυμορφία του «κακού» στην ανθρώπινη υπόσταση έχει διατυπωθεί με εκφράσεις όπως «ζωώδη ένστικτα», ή με γενικόλογες και αόριστες έννοιες όπως «δραματικότητα» της ιστορίας κ.ο.κ. Ανά τους αιώνες, έχουν τεθεί επί τάπητος προβληματισμοί περί της προελεύσεως του φυσικού κακού. Οι φιλοσοφικές αντιλήψεις αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αυτό στη βάση των λογικών και των ηθικών διεργασιών νου και πνεύματος. Η χριστιανική - Βιβλική διδασκαλία, περί δημιουργίας του σύμπαντος κόσμου εκ του μηδενός, εξηγεί τη γένεση του κακού ως αποτέλεσμα της εξελικτικής αλλοίωσης των κτισμάτων, επειδή ακριβώς αυτά προήλθαν εκ του  μηδενός και δεν έχουν αυτογενή προέλευση. Η ακαδημαϊκή θεολογία, λοιπόν, θεωρεί ότι η παραμόρφωση της κτιστής πραγματικότητας προέρχεται κατ’ αρχήν από τις ρίζες του μηδενός και ότι δεν αποτελεί απλώς «αλλοιώσεις» ή «μετασχηματισμούς», αλλά είναι, στην ουσία της, πορεία προς το μηδέν. Πρόκειται περί μιας δυσκολοχώνευτης, για την εποχή μας, αλλά βολικής – αλά καρτ - ερμηνείας καθώς αγγίζει ιδεολογικές, πολιτικές αλλά και …μαθηματικές παραμέτρους. Η «ολοκλήρωση» επέρχεται με τη μηδενιστική αλλοίωση της κτιστής πραγματικότητας, όταν τα x,y,z,… τείνουν προς το μηδέν. Εν τέλει, η έλλειψη - ή απλώς η απόρριψη - της θεογνωσίας οδηγεί στο μηδενισμό, ή το «κακό» έχει ως άλλοθι τη θεογνωσία για να οδηγήσει τα κτιστά και τα άκτιστα στο μηδενισμό; Πρόκειται για έναν αρχέτυπο προβληματισμό, που η λαϊκή σοφία απέδωσε με ένα αυγό και μία κότα!

Αλλά όπως ακριβώς το αυγό διαιωνίζει την κότα και η κότα το αυγό έτσι και το φυσικό κακό, το προερχόμενο εκ του μηδενός ως αποτέλεσμα της «παραμόρφωσης» της κτιστής πραγματικότητας, διαιωνίζεται από γενιά σε γενιά. Στη σύγχρονη εποχή, μία πρώτη τεκμηριωμένη απάντηση για το πώς διαιωνίζεται, μεταξύ όλων των άλλων χαρακτηριστικών, το φυσικό «κακό» μας την είχαν δώσει τα μοσχομπίζελα του Αυστριακού μοναχού Gregor Mendel, στα μέσα του 19^ου αιώνα. Ο μοναχός και βοτανολόγος Mendel εφάρμοσε καθαρά επιστημονικές μεθόδους. Μία από αυτές ήταν ότι χρησιμοποίησε αμιγείς ποικιλίες μοσχομπίζελου, δηλαδή ποικιλίες που αναπαράγονταν με αυτεπικονίαση και ως εκ τούτου διατηρούσαν επί γενιές όμοια χαρακτηριστικά. Τα αποτελέσματα των ερευνών του Mendel, οδήγησαν σε δύο επιστημονικά τεκμηριωμένα συμπεράσματα, που με καθυστέρηση μισού αιώνα ονομάστηκαν νόμοι της κληρονομικότητας.

Ο Mendel απέδειξε ότι συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (γενετικοί παράγοντες, δηλαδή γονίδια) δεν εκδηλώνονται στην αμέσως επόμενη γενιά, αλλά μπορεί να εμφανιστούν σε επόμενες γενιές. Δηλαδή, το «κτιστό» μπορεί να είναι φορέας του φυσικού «κακού» αλλά να μην το εκδηλώνει, και να εμφανιστεί το φυσικό «κακό» σε επόμενες γενιές. Επί σειρά γενεών, το ανθρώπινο γονιδίωμα μολύνθηκε από το αμιγές γονιδίωμα του κτήνους και «παραμορφώθηκε», επειδή ακριβώς αυτό το ανθρώπινο γονιδίωμα προήλθε ως «κτιστό» εκ του μηδενός και δεν είχε αυτογενή προέλευση. Και για να μην έχει κανείς πλέον καμία αμφιβολία, ο Mendel απέδειξε και την ανεξάρτητη μεταβίβαση των γονιδίων. Μπορεί να είσαι ο αγιότερος των ανθρώπων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είσαι φορέας γονιδίων του κτήνους! Μήπως, η ανάπτυξη του μοναχισμού σε πολλές θρησκείες ήταν απόρροια αυτής της γνώσης και προέκυψε αρχέτυπα ως η μοναδική άμυνα του θεϊκού κτιστού στη μη μετάδοση στις επόμενες γενιές του γονιδιώματος του κτήνους;

«Μία ισχυρή μαρτυρία για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από το Σταλινικό καθεστώς και μία καταγγελία της παραφροσύνης του Στάλιν, υπεύθυνης για το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Η ιστορία είναι η μαρτυρία ενός Ουκρανού πρόσφυγα που θέλησε να αφηγηθεί στη χώρα του, και στην οικογένειά του, την φρίκη που έζησε. Μία ιστορία που ξεδιπλώνεται πάνω στο χαρτί από την κόρη του, έτσι ώστε η μαρτυρία του, κοινή μ’ αυτές αναρίθμητων Ουκρανών, να μην πέσει στη λήθη».

Αν δεχθούμε την παραπάνω συλλογιστική, τότε ηχεί παιδαριώδης η προσπάθεια να αποδοθούν τα αίτια του κακού στις διάφορες εκφάνσεις των κοινωνικών σχέσεων. Η κοινωνιολογική αυτή εκδοχή έχει τις ρίζες της στη Μαρξιστική θεωρία και ερμηνεύει την εμφάνιση του κακού με τη συγκριτική μελέτη των κοινωνικών σχέσεων, και όχι ως αποτέλεσμα της εσωτερικής – γενετικής – δομής της ανθρώπινης ύπαρξης. Η εμπειρία από το βίο και την πολιτεία των μπολσεβίκικων καθεστώτων, που υποτίθεται ότι κατήργησαν την πάλη των τάξεων και ομογενοποίησαν τις «τάξεις» σ’ ένα και μοναδικό προλεταριάτο, έδειξε ότι η κοινωνιολογική αυτή εκδοχή απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα. Οι Μπολσεβίκοι έκαναν το 1917 «προλεταριακή» επανάσταση στη Ρωσία που είχε 125 εκατομμύρια αγρότες. Μετά το 1925 ο Στάλιν τους οδήγησε όλους ή στα κολχόζ ή στο θάνατο, με αποκορύφωμα το ουκρανικό HOLODOMOR, με το οποίο εξοντώθηκαν, από επιβαλλόμενο συστηματικό λιμό, περισσότερα από 7 εκατομμύρια άτομα, μέσα σε 18 μήνες μεταξύ 1932 και 1933.

Και επειδή η άρνηση είναι το τελευταίο από τα 8 στάδια της γενοκτονίας, κατά την Genocide Watch, ας διαβάσουμε ευλαβικά το «QUAND STALINE NOUS AFFAMAIT» της Catherine Koleda και ας αναρωτηθούμε: «Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το ανθρώπινο είδος»;

ΣΦΑΙΡΕΣ ΣΕ "ΜΑΓΝΗΤΙΣΜΕΝΕΣ" ΦΛΕΒΕΣ

- Πίσω από κάθε ιστορικό γεγονός κρύβονται αδυσώπητα οικονομικά συμφέροντα αλλά βάζει το χεράκι του και ο …Βελζεβούλ.

 

- Πώς εμπλέκεται η Ελλάδα στην έναρξη του Μεγάλου Πολέμου.

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

Ο Φραγκίσκος Φερδινάνδος και η συζυγός του Σοφία πίστεψαν τις διαβεβαιώσεις του κυβερνήτη της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης Όσκαρ Ποτιόρεκ ότι το Σαράγεβο είναι ασφαλής πόλη.

Το σενάριο εξελίχθηκε ως εξής: Το αυτοκίνητο με τον διάδοχο του θρόνου της Αυστροουγγαρίας, αρχιδούκα Φραγκίσκο Φερδινάνδο και τη σύζυγό του Σοφία φθάνει, το πρωί της 28ης Ιουνίου 1914, στο δημαρχείο του Σαράγιεβο. Ο Φερδινάνδος είναι οργισμένος. Μερικά λεπτά πριν έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, όταν κάποιος μέσα από το πλήθος πέταξε μία χειροβομβίδα, που προσέκρουσε και έσκασε σε ένα αυτοκίνητο της συνοδείας τραυματίζοντας δύο αξιωματικούς. Από αξιωματούχους της συνοδείας του Φραγκίσκου Φερδινάνδου τίθεται θέμα ματαίωσης του προγράμματος των επισκέψεων για λόγους ασφαλείας. Ο κυβερνήτης της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης, αξιωματικός του στρατού Oskar Potiorek αναλαμβάνει την ευθύνη και το πρόγραμμα συνεχίζεται κανονικά με την επιλογή, όμως, άλλης διαδρομής. Ο Potiorek, αν και επιβιβάζεται στο αυτοκίνητο του αρχιδούκα, δεν ενημερώνει τον οδηγό για την αλλαγή. Όταν γίνεται αντιληπτό ότι η αυτοκινητοπομπή ακολουθεί λάθος, μη ασφαλή διαδρομή, τα αυτοκίνητα σταματούν και προσπαθούν με την όπισθεν να γυρίσουν πίσω. Ένας από τους 5-6 Σερβοβόσνιους εκτελεστές, ο Γαβρίλο Πρίνσιπ, απογοητευμένος από την αποτυχημένη αρχική απόπειρα του συναγωνιστή του με τη χειροβομβίδα, κάθεται σε ένα παρακείμενο καφέ όταν βλέπει ξαφνικά μπροστά του το αυτοκίνητο του Φερδινάνδου. Τον διάδοχο του θρόνου της Αυστροουγγαρίας του τον έφερε «στο πιάτο» ο κυβερνήτης της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης Oskar Potiorek! Επιτέλους, με κάποιον τρόπο έπρεπε να ξεκινήσει αυτός ο αναθεματισμένος πόλεμος… Από το 1908 από αναβολή σε αναβολή. Πρόκειται για την αμηχανία του σκηνοθέτη, που προκειμένου να δώσει ένα τέλος στην ταινία επιλέγει μία λύση εξόφθαλμα ερασιτεχνική.

Oskar Potiorek

Ο Πρίνσιπ πετάγεται μέσα από το πλήθος και αρχίζει να πυροβολεί. Μία σφαίρα διαπερνά την πόρτα του αυτοκινήτου, βρίσκει τη Σοφία στην κοιλιά και της κόβει την κάτω κοίλη φλέβα. Μία άλλη σφαίρα βρίσκει τον Φερδινάνδο στο λαιμό και του κόβει τη σφαγίτιδα φλέβα. Με μόλις δύο σφαίρες έγινε η δουλειά. Η Σοφία πεθαίνει μέσα σε ελάχιστα λεπτά από εσωτερική αιμορραγία. Στο φόρεμά της υπάρχει μόνο μία μικρή κόκκινη κηλίδα. Ο Πρίνσιπ θα ισχυριστεί αργότερα ότι στόχος ήταν ο Potiorek και όχι η Σοφία. Καθόλου κολακευτικό για εκπαιδευμένο εκτελεστή. Από δύο – τρία μέτρα απόσταση σημάδεψε τον Potiorek και πέτυχε τη Σοφία! Ο αρχιδούκας αιμορραγεί ακατάπαυστα από το λαιμό και το πουκάμισό του βάφεται κόκκινο. Κάποιοι κακεντρεχείς θα πουν ότι ο δεινός σκοπευτής και έξαλλος κυνηγός Φραγκίσκος Φερδινάνδος (πυροβολούσε οτιδήποτε έτρεχε ή πετούσε) δεν πρόλαβε τουλάχιστον να συμπληρώσει τις 300.000 θηράματα. Είχε προφθάσει κάτι μεταξύ 273 με 274 χιλιάδες!

Με το θάνατο του Φερδινάνδου και της Σοφίας σφραγίζεται η μοίρα των ευρωπαϊκών λαών στο Ολοκαύτωμα του Μεγάλου Πολέμου (1914-1918). Δεκαεπτά εκατομμύρια νεκροί, δεκάδες εκατομμύρια σακατεμένοι, τραυματίες και αγνοούμενοι και δεκάδες εκατομμύρια νεκροί από την «ύποπτη» επιδημία της ισπανικής γρίπης, που εξαφανίστηκε ξαφνικά όπως ακριβώς εμφανίστηκε: με την κατόπιν εορτής είσοδο των Αμερικανών στον Πόλεμο, όταν ήδη είχε μακελευτεί η ευρωπαϊκή νεολαία. Σχεδόν ταυτόχρονα με τους Αμερικανούς στρατιώτες έφθασαν στην Ευρώπη και οι Αμερικανοί διαπραγματευτές για τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων. Στις Βερσαλλίες, εκεί στην αίθουσα με τους καθρέπτες.

ΟΜΩΣ ΕΙΧΕ ΒΑΘΟΣ Η ΥΠΟΘΕΣΗ

Η «γιουγκοσλαβική κίνηση» είχε εκκολαφθεί από την τελευταία δεκαετία του 19^ου αιώνα αλλά απέκτησε νέα δυναμική την πρώτη δεκαετία του 20^ου. Η «Κίνηση» απέβλεπε στην ένωση όλων των Σλάβων της Βαλκανικής, με προμετωπίδα του Σέρβους και τους Κροάτες, σε ένα ενιαίο κράτος και πήρε οργανωμένη πολιτική μορφή μετά τα συνέδρια της Rijeka και της Zadar, τον Οκτώβριο του 1905. Όπως ήταν φυσικό η νέα αυτή κίνηση προκάλεσε ενθουσιασμό στη Σερβία και στο κυβερνών κόμμα των «Ανεξάρτητων Ριζοσπαστών». Η πολιτική της σερβοκροατικής συμμαχίας είχε ιδιαίτερη απήχηση στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, όπου υπήρχε δυστοκία της Βιέννης να περάσει την πολιτική της. Την εποχή εκείνη στη Βοσνία υπήρχε σερβική πλειοψηφία αλλά η συνεννόηση με τους Κροάτες άλλαξε το κλίμα, αν και η «μητέρα» Σερβία εξακολουθούσε να υποστηρίζει με όλα τα μέσα την εθνική προπαγάνδα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, κατά την περίοδο 1904-1905, στη Σερβία υπήρξε μία έξαρση του ενωτικού «γιουγκοσλαβικού» πνεύματος μεταξύ Σέρβων, Κροατών, Σλοβένων αλλά και Βουλγάρων, αν και είχαν συγκροτηθεί κάποιες σερβικές αντάρτικες ομάδες για τη διαμάχη στη Μακεδονία. Συγκεντρώσεις, συνέδρια και επισκέψεις εκατέρωθεν δημιούργησαν ένα ισχυρό ρεύμα σε όλες τις «γιουγκοσλαβικές» περιοχές υπέρ της δημιουργίας του «Σλαβικού Νότου», γεγονός που, βεβαίως, αποσταθεροποιούσε την ηγεμονία των Αψβούργων τόσο σε περιοχές της ίδιας της Αυστροουγγαρίας αλλά και προκαλούσε προβλήματα στην περιφέρεια της αυτοκρατορίας και στις βλέψεις της στη Βαλκανική. Τα πνεύματα έλαβαν τη μορφή σύγκρουσης με τη Σερβία, στις αρχές του 1906, εξαιτίας της σερβοβουλγαρικής τελωνειακής ένωσης.

Η ακόρεστη επεκτατική πολιτική της Αυστροουγγαρίας έφθανε μέχρι τις βόρειες περιοχές της Αλβανίας, το Κοσσυφοπέδιο αλλά και τη Μακεδονία, για την οποία επιζητούσε να εκμαιεύσει κάποια ευρωπαϊκή εντολή, όπως αυτή για την Βοσνία και την Ερζεγοβίνη στο συνέδριο του Βερολίνου το 1878. Το κλίμα έγινε ευνοϊκό για τη Βιέννη καθώς το τσαρικό καθεστώς εκείνη την εποχή έπρεπε να λύσει σοβαρότερα υπαρξιακά προβλήματα και μοιραία υποβάθμισε τις διπλωματικές κινήσεις στα Βαλκάνια. Όταν ξέσπασαν τα επεισόδια, στις 9 Ιανουαρίου του 1905, στο Πέτερσμπουργκ – την πρώτη «δοκιμή» των Μπολσεβίκων για την κατάληψη της εξουσίας - το τσαρικό καθεστώς βρισκόταν σε δυσχερή θέση, εξαιτίας του πολέμου με την Ιαπωνία που είχε ξεσπάσει ένα χρόνο πριν, με την αιφνιδιαστική ιαπωνική επίθεση στη ρωσική ναυτική βάση του Πόρτ Άρθουρ, και εξαιτίας μίας πρωτοφανούς πολυετούς κοινωνικής αναταραχής, με απεργίες, διαδηλώσεις και δολοφονίες.

Η ανέξοδη κατηγορία περί «θεωριών συνομωσίας» ήταν αυτή που εξάλειψε από την τρέχουσα ιστορική αφήγηση, τον ισχυρισμό ότι ο ρωσο-ιαπωνικός πόλεμος, και το αποτέλεσμά του, είχαν προβλεφθεί γιατί είχαν προσχεδιαστεί και χρηματοδοτηθεί από τις δυνάμεις του Χρήματος για την εξυπηρέτηση οικονομικών και στρατηγικών συμφερόντων, με την «κατεδάφιση» του τσαρικού καθεστώτος. Ο ρωσικός στρατός και το ναυτικό είχαν υποστεί συντριπτικές ήττες, με αποκορύφωμα την ολοκληρωτική καταστροφή του ρωσικού στόλου της Βαλτικής στη ναυμαχία της Τσουσίμα, στα τέλη Μαϊου 1905. Για να φθάσουν τα ρωσικά πολεμικά στην Άπω Ανατολή ταξίδευαν 7 μήνες, διανύοντας 18.000 μίλια. Είχε προηγηθεί μία ανεπανάληπτη προβοκάτσια με κάτι βρετανικά ψαράδικα, γεγονός που οδήγησε σε εμπάργκο από όλους ανά τον κόσμο βρετανικούς σταθμούς ανεφοδιασμού κάρβουνου. Το σοκ από τον αφανισμό του στόλου οδήγησε μεταξύ άλλων και στην ανταρσία του θωρηκτού Ποτέμκιν τον επόμενο μήνα. Ως εκ τούτου, το πεδίο ήταν ελεύθερο για τις υπόλοιπες Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, να οργανώσουν με νέα δεδομένα τις κινήσεις τους στη σκακιέρα των Βαλκανίων.

ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ ΕΡΕΝΤΑΛ

Alois von Aehrenthal

Στις αρχές του 1908, και ενώ οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις πάσχιζαν να βάλουν μία τάξη στη «μακεδονική σαλάτα» με το θέμα των μεταρρυθμίσεων και την ευρωπαϊκή χωροφυλακή, ο βαρόνος Alois von Aehrenthal έριξε την πρώτη «ομοβροντία» με την δήλωσή του σχετικά με τη σιδηροδρομική σύνδεση Σεράγεβου, Ούβατς με τη Μιτροβίτσα του Κοσόβου. Ο Αυστριακός υπουργός Εξωτερικών, εκφράζοντας την αντίθεση της Βιέννης στο σχέδιο μεταρρυθμίσεων για τη Μακεδονία, έκανε ρελάνς με αυτό που αποκαλέστηκε «σιδηροδρομική πολιτική» της Αυστρίας στα Βαλκάνια, με τελικό στόχο τη διείσδυση στη Θεσσαλονίκη.

Όμως, ο κυνικός αλλά ικανότατος διπλωμάτης Aehrenthal δεν είχε ρίξει ακόμα την «ατομική» βόμβα. Την ίδια χρονιά, το 1908, επεδίωξε και πέτυχε αιφνιδιαστικά την προσάρτηση της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης, και παράλληλα έβαλε τη Βουλγαρία να κηρύξει την ανεξαρτησία της από την Τουρκία. Ο βασιλιάς της Βουλγαρίας Φερδινάνδος, ο άλλοτε πρίγκιπας Φερδινάνδος Καμπούργκ ή Κόμπουργκ του Οίκου Σάξεν και Γκότα, υπηρετούσε σε αυστριακό σύνταγμα ιππικού πριν τον επιλέξουν για το βουλγαρικό θρόνο. Επομένως, ήταν δεμένος στο άρμα της αυστριακής πολιτικής και μάλιστα έδινε γη και ύδωρ για να του απονεμηθεί, (όπως και έγινε), από τον γηραιό αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ το ανώτατο αυστριακό χρυσό παράσημο, το οποίο απονεμόταν μόνον σε καθολικούς, ενώ αυτός «το έπαιζε» Ορθόδοξος στη Βουλγαρία. Όλο το σκηνικό, όμως, είχε στηθεί στη βάση μίας μυστικής συμφωνίας με τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών Alexander Izvolsky, σε αντιστάθμισμα για τη δήθεν επιρροή των Κεντρικών Αυτοκρατοριών στην Τουρκία για το άνοιγμα των Στενών στα ρωσικά πλοία της Μαύρης Θάλασσας. Ο Izvolsky κατάλαβε τη γκάφα του όταν οι Βρετανοί αντιπρότειναν να ανοίξουν τα Δαρδανέλια για όλα τα πλοία, κάτι που σήμαινε ότι θα μπορούσε οποιοσδήποτε εχθρικός πολεμικός στόλος να προσεγγίσει την Κριμαία.

Όταν τον Νοέμβριο του 1908 η Σερβία ετοιμάστηκε για πόλεμο και περίμενε τη ρωσική υποστήριξη, η Ρωσία έβαλε την ουρά κάτω από τα σκέλια και προέτρεψε τη Σερβία να κάνει το ίδιο, γιατί δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει στρατιωτικά τις Κεντρικές Αυτοκρατορίες. Η ζημιά από την ήττα στον ρωσο-ιαπωνικό, made in USA, πόλεμο ήταν τεράστια και το τσαρικό καθεστώς δεν ανένηψε ποτέ, παρά τα δάνεια από τις διεθνείς τράπεζες. Το 1909, βεβαίως μέχρι και την έναρξη του Μεγάλου Πολέμου, το θέμα των σερβο-αυστριακών σχέσεων ταλάνιζε τη διπλωματία της Ευρώπης γιατί είχε διαφανεί ότι θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε πανευρωπαϊκή σύρραξη. Στην πραγματικότητα, αυτοί που οδηγούσαν τους ευρωπαϊκούς λαούς στο Ολοκαύτωμα του Μεγάλου Πολέμου ήταν οι δοτοί πολιτικάντηδες - επιχειρηματίες των μεγάλων πολεμικών βιομηχανιών της εποχής. Ο Ιταλός πρεσβευτής στο Λονδίνο κόμης Αλεσάντρο Ντε Μποσντάρι άκουσε τον σερ Τσάρλς Χάρντινγκ, δεύτερο τη τάξει υφυπουργό στο Φόρεϊν Όφις μετά τον σερ Έντουαρντ Γκρέι, να λέει: «Μία εξέλιξη αυτής της μορφής θα προκαλέσει αναπότρεπτα παγκόσμιο πόλεμο»! Από το 1909 είχαν αποφασίσει για το μακελειό, με πρόφαση ένα θέμα διμερών σχέσεων, όπως δεκάδες άλλα της εποχής. Η δήθεν αδιάφορη και μετριοπαθής ηγετική κλίκα στο Λονδίνο γνώριζε ότι η Αυστροουγγαρία δεν είχε εγκαταλείψει ποτέ την ιδέα εισβολής στη Σερβία.

Από πολύ παλιά, τη βρετανική αποικιοκρατική κυβέρνηση και το βρετανικό κοινοβούλιο ήλεγχαν μερικές δεκάδες οικογένειες μεγιστάνων του Χρήματος, που κατείχαν ένα συντριπτικό ποσοστό των πολεμικών, μεταλλευτικών και επισιτιστικών βιομηχανιών καθώς και των τραπεζών και των ασφαλιστικών εταιρειών. Τις πρώτες επίσημες «αποκαλύψεις» τις έκανε ένας νεαρός τότε δικηγόρος, και μέλος της Βουλής των Κοινοτήτων, ο David Lloyd George, ο οποίος το 1900 κατήγγειλε (λες και δεν το ήξεραν) ότι ο Joseph Chamberlain, υπουργός των αποικιών, και ο γιός του Austen (είχε άλλα πέντε παιδιά) συμμετείχαν σε εταιρείες, που κατά τον πόλεμο των Μπόερς (τι ιστορία κι αυτή!) κέρδισαν τεράστια ποσά από παραγγελίες πολεμικού υλικού, με απευθείας αναθέσεις. Ο Chamberlain, γεννημένος το 1836, είχε ξεκινήσει την πολιτική του καριέρα ως ριζοσπάστης φιλελεύθερος (κάτι σαν Αριστερός της εποχής) και κατέληξε αποικιοκράτης ιμπεριαλιστής πρώτου μεγέθους.

Ο Aehrenthal δεν δεχόταν καμία παρέμβαση, νουθεσία ή έστω συζήτηση για το σερβικό ζήτημα και ζητούσε, εκτός από δήλωση υποταγής από τη Σερβία, και αποδοχή από τις άλλες ευρωπαϊκές Δυνάμεις της προσάρτησης από την Αυστροουγγαρία της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης. Άλλωστε μόλις είχε ξεδοντιάσει τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών, ο οποίος έπεσε σε πλήρη ανυποληψία. Ο Aehrenthal, επίσης, δεν ενημέρωνε τους Ούγγρους υπουργούς, στη βάση του συστήματος της Δυαδικής Μοναρχίας, για τις προθέσεις και τις ενέργειές του με αποτέλεσμα στην ουγγρική κυβέρνηση να επικρατεί άγνοια για θέματα εξωτερικής πολιτικής. Γενικώς, Αυστρία και Ουγγαρία συνέπιπταν σε ένα μόνο ή μάλλον σε δύο: στα κοινά συμφέροντα της αυστριακής – γερμανικής και ουγγρικής αριστοκρατικής τάξης, οι οποίες έβλεπαν το κίνημα του «γιουγκοσλαβισμού», ως εν δυνάμει κίνδυνο για τα συμφέροντα και την ύπαρξή τους, και στην ψυχεδελική ενασχόλησή τους με το κυνήγι. Η αριστοκρατική τάξη της Αυστροουγγαρίας εκείνη την εποχή, προεξάρχοντος του Αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου, είχε κυριολεκτικά αφανίσει την πανίδα της κεντρικής Ευρώπης.

ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ

Franz Conrad von Hötzendorf

Η Θεσσαλονίκη υπήρξε, κυρίως μετά το Συνέδριο του Βερολίνου το 1878, ο ανομολόγητος πόθος της εξωτερικής πολιτικής της Βιέννης. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου το καλοκαίρι του 1913 και την παραχώρηση της πόλης στην Ελλάδα, η Αυστρία στην ουσία ζήτησε, ή μάλλον απαίτησε, την …παραχώρηση του λιμένα της Θεσσαλονίκης σ’ αυτήν. Δηλαδή, εμείς θα είχαμε την πόλη και η Αυστρία το λιμάνι! Γιατί; Διαβάστε τις απαιτήσεις της Βιέννης:

1. Δημιουργία ελεύθερης ζώνης με παραχώρηση χώρου εναπόθεσης εμπορευμάτων στο σιδηροδρομικό σταθμό και στο λιμάνι και με πρόβλεψη επέκτασης σε περίπτωση μεγέθυνσης ή δημιουργίας προβλητών.

2. Ελεύθερη και άμεση διαμετακόμιση των εμπορευμάτων χωρίς να θιγεί το θέμα της ατέλειας των εισαγωγών.

3. Αποστολή εμπορευμάτων «τράνζιτ» με πρόβλεψη για ειδικούς χώρους συσκευασίας και λοιπών διαδικασιών για τα εμπορεύματα αυτά.

4. Η ελληνική κυβέρνηση όφειλε να λαμβάνει σοβαρά υπόψη τις θέσεις της Αυστρίας σε θέματα διαχείρισης του λιμένα, αλλά και να ενημερώνει την Αυστρία σε περίπτωση που λαμβάνονται μέτρα για τη δημιουργία νέων εγκαταστάσεων και αποφασίζονται αλλαγές στη λειτουργία και την οργανωτική δομή του λιμένα.

5. Η Ελλάδα όφειλε να δεσμευτεί ότι θα λαμβάνει πάντοτε υπόψη τα αιτήματα της Βιέννης για όλα τα θέματα, όπως αυτό της προσόρμισης των σκαφών, των αποθηκευτικών χώρων,  για τους γερανούς, τις επεκτάσεις στο σιδηροδρομικό δίκτυο.

Όπως ήταν φυσικό η Ελλάδα απέρριψε αυτές τις εξωφρενικές αυστριακές απαιτήσεις. Παράλληλα, όμως, και πριν στεγνώσει το μελάνι από τις υπογραφές στη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, η Βουλγαρία διαμήνυε σε όλους τους τόνους, ότι αν χρειαστεί θα προσαρτήσει την ανατολική Μακεδονία με στρατιωτικά μέσα. Η αιτία της βουλγαρικής εμμονής έχει πλήρως αποσαφηνιστεί. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, από το 1912 έως και τη βουλγαρική εισβολή τον Αύγουστο του 1916, πολέμησε με νύχια και με δόντια να παραχωρηθεί η ανατολική Μακεδονία στη Βουλγαρία. Η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, με την παραχώρηση της Θεσσαλονίκης στην Ελλάδα – απόρροια των νικών του ελληνικού στρατού κατά των Βουλγάρων - έβαζε οριστική ταφόπλακα στις αυστριακές επιδιώξεις για κάθοδο στο Αιγαίο, και ίσως αυτός να ήταν ένας από τους παράγοντες που προσμέτρησαν για το ιταμό τελεσίγραφο και την επίθεση στη Σερβία, μετά τη δολοφονία του Φερδινάνδου και της συζύγου του στο Σαράγεβο. Άλλωστε αρχηγός του γενικού επιτελείου ήταν ο Franz Conrad von Hötzendorf , αυτός που οι Σύμμαχοι τον αποκάλεσαν «αρχιτέκτονα της Αποκάλυψης», γιατί η απάντησή του σε κάθε περιφερειακό πρόβλημα ήταν ...«Πόλεμος»!. Άλλο που δεν ήθελαν!