Translate

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ



Μεγάλη Εβδομάδα 1941: Η Ανάσταση που δεν γιορτάστηκε ποτέ

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com

Η ρηματική διακοίνωση με τη μορφή τελεσιγράφου που επέδωσε, το πρωί της 6ης Απριλίου 1941, ο Γερμανός πρέσβης στην Αθήνα Βίκτωρ Έρμπαχ - Σένμπεροχ στον τραγικό πρωθυπουργό των 80 ημερών Αλέξανδρο Κορυζή, και ενώ είχε αρχίσει η γερμανική εισβολή στη Μακεδονία, ολοκλήρωνε στην πράξη την πρώτη φάση των βρετανικών σχεδιασμών για την Ελλάδα. Επρόκειτο για συνηθισμένη υπόθεση για τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες και την ανώτατη βρετανική στρατιωτική διοίκηση. Η παρουσία των βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα, κυρίως μετά τις σαρωτικές μας νίκες στο μέτωπο και τη διαφαινόμενη έκβαση του Ελληνο – ιταλικού πολέμου, υπήρξε πάντοτε ισχνή, περιορισμένη και ως εκ τούτου προβοκατόρικη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απαίτηση της Βρετανίας για τη χρησιμοποίηση του αεροδρομίου της Μίκρας, από ολιγάριθμη μοίρα αεροσκαφών, ενώ η βρετανική ηγεσία κώφευε στις εκκλήσεις του Ιωάννη Μεταξά για βοήθεια στο μέτωπο της Αλβανίας και κυρίως για αεροπορική υποστήριξη.

 Ο Τσώρτσιλ δεν έδινε δεκάρα τσακιστή για την απώλεια της Ελλάδος. Τον ενδιέφερε μόνον να τηρήσει η Τουρκία «αντικειμενική ουδετερότητα». Από το ημερολόγιο του Μεταξά:
«16 Νοεμβρίου, Σάββατον – 20η ημέρα
Εξασφαλισμένη η υπεροχή μας εις την μάχην Κορυτσάς. – Άγγλος Ναύαρχος Ναυτικός Ακόλουθος Τέρλ – φεύγει με αποστολήν πρεσβείας και Άγγλων στρατιωτικών και ναυτικών και αεροπόρων Λονδίνον - οδηγίας. 1ον) Μεταφορά θεάτρου πολέμου Άγγλων εις Βαλκάνια δια Ελλάδος. 2ον) Δια να συνεχίσωμεν εκστρατείαν αεροπλάνα, αντιαεροπορικά, αντιαρματικά. 3ον) Φορτηγά αυτοκίνητα. 4ον) Άρματα μάχης. – Τον βεβαιώ ότι χειμώνα θα συνεχίσωμεν και ότι προβλέπομεν επίθεσιν Γερμανών».(!)
Η πρόταση του Μεταξά για μεταφορά του πολέμου στα Βαλκάνια συζητήθηκε και σε μυστικό συμβούλιο, που έγινε εκείνες τις ημέρες στην Αθήνα, με τον Βρετανό αρχιστράτηγο της Μέσης Ανατολής Άρτσιμπαλ Πέρσιβαλ Ουέιβελ και τον επικεφαλής της βρετανικής πολεμικής αεροπορίας. Ήδη, όμως, οι Βρετανοί είχαν αποφασίσει και προετοίμαζαν την επίθεση στη Λιβύη για τις 9 Δεκεμβρίου. Η διαχρονική βρετανική παρουσία στην Ελλάδα ήταν γεγονός και αποτέλεσε το βασικό επιχείρημα του Μουσολίνι για την επίθεση εναντίον της Ελλάδος. Από το ιταλικό τελεσίγραφο της 28ης Οκτωβρίου 1940:
«… Κατ’ επανάληψιν η ιταλική κυβέρνησις ευρέθη εις την ανάγκην να υπενθυμίση εις την ελληνικήν κυβέρνησιν την εκπλήρωσιν των καθηκόντων της και να διαμαρτυρηθή εναντίον της συστηματικής παραβιάσεώς των, παραβιάσεως, η οποία είνε εξαιρετικώς σοβαρά, δεδομένου ότι η ελληνική κυβέρνησις εδέχθη, όπως ο αγγλικός στόλος χρησιμοποιήση κατά την εξέλιξιν των πολεμικών του επιχειρήσεων τα χωρικά της ύδατα, τας παραλίας και τους λιμένας, ηυνόησε τον ανεφοδιασμόν των εναερίων βρετανικών δυνάμεων, επέτρεψε την οργάνωσιν εις το ελληνικόν Αρχιπέλαγος μίας υπηρεσίας στρατιωτικών πληροφοριών εναντίον της Ιταλίας… Η Ιταλία δεν δύναται να ανεχθή περαιτέρω πάντα ταύτα. Η ουδετερότης της Ελλάδος απέβη ολοέν και περισσότερον απλώς και καθαρώς φαινομενική. Η ευθύνη της καταστάσεως αυτής επιπίπτει πρωτίστως επί της Αγγλίας και επί των σκοπών της να περιπλέξη πάντοτε άλλας χώρας εις τον πόλεμον».

ΕΝΑΣ ΜΕΤΑΞΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ

Ο ιδιοφυής και ρεαλιστής ως στρατιωτικός Ιωάννης Μεταξάς πλήρωσε, με τη ζωή του, τις συνεχείς αρνήσεις του να δεχθεί την παρουσία μίας περιορισμένης στρατιωτικής βοήθειας, επειδή γνώριζε πολύ καλά ότι δεν θα είχε ουσιαστικό αντίκρισμα και θα επιτάχυνε τη γερμανική εισβολή, την οποία προσπαθούσε να εξοβελίσει σε μεταγενέστερο χρόνο. Η βρετανική διπλωματία προσπαθούσε να μας βάλει στο στόχαστρο του Χίτλερ με εξόφθαλμους, αλλά και φαινομενικά ανώδυνους, τρόπους. Τον Νοέμβριο του 1940, και ενώ άρχιζε η ελληνική αντεπίθεση στο μέτωπο της Αλβανίας, μας προσκάλεσαν να συμμετάσχουμε στο Λονδίνο σε συνέδριο φιλικών προς τη Βρετανία κρατών! Ο Μεταξάς σημείωσε χαρακτηριστικά στο ημερολόγιό του, στις 17 Νοεμβρίου 1940, Κυριακή – 21η ημέρα: «Πίεσις Ιταλικής αεροπορίας εις όλον το μέτωπον. Το κέντρον μας προ Ιωαννίνων εσταμάτησε. Το δεξιόν μας προχωρεί βραδέως. Ξεκαθαρίζομεν την Μόραβαν. Ιβάν μένει εις χείρας Ιταλών ακόμη. – Επικλήσεις προς Άγγλους δια αεροπλάνα. Επικλήσεις. - Αγγλική Κυβέρνησις επιμένει συμμετάσχομεν συνέδριον φιλικών των εθνών. Λέγω Πάλαιρετ (ο Βρετανός πρέσβης) ξάστερα: Θέλουν να προκαλέσουν πόλεμον Γερμανίας; Εάν το θέλουν το κάνω, αλλά και αυτοί υπεύθυνοι - και αφού δεν μπορούν να μας δώσουν αεροπορίαν κατά  Ιταλών, τι θα γίνη όταν προστεθούν και Γερμανοί; (Θα έχω άραγε πάλιν γερμανοφιλίες;) – Ναυτικός ακόλουθος Άγγλος Τερλ – αναχωρεί αύριον πρωί. Νέαι μου παραγγελίαι προς Τσώρτσιλ. Αεροπορία!».
Στο σημείο αυτό ο Μεταξάς ειρωνεύεται, σε πραγματικό χρόνο, τη μεταλλαγμένη στο χρόνο κριτική για τη δήθεν «γερμανοφιλία» του, όπως ακριβώς έκαναν από το 1915 τα βενιζελικά «παπαγαλάκια» των πρακτόρων Μπάζιλ Ζαχάρωφ και Ντε Ροκφέιγ. Ο Μεταξάς είχε πλήρη επίγνωση του γεγονότος, και σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, ότι η Ελλάδα βρισκόταν στη βρετανική σφαίρα επιρροής και ότι τίποτα δεν μπορούσε να αναιρέσει αυτήν την κατάσταση. Η μόνη πιθανή (αλλά απίθανη) διέξοδος ήταν η …απαγορευμένη ουδετερότης!

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ
Ως εκ τούτου, οι διάφορες εκτιμήσεις, κυρίως Βρετανών ιστορικών, ότι η Βρετανία επεδίωκε τη στρατιωτική της παρουσία στην Ελλάδα για λόγους …γοήτρου, αποτελούν καραμπινάτες ανοησίες. Η Βρετανία επεδίωξε τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα με τον ίδιο τρόπο και για τους ίδιους λόγους που προκάλεσε τη γερμανο - βουλγαρική εισβολή, τον Αύγουστο του 1916 στην ανατολική Μακεδονία, στη διάρκεια του Α΄ παγκοσμίου πολέμου. Μετά την προβοκατόρικη κατάληψη της Θεσσαλονίκης, από τα τέλη Σεπτεμβρίου 1915, με την οποία κονιορτοποίησαν το καθεστώς της ευμενούς ουδετερότητος, που απεγνωσμένα προσπαθούσε να διατηρήσει η Ελλάδα, ίλες ιππικού Βρετανών και Γάλλων έφθασαν την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1916 μέχρι το οροπέδιο του Νευροκοπίου. Μάλιστα, μερικές ημέρες πριν τη βουλγαρική εισβολή δυνάμεις της Αντάντ είχαν στρατοπεδεύσει μεταξύ Σιδηροκάστρου και Σερρών, και όταν άρχισε η εισβολή στις 5 Αυγούστου σηκώθηκαν και έφυγαν! Αποστολή εξετελέσθη.
Στις 30 Οκτωβρίου 1940, ο Ιωάννης Μεταξάς παρουσίασε στους ιδιοκτήτες και τους αρχισυντάκτες των αθηναϊκών εφημερίδων, σε μία off the record συνάντηση στο Γενικό Στρατηγείο, την κατάσταση όπως είχε διαμορφωθεί και όπως πίστευε ότι θα εξελισσόταν τους επόμενους μήνες:
«Μη νομίσετε ότι η απόφασις του ΟΧΙ πάρθηκε έτσι σε μία στιγμή. Μη φαντασθήτε ότι εμπήκαμε στον πόλεμο αιφνιδιαστικά. Ή ότι δεν έγινε παν ό,τι επετρέπετο και μπορούσε να γίνη δια να τον αποφύγουμε. Από την εποχή της καταλήψεως της Αλβανίας το Πάσχα πέρυσι, το πράγμα άρχισε να φαίνεται. Από τον περασμένο Μάιο είπα καθαρά στον κ. Γκράτσι ότι δεν αν προσεβαλλόμεθα εις τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα, θα ανθιστάμεθα αντί πάσης θυσίας και δι’ όλων των μέσων μας».
Ο Μεταξάς έκανε, εκείνη την ιστορική ημέρα για τον ελληνικό Τύπο, συγκλονιστικές αποκαλύψεις: «Ομολογώ ότι εμπρός εις την φοβεράν ευθύνην της αναμίξεως της Ελλάδος εις τέτοιον μάλιστα πόλεμον έκρινα πώς καθήκον μου ήτο να δω εάν θα ήτο δυνατόν να προφυλάξω τον τόπον αυτόν έστω και δια παντός τρόπου, ο οποίος θα εσυμβιβάζετο με τα γενικώτερα συμφέροντα του Έθνους. Εις σχετικάς βολιδοσκοπήσεις προς την κατεύθυνσιν του Άξονος μου εδόθη να εννοήσω σαφώς ότι μόνη λύσις θα ημπορούσε να είναι μία εκουσία προσχώρησις της Ελλάδος εις την «Νέαν Τάξιν». Προσχώρησις που θα εγίνετο λίαν ευχαρίστως δεκτή από τον Χίτλερ ως «εραστήν του Ελληνικού πνεύματος». Συγχρόνως όμως μου εδόθη να εννοήσω ότι η ένταξις εις την Νέαν Τάξιν προϋποθέτει προκαταρκτικήν άρσιν όλων των παλαιών διαφορών με τους γείτονάς μας… Όταν επέμενα να κατατοπισθώ πόσον, επί τέλους, θα μπορούσε να είναι αυτό το «ελάχιστον» (των παραχωρήσεων), τελικώς μας εδόθη να καταλάβωμεν, ότι τούτο συνίστατο εις μερικάς ικανοποιήσεις προς την Ιταλίαν δυτικώς μέχρι Πρεβέζης, ίσως και προς την Βουλγαρίαν ανατολικώς μέχρι Δεδέαγατς. Δηλαδή, θα έπρεπε δια ν’ αποφύγωμεν τον πόλεμον να γίνωμεν εθελονταί δούλοι και να πληρώσωμεν αυτήν την τιμήν με το άπλωμα του δεξιού χεριού της Ελλάδος προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν, και του αριστερού από την Βουλγαρίαν. Φυσικά δεν ήτο δύσκολον να προβλέψη κανείς ότι εις μία τοιαύτην περίπτωσιν οι Άγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδος».!

ΚΟΥΜΑΝΤΟ Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β΄
Την Μεταξική πολιτική αυστηρής ουδετερότητας έσπασε από τον Φεβρουάριο του 1941 ο Γεώργιος Β΄, μετά τον αιφνίδιο και άκρως ύποπτο θάνατο του Ιωάννη Μεταξά στις 29 Ιανουαρίου 1941, παρά τις αντιρρήσεις των στρατιωτικών συμβούλων και κυρίως του Αλέξανδρου Παπάγου. Η παρουσία βρετανικών φορτηγών πλοίων, έμφορτων πολεμοφοδίων, προκάλεσε στις 7 Απριλίου το βομβαρδισμό του λιμένος του Πειραιώς, με αποτέλεσμα να καταστραφούν όχι μόνον οι εγκαταστάσεις του αλλά και η γύρω περιοχή. Αλλά δεν ήταν μόνον ο «ύποπτος» θάνατος του Μεταξά. Και για τον Παπάγο ειπώθηκε, ότι δεν κατάλαβε ποτέ κανείς από τι πέθανε τον Οκτώβριο του 1955. Απλώς, αρρώστησε και πέθανε. Ο στρατάρχης είχε δώσει τη συγκατάθεσή του στον Γεώργιο Γρίβα – Διγενή να αρχίσει, από τον Απρίλιο του 1955, ο απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ στην Βρετανοκρατούμενη Κύπρο.
Ο Γεώργιος Β΄ εμπλέκεται και στην ύποπτη «αυτοκτονία» του Κορυζή, στις 18 Απριλίου, με δύο σφαίρες στην καρδιά!, μετά τη δραματική συνεδρίαση του υπουργικού – πολεμικού συμβουλίου και την κατ’ ιδίαν συνομιλία βασιλιά – πρωθυπουργού. Υποτίθεται ότι η διαμάχη των δύο ανδρών αφορούσε τη συνέχιση ή όχι του αγώνος, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι ουσιαστικώς κυβέρνηση δεν υπήρχε από τις πρώτες ημέρες της γερμανικής εισβολής. Από τις 8 Απριλίου είχε διαταχθεί αναστολή κάθε επιθετικής ενέργειας στο μέτωπο της Αλβανίας. Οι διοικητές των τριών Σωμάτων Στρατού πήραν την απόφαση για συνθηκολόγηση υπό το βάρος της ανυπαρξίας κεντρικής διοίκησης και της χαώδους κατάστασης στο στράτευμα μετά την κατάληψη της Θεσσαλονίκης στις 9 Απριλίου. Στην Αθήνα είχαν αρχίσει οι διαρροές για αναχώρηση της κυβέρνησης.

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΠΑΛΙΝΩΔΙΕΣ
Μία τεκμηριωμένη και αναλυτική εικόνα για εκείνες τις τραγικές ημέρες του Απριλίου του 1941 προκύπτει από τα βιβλία του πρέσβη ε.τ. Αννίβα Βελλιάδη «Κατοχή, Γερμανική Πολιτική Διοίκηση στην κατεχόμενη Ελλάδα 1941 -1944), και «Μεταξάς – Χίτλερ, Ελληνο-γερμανικές σχέσεις στη μεταξική δικτατορία 1936-1941» και «Γερμανική Λαίλαπα στα Βαλκάνια, Ελλάς- Γιουγκοσλαβία». Γράφει ο Βελλιάδης:
«Ήδη στις 10 Απριλίου είχε αποφασισθεί μετά την κατάληψη της Θεσσαλονίκης η αναχώρηση της κυβερνήσεως και του Γεωργίου Β΄, ενώ ο Στρατηγός Τσολάκογλου στέλνει αναφορά στην Αθήνα τονίζοντας ότι, αδράνεια στην λήψη πολιτικής απόφασης για την αντιμετώπιση της κρισίμου καταστάσεως, επιδρά αρνητικά στο ηθικό του στρατού. Στις 11 Απριλίου μετά την απόφαση της προηγούμενης ημέρας για αναχώρηση κυβερνήσεως – βασιλέως ενημερώνεται ο Άγγλος πρέσβυς Πάλαιρετ και ζητείται η συγκατάθεση της βρετανικής κυβερνήσεως για μετάβασή τους στην Κύπρο επειδή η Κρήτη ήταν προσβλητή από αέρος. Η αγγλική κυβέρνηση απορρίπτει την πρόταση, ενώ η ελληνική αφού απεφάσισε να μεταβεί τελικά στην Κρήτη, ζητεί εκ νέου από τους Βρετανούς την άδεια για μεταφορά του ελληνικού στόλου από την Σαλαμίνα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και την αποστολή 40.000 αγύμναστου στρατού, από την Πελοπόννησο όπου βρισκόταν, στην Κύπρο, για συνέχιση εκεί της εκπαίδευσής του».
Δηλαδή, σύμφωνα με τη σημερινή ετεροχρονισμένη αριστερόστροφη αντίληψη για τα γεγονότα εκείνων των τραγικών ημερών, οι διοικητές των τριών Σωμάτων Στρατού, για να αποδείξουν ότι δεν ήταν «γερμανόφιλοι», θα έπρεπε να συνεχίσουν τον πόλεμο κατά της Γερμανίας με τους τραυματίες του Ελληνο - ιταλικού πολέμου, τη στιγμή που η κυβέρνηση στην Αθήνα ετοιμαζόταν για αναχώρηση, τον ελληνικό στόλο τον έστελναν στην Αλεξάνδρεια και τους 40.000 νεοσύλλεκτους στην Κύπρο για …εκπαίδευση! Για να αποδείξουν τη μη «γερμανοφιλία» τους θα έπρεπε να παραδώσουν βορά στα γερμανικά στούκας τους Έλληνες στρατιώτες, που εγκατέλειπαν την ελληνο-αλβανική μεθόριο μέσα σε μία ιταλο-γερμανική μέγγενη, με πιθανότερο σενάριο τον θάνατο ή την αιχμαλωσία και τη μεταφορά τους στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Η παραπάνω αντίληψη έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την κομματική γραμμή και τις θέσεις του ΚΚΕ εκείνη την περίοδο, που ήταν υπό το πρίσμα του Συμφώνου Μολότοφ – Ρίμπεντροπ (1939) περί φιλίας και μη επίθεσης, με το οποίο ο «πατερούλης» των Μπολσεβίκων Ιωσήφ Στάλιν μοιράστηκε με τον Χίτλερ τα ιμάτια της Πολωνίας και συνέχισε να στέλνει πρώτες ύλες για τη βαριά βιομηχανία της ναζιστικής Γερμανίας. Αυτό που μας ενδιαφέρει δεν είναι οι στρατηγικές προσεγγίσεις των Στάλιν και Χίτλερ, που τους οδήγησαν στην υπογραφή του Συμφώνου. Αλλά μας απασχολεί ιδιαίτερα, και για ιστορικούς πάντοτε λόγους, η πειθήνια σύμπλευση της κομματικής γραμμής του ΚΚΕ με τις προσταγές της Μόσχας και η προκύπτουσα ανάλυση και ερμηνεία των γεγονότων υπό το πρίσμα αυτής της κομματικής γραμμής. Συνεπώς, μέχρι την εκδήλωση της γερμανικής επίθεσης στη Σοβιετική Ένωση, τέλη Ιουνίου 1941, το ΚΚΕ αντιμετώπιζε τα γεγονότα κάτω από ένα περίεργο σύμπλεγμα Σοβιετικο – ναζιστικής προσέγγισης!
Με το «Μανιφέστο» του Δεκεμβρίου 1940, το ΚΚΕ διακήρυττε ανοιχτά ότι ο Ελληνο - ιταλικός πόλεμος «προκλήθηκε από τη βασιλομεταξική σπείρα και ότι δεν μπορεί (ο πόλεμος αυτός) να έχει την παραμικρή σχέση με την υπεράσπιση της πατρίδας…». Αυτό, εκτός του ότι δείχνει φανερά το «ταξικό» μίσος εναντίον του Μεταξά και του βασιλιά, μπορεί να υποκρύπτει και την εμπλοκή της Βρετανίας στην απόφαση για την ιταλική εισβολή στην Ελλάδα. Πράγματι, δεν έχει τεκμηριωθεί πλήρως γιατί ο Μουσολίνι πήρε την απόφαση να εισβάλει στην Ελλάδα, χωρίς να ενημερώσει τον Χίτλερ.
Τον Μάρτιο του 1941, το ΚΚΕ προπαγάνδιζε «το σταμάτημα του πολέμου, ακύρωση των πολιτικών και στρατιωτικών συμφώνων που κλείσθηκαν με τους Εγγλέζους και προσανατολισμό της χώρας προς τη Σοβιετική Ένωση… Να κάνη ο λαός ό,τι μπορεί για να σταματήση τον πόλεμο που έφερε η αγγλόδουλη σπείρα προκαλώντας την ιταλική εισβολή… Να πάρη παράδειγμα ολόκληρος ο ελληνικός λαός από τον ηρωϊκό αδελφό λαό της Βουλγαρίας…». Διαχρονικά, σε πλήρη σύγχυση η Σταλινική νομενκλατούρα. «Αγγλόδουλη σπείρα» ή  «γερμανόφιλος» ο Μεταξάς τελικά; Υπενθυμίζουμε ότι λίγες ημέρες πριν τη γερμανική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση, με εντολή της βουλγαρικής πρεσβείας στην Αθήνα, οι Γερμανοί απελευθέρωσαν 29 συγκεκριμένους Ακροναυπλίτες κομμουνιστές ως «δικούς» της.
Όπως επισημαίνει, λοιπόν, ο κ. Βελλιάδης για εκείνο το κολασμένο 12ήμερο: «Οι στρατηγοί που ζούσαν καθημερινά την πραγματικότητα στα πεδία των μαχών και έχοντας να αντιμετωπίσουν αναρχία, διάλυση, πτώση ηθικού αλλά και ταυτοχρόνως σημαντικές απώλειες όχι μόνον των ενόπλων δυνάμεων αλλά και του άμαχου πληθυσμού από τις γερμανικές επιθέσεις, αλλά κυρίως από τους ανελέητους βομβαρδισμούς της γερμανικής πολεμικής αεροπορίας, είχαν πεισθεί ότι περαιτέρω συνέχιση του αγώνα μόνον καταστροφή θα επέφερε, ενώ ελλόχευε ο κίνδυνος τελικά μεγάλο μέρος των ελληνικών στρατιωτικών τμημάτων να αιχμαλωτισθούν όχι από τους Γερμανούς αλλά από τους Ιταλούς, πράγμα που δεν ήταν δυνατόν ν’ ανεχθεί η ελληνική στρατιωτική τιμή».
Έχουν γραφεί διάφορες ανοησίες, αλλά και καλοπροαίρετες κριτικές για τον Κορυζή. Ότι δηλαδή ήταν «αχυράνθρωπος» ή ότι δεν είχε την εμπειρία και το ειδικό βάρος να αντέξει μία τέτοια κατάσταση. Επίσης, έχουν διατυπωθεί απόψεις και εκτιμήσεις για την πιθανή δολοφονία του και μάλιστα γράφτηκαν και ονόματα των υποτιθέμενων δολοφόνων του. Δεν μας έπεισαν γιατί έλειπαν τα τεκμήρια και για το λόγο αυτό δεν πρόκειται να αναφέρουμε τίποτα. Ήταν πάντως μία περίεργη αυτοκτονία (με δύο σφαίρες), αλλά που είχε ισχυρό κίνητρο. Ο Κορυζής καταγόταν από γνωστές πολιτικές οικογένειες και ο ίδιος διέθετε και επιστημονική κατάρτιση και πολιτική εμπειρία. Αυτοκτόνησε(;) τη Μ. Παρασκευή 18 Απριλίου, υπό το βάρος ενός τραγικού διλήμματος και μη μπορώντας να πείσει τον Γεώργιο Β΄ για τις απόψεις του. Άλλωστε «δικαιώθηκε» το ματωμένο Πάσχα, 20 Απριλίου 1941, όταν η γερμανική αεροπορία βομβάρδισε στόχους αμάχων, μεταξύ των οποίων το νοσοκομείο των Ιωαννίνων, όπου σκοτώθηκαν 57 γιατροί, νοσοκόμες και τραυματίες του Ελληνο-ιταλικού πολέμου, αλλά και την πόλη της Άρτας, το Μ. Σάββατο και Ανήμερα του Πάσχα. Για να επιταχύνει τις διαδικασίες, η γερμανική διοίκηση προέβη σε επίδειξη δύναμης, για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει σε περίπτωση μη συνθηκολόγησης.

Σάββατο 23 Απριλίου 2016

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ



Η συγκλονιστική ομιλία του μητροπολίτη Δράμας κ. Παύλου για τη γενοκτονική πολιτική των Βουλγάρων, εναντίον του Ελληνισμού της ανατολικής Μακεδονίας, και την καταλήστευση των μοναστηριών της περιοχής, κατά τη διάρκεια του Α΄ παγκοσμίου πολέμου.

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com

Στις 16.3.2016, στην ακρόαση των φορέων από τις Βουλγαροκρατούμενες και Ιταλοκρατούμενες περιοχές, κατά την περίοδο της κατοχής, ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Δράμας άδραξε την ευκαιρία και παρουσίασε, στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, τα συγκλονιστικά τεκμήρια για τα δεκάδες χιλιάδες αθώα θύματα της επαίσχυντης β΄ βουλγαρικής κατοχής στην ανατολική Μακεδονία, κατά την περίοδο 1916-1918.
ΟΛΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ κ. ΠΑΥΛΟΥ ΕΔΩ
Ήδη από τις αρχές του έτους, στην ποιμαντορική εγκύκλιό του της πρωτοχρονιάς του 2016, ο κ. Παύλος επεσήμανε μεταξύ άλλων:
«Η Ανατολική Μακεδονία υπέστη τα πάνδεινα την περίοδο αυτή, δεκάδες χιλιάδες είναι τα θύματα και δυστυχώς η περίοδος αυτή είναι άγνωστη στους περισσότερους Έλληνες. Ούτε μία εκδήλωση γίνεται από την πολιτεία, ούτε ένα μνημείο στις πρωτεύουσες της Ανατολικής Μακεδονίας υπάρχει προς τιμή των θυμάτων. Αυτό κι αν είναι ντροπή και αχαριστία».
Και συνέχισε:
«Η απάνθρωπη αυτή περίοδος χαρακτηρίζεται από την ανεπανόρθωτη πολιτιστική καταστροφή που υπέστη η περιοχή μας, από την σύληση των αμυθήτου αξίας κειμηλίων της Ιεράς Μονής Εικοσιφοινίσσης, από τις χιλιάδες των θανάτων ως συνέπεια προσχεδιασμένης λιμοκτονίας και της εκτοπίσεως χιλιάδων ανατολικομακεδόνων σε καταναγκαστικά έργα στη Βουλγαρία».
Η Ιερά Μητρόπολις Δράμας, δίδοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στην ιστορία του τόπου μας, έχει θέσει ως κυρίαρχο στόχο να καταπολεμήσει «με τα πνευματικά της όπλα την ιστορική αγνωσία και την ηθελημένη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας που επιχειρείται στην πατρίδα μας». Για το λόγο αυτό, το φετινό ημερολόγιο της Μητρόπολης είναι αφιερωμένο στα θύματα της δεύτερης βουλγαρικής κατοχής, καθώς συμπληρώνονται 100 χρόνια από την βουλγαρική εισβολή του 2016 στην ανατολική Μακεδονία, ενώ προγραμματίζονται εκδηλώσεις και διαλέξεις για τα επόμενα δύο χρόνια.

ΕΠΕΡΩΤΗΣΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ
Ο υπεύθυνος του Τομέα Πολιτισμού της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος Π. Γκιουλέκας κατέθεσε, στις 18 Φεβρουαρίου 2016, Ερώτηση σχετική με την επιστροφή των κλαπέντων ιερών κειμηλίων και χειρογράφων από τις Ιερές Μονές Τιμίου Προδρόμου στις Σέρρες και Παναγίας της Εικοσιφοίνισσας στο όρος Παγγαίο.
Ο βουλευτής είχε επισημάνει ότι «περίπου έναν αιώνα μετά την κλοπή και λεηλασία τους, θησαυροί ανεκτίμητης πνευματικής, θρησκευτικής, καλλιτεχνικής και υλικής αξίας παραμένουν στην Βουλγαρία. Μοναδικά χειρόγραφα και περγαμηνές της Ιεράς Μονής του Τιμίου Προδρόμου Σερρών βρίσκονται σήμερα στη βιβλιοθήκη του Κέντρου Σλάβο-Βυζαντινών Σπουδών Ivan Dujcev, κειμήλια, εικόνες σκεύη και χειροτεχνήματα της Ιεράς Μονής Παναγίας Εικοσιφοίνισσας – διαπιστωμένο ιδίοις όμμασι σε πρόσφατη επίσκεψη του ερωτώντος βουλευτή - κοσμούν το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Σόφιας και πολλά κλεμμένα κειμήλια και έγγραφα των ελληνικών Ιερών Μονών εμφανίζονται επί πολλά χρόνια σε συλλογές του εξωτερικού».
Ο κ. Γκιουλέκας έθεσε και το πολιτικό σκέλος της υπόθεσης:
«Σήμερα, μετά από διεθνή συνέδρια και ημερίδες που οργανώθηκαν με θέμα ακριβώς τα κλεμμένα χειρόγραφα και κειμήλια των μοναστηριών της Ανατολικής Μακεδονίας και την πλήρη καταγραφή τους, η Βουλγαρία δεν μπορεί να προβάλλει καμία σοβαρή δικαιολογία για την μη επιστροφή τους.
Είναι ευνόητο ότι το θέμα της επιστροφής των κλεμμένων κειμηλίων είναι ιδιαίτερα σημαντικό αφού τα κειμήλια αποτελούν μέρος της εθνικής και πνευματικής κληρονομιάς του ελληνικού λαού και το θέμα παραμένει ανοιχτό στην ατζέντα των ελληνοβουλγαρικών σχέσεων επί δεκαετίες. Με δεδομένο ότι η Ελλάδα και η Βουλγαρία είναι σύμμαχοι και εταίροι (σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ, εταίροι στην Ε.Ε. και σε λίγο συνεταίροι στη ζώνη του ευρώ), η γειτονική χώρα οφείλει να προχωρήσει στην επιστροφή των κλαπέντων, αφού η ελληνοβουλγαρική φιλία και συνεργασία πρέπει να εδράζονται σε ειλικρινείς σχέσεις που αποδεικνύονται εμπράκτως.
Εξάλλου, κάτι τέτοιο υπαγορεύεται από το διεθνές δίκαιο και τις διατάξεις της συνθήκης του Neuilly, που αποτελούν μια ξεκάθαρη επιταγή για την επιστροφή των κειμηλίων στον τόπο καταγωγής τους».

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΜΑΣΤΕ
Οι επισκέπτες αυτού του ιστότοπου γνωρίζουν πολύ καλά ότι η istorikimnimi έχει τεκμηριωμένη άποψη επί του θέματος και αυτή έχει εκφραστεί με βιβλία - ντοκουμέντα και δεκάδες άρθρα. Είχαμε καλέσει τους βουλευτές του Ελληνικού κοινοβουλίου να καταθέσουν πρόταση αναγνώρισης της γενοκτονίας του Μακεδονικού Ελληνισμού και να συμπεριληφθεί αυτή ρητά στις διατάξεις του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου για την ποινικοποίηση της άρνησης των γενοκτονιών των Ελλήνων:
Αντί απαντήσεως, ο υπουργός Παιδείας δήλωσε ότι γενοκτονία δεν είναι ούτε η γενοκτονία των Ποντίων(!) και ξεσήκωσε όλον τον ποντιακό Ελληνισμό στο πόδι. Η istorikimnimi δεν έχει καμία ψευδαίσθηση για το ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα, από το 1830 και εντεύθεν. Πρόκειται για κατευθυνόμενες πολιτικές, που έχουν οδηγήσει στο σημείο τα ελληνικά σχολεία να μην διδάσκουν ελληνική ιστορία και τις ελληνικές πόλεις να μην τιμούν τους νεκρούς τους. Υπέρτατη Ύβρις!
Την περίοδο 1916-1918, η Καβάλα έχασε 25.000 κατοίκους της από το συστηματικό λιμό και την ομηρία που επέβαλαν οι βουλγαρικές αρχές, και δεν υπάρχει ένα μνημείο για να τους θυμίζει. Τα ίδια και στις Σέρρες και στη Δράμα. Να τι είπε στην κατάθεσή του στη Διασυμμαχική Επιτροπή, ο αρχικτηνίατρος και μέλος της γαλλικής στρατιωτικής αποστολής Joseph Vigot, ο οποίος μπήκε στην Καβάλα λίγες ώρες μετά την εκκένωσή της από το βουλγαρικό στρατό:
«Έφθασα στην Καβάλα λίγο μετά την εκκένωση της πόλης από τους Βουλγάρους... στους δρόμους έβλεπε κανείς το αποκρουστικό θέαμα των σκελετωμένων και τρομοκρατημένων ανθρώπων, που δεν μπορούσαν να μετακινηθούν από την αδυναμία, γεγονός που έφερνε στη θύμηση τις σκελετωμένες φιγούρες από τους μεγάλους λιμούς στην Ινδία»!
 Η ιστορική έρευνα για τη γενοκτονική πολιτική του βουλγαρικού κράτους εναντίον του Ελληνισμού της ανατολικής Μακεδονίας βρισκόταν πάντα εκτός ελληνικής βιβλιογραφίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η έκθεση της διασυμμαχικής επιτροπής, για τις βουλγαρικές θηριωδίες στην ανατολική Μακεδονία, έμεινε αμετάφραστη για 90 χρόνια, ενώ η μόνη βιβλιογραφική πηγή υπήρξε για δεκαετίες το βιβλίο με τις αναμνήσεις του Αλέξανδρου Ζάννα, για την παλιννόστηση των ομήρων από τα κάτεργα της Βουλγαρίας και των Σκοπίων. Η ανείπωτη τραγωδία 70.000 ανθρώπων παρέμεινε χαμένη στα σκόρπια έγγραφα των φακέλων του ιστορικού και διπλωματικού αρχείου του υπουργείου Εξωτερικών.
Ο Νατάλης Εμμ. Πέτροβιτς, διασωθείς όμηρος από τα βουλγαρικά κάτεργα, έγραψε το 1971: 
«Σε καμμία ιστορία του νεώτερου Ελληνισμού δεν αναφέρονται το Γκόστιβαρ και το Κίτσεβο.
Σε καμμία εγκυκλοπαίδεια δεν αναγράφονται οι τοποθεσίες Γκόστιβαρ και Κίτσεβο ως τόποι ομαδικού μαρτυρίου των Ελλήνων ομήρων.
Οι Εβραίοι, μετά το τέλος του β΄παγκοσμίου πολέμου, στο Άουσβιτς και στο Νταχάου, τόπους ομαδικού μαρτυρίου των συμπατριωτών τους, εκτός από αναμνηστικά μνημεία ίδρυσαν και μουσεία, για να βλέπη ο κόσμος τα έργα των Ναζήδων, να αποτροπιάζεται και να καταλαμβάνεται από φρίκην.
Ομολογώ ότι θαυμάζω την καλοκαγαθία και την ανεξικακία των συμπατριωτών μας, αλλά και την αδιαφορία και του κράτους ακόμη. Μ’ αυτόν τον τρόπο σβήνουμε, απαλείφουμε, διαγράφουμε και βοηθούμε εμείς οι ίδιοι να λησμονηθούν οι φρικτές θηριωδίες των Βουλγάρων εγκληματιών πολέμου 1916-1917, «των Πρώσσων της Ανατολής». Γι’ αυτό ακριβώς οι ίδιοι τα επανέλαβαν κατά το 1941 χωρίς και πάλι να τιμωρηθούν».

Όπως καταλαβαίνετε, η κολόνια του γραικυλισμού κρατά χρόνια και δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Είχαμε γράψει στα «Προλογικά (2)» του βιβλίου «Η γενοκτονία του Ελληνισμού της Ανατολικής Μακεδονίας, κατά τη 2η βουλγαρική κατοχή (1916-1918):

  «Για τη βραβευμένη …επίσημη ιστορία του ελληνικού έθνους, η βουλγάρικη κατοχή 1916-1918 στην ανατολική Μακεδονία είναι ένα ανύπαρκτο γεγονός. Η γενοκτονία του ελληνισμού των Σερρών, της Δράμας και της Καβάλας περνά φευγαλέα, ως υπόνοια μέσα από τις σελίδες της.
Η «επίσημη» ιστορία έχει να ασχοληθεί με άλλα «σοβαρότερα» θέματα, όπως η μυθοποίηση των ευνοουμένων της και η υποβάθμιση των εγκληματικών λαθών τους, το ρίξιμο του αναθέματος στους αντιπάλους της και η τερατοποίηση των απλών διαφωνιών τους».
Άλλωστε, ο «εθνάρχης» το ομολόγησε και το αιτιολόγησε κιόλας. MEA CULPA:
 «Επίστευον, τότε,(Σ.Σ.:1913) εις την δυνατότητα της συστάσεως στη Βαλκανική, ομοσπονδίας, ως συνέπειαν της σταυροφορίας των Χριστιανικών κρατών της Βαλκανικής εναντίον της Τουρκίας. Ουδέν τίμημα δεν μου εφαίνετο υπερβολικόν προς επίτευξιν τοιούτου σκοπού. Εσκεπτόμην, ούτω, ότι, θυσιάζων εις την Βουλγαρίαν τον Ελληνισμόν της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης, παρείχον εις αυτήν τόσον ευρείαν ικανοποίησιν προς τα μέρη εκείνα, ώστε θα έπρεπε να φανή περισσότερον συνδιαλλακτική ως προς την Κεντρικήν και Δυτικήν Μακεδονίαν, ίνα καταστή δυνατή η ειρηνική διανομή ταύτης μεταξύ της Ελλάδος και της Σερβίας».
ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΝΕΚΡΟΙ, για την CULPA του Βενιζέλου.






  

Σάββατο 16 Απριλίου 2016

Η ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΔΙΑ ΤΟΥ ΒΗΡΟΥ



Ο αρχαιοελληνικός προσδιορισμός των τοπωνυμίων

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com

«1. – Τυπικόν εμού του σεβαστοκράτορος Ισαακίου και υιού του μεγάλου βασιλέως κυρού Αλεξίου του Κομνηνού επί τω καινισθέντι παρ’ ημών νεοσυστάτω μοναστηρίω κατά την πεντεκαιδεκάτην ινδικτιώνα του εξακισχιλιοστού εξακοσιοστού εξηκοστού έτους, εν ώ και καθίδρυται το της κοσμοσωτείρας μου και θεομήτορος και εν πολλοίς ευεργέτιδος δια μουσείου εικόνισμα. Ο δε τόπος ούτος, εν ώ το τοιούτον θείον καθίδρυται φροντιστήριον, έρημος ανθρώπων και οικημάτων υπήρχε παντάπασιν, όφεων μόνως και σκορπίων κατεπίθυμος και πάντη ανώμαλος, κλάδοις αμφιλαφέσι περιστεφόμενος. Το γουν παρόν ημών τυπικόν την ημών βούλησιν και οικονομίαν συν Θεώ επί τω τοιούτω φροντιστηρίω διαλαμβάνει και διατάττεται, άς δήπερ και εν τη τελευταία και μυστική διαθήκη μου, ει και μη πάσας ίσως, νυν εν αυτώ εξεθέμεθα, αναλλοίωτα διαμένειν και απαρασάλευτα τα εν τούτω βουλόμενα εις αιώνα όπερ ημείς, καθώς είρηται, οι το θείον τούτο καινίσαντες φροντιστήριον εξεθέμεθα πίστει ζεούση προς την ημών ευεργέτιδά τε θεοτόκον και κοσμοσώτειραν, ην ούτως εν άπασιν αρραγή συνεργόν προκαλούμεθα, επειδήπερ, ώ πανόπτρια παμβασίλισσα, λέξαιμι τη σή επικουρία τα του αθλίου κατά το παρόν νοός μου γεννήματα και βουλήματα».
Ήταν ετυμολογικώς ορατό ότι, η παλιά ονομασία «Βήρας» της πόλης των Φερών του Έβρου, παρέπεμπε στο τοπωνύμιο «Βηρός». Πράγματι, στον «τόπο του Βηρού», το 1152, ο τριτότοκος γιός του Αλεξίου Α΄ Κομνηνού και της Ειρήνης Δούκαινας - 59χρονος τότε - Ισαάκιος Κομνηνός ίδρυσε την οχυρωμένη μονή της Θεομήτορος Παναγίας Κοσμοσωτείρας και «Βηρός» ονομάστηκε ο οικισμός – «το νεοίκιστον ο Βηρός προάστειον» - που δημιουργήθηκε γύρω από τη Μονή. Σύμφωνα με το μακροσκελές Τυπικόν της μονής (polsylvira.gr), που ευτυχώς διασώθηκε, ο Ισαάκιος δώρισε στη μονή και όλη τη γύρω περιοχή, που περιελάμβανε και άλλους οικισμούς, ζευγολατιά  και χωριά.
«69. – Κτήματα δε των ακινήτων ημών κτημάτων, άπερ μοι περιήλθοσαν εκ γονικής κληροδοσίας χρυσοβούλλοις λόγοις τε και κελεύσεσι, ταύτα δήπερ εισίν, άπερ κατά τε χρήσιν και δεσποτείαν από της σήμερον προσκεκυρώκαμεν τη μονή, ως εις αιώνα τούτον τον σύμπαντα έχειν ταύτα αυτήν μετά πάσης περιοχής και διακρατήσεως και των όλων αυτών δικαίων και προνομίων ανεκποίητα πάντα, καθώς ανωτέρω διωρισάμεθα. Αυτό το Νεόκαστρον συν τοις εντός και εκτός διακειμένους παροίκους τε και οικήμασι δεσποτικοίς και αλλοίοις συν τω δικαίω των γινομένων κατ’ έτος εν αυτώ πανηγύρεων και τη αλεία των ποταμών της τε Σαμίας και της Μαρίτζης προς ευπορίαν ιχθύων. Έτι του Κανικλείου το προάστειον, το Λυκοχώριόν τε και του Δράχου, την Βανιάνους το ακρωτήριον. Τα προάστεια την Συκέαν το χωρίον και το προκείμενον προάστειον εκ βασιλικής προστάξεως συναριθμηθήναι τοις δικαίοις του Νεοκάστρου μετά την τελετήν απ’ εντεύθεν του κατά χρήσιν έχοντος αυτό την σήμερον του Ασπειώτου, ό και του Τριφυλλίου επονομάζεται. Βούλομαι δε και αυτό μετατεθήναι πλησίον της μονής, ένθα και το Λυκοχώριον και του Δράχου ηδράσαμεν, ει μη που δυσχέρειά τις μεγίστη τοις οικούσι το χωρίον παροίκοις επανακύψειε διά το μεταξύ της οδού διάστημα της εκ του θέρους συλλογής των χωραφιαίων καρπών και διαπορθμεύσεως προς τας μετατεθησομένας οικίας αυτων. Έτι πάντα τα εντός του Αίνου και εκτός δεσποτικώς διαφέροντά μοι ακίνητα, ων την ανακαίνισιν εκ μακρού χρόνου σχεδόν αμαυρωθέντων γενέσθαι βούλομαι, το Νεοχώριον προάστειον, η Κούριανις προάστειον, του Χοιροσφάκτου προάστειον, η Βατζινέα χωρίον, του Χούσδερι χωρίον, του Σινάλη προάστειον, το νεοίκιστον ο Βηρός προάστειον, ο Σωτήρ των Βλάχων, προάστειον ο Άγιος Νικόλαος, τα εστρατευμένα δύο χωρία του τε Διλιανού και η Δραγάβαστα, κάστρον ο Αετός συν τω χωρίω τη Τζεχοβά, προάστειον η Συκουράγι, χωρίον η Βράνιστα…», και ών ουκ έστιν αριθμός!

ΒΗΡΟΣ, ΒΗΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΛΟΣ
Η «μετονομασία» σε Βήρας - άγνωστο αν προέκυψε συνειδητά ή από παρανόηση – οφείλεται, σύμφωνα με μία εκδοχή, στον Βυζαντινό αξιωματούχο και ιστορικό του 12ου αιώνα Νικήτα Χωνιάτη, ο οποίος χρησιμοποίησε τη νέα ονομασία μερικές δεκαετίες μετά την ίδρυση της μονής της Παναγίας της Κοσμοσωτείρας. Ο Νικήτας Χωνιάτης υπήρξε αυτόπτης μάρτυς της Άλωσης της Πόλης από τους Σταυροφόρους και για το λόγο αυτό κυριότερο έργο του θεωρείται η «Χρονική διήγησις του Χωνιάτου κυρ Νικήτα αρχομένη από της Βασιλείας Ιωάννου του Κομνηνού και λήγουσα μέχρι της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως».
Ανεξαρτήτως των προθέσεων του Χωνιάτη, η ονομασία «Βήρας» χρησιμοποιήθηκε τους επόμενους αιώνες και αλλού, αλλά στη …θηλυκή εκδοχή της. Σταχυολογούμε από την «Ιστορία της Νήσου Ευβοίας από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των καθ’ ημάς» (1930), του εκ Καρύστου ιατρού και λογίου Κων. Α. Γουναρόπουλου: «Η Βήρα ής ο κάτοικος Βηριώτης, και ής συνώνυμον και έρημον εν τω δήμω των Μεσσαπίων, και άλλο εν Θράκη το 1395 κατά Κατακουζηνόν, έστι χωρίον του δήμου Στυρέων, απέχον της έδρας ώρας τέσσαρας και ημίσειαν». Βεβαίως, η Βήρα (Αργυρό) της Εύβοιας είχε κι άλλες περιπέτειες. Στις διάφορες απογραφές και καταχωρήσεις του 19ου αλλά και του πρώτου μισού του 20ου αιώνα καταχωρήθηκε ως «Βύρα», ως «Βύρρα» αλλά και ως «Βίρα». Πολύ πιθανόν με τον ίδιο τρόπο να προήλθε και η ονομασία της Βέροιας (Βήρια, Βέρια κλπ). Γενικότερα, επικρατεί στις μέρες μας η άποψη ότι πρόκειται για μία τοπωνυμική ονομασία, που υποδηλώνει περιοχή ανάμεσα σε λόφους, με αβαθή λιμνάζοντα ή τρεχούμενα νερά, αλλά η σαφής αναφορά της, από την τοπογραφία των Φερών της εποχής του Ισαάκιου, ως «βηρός» οδηγεί στο ομηρικό «βηλός» και όχι στα λατινογενή εκ του virar ή από τα αρβανίτικα «βίρα» κλπ.
Γιατί οδηγούμαστε σ’ αυτό το συμπέρασμα; Βηρός ως τοπωνύμιο υπήρχε και στην περιοχή του κάστρου της Ρεντίνας, στο κατεπανίκι της Ρεντίνας στο θέμα της Θεσσαλονίκης: «εις την Ρεντήναν… τας Ερρυχίας, τον Βηρόν και την Κουφόπετραν…» (Act. Kutl. 47,3). Η τοπογραφία του κάστρου της Ρεντίνας (λόφος περιτριγυρισμένος από διακλαδώσεις ποταμών και επισυναπτόμενους οικισμούς στα πέριξ) προσομοιάζει με την περιοχή της οχυρωμένης μονής της Κοσμοσωτείρας. Αλλά η πλήρης τεκμηρίωση της προέλευσης της ονομασίας προέρχεται από λίγο βορειότερα.

ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Η ανατολική Μακεδονία υπήρξε, έως και μερικούς αιώνες πριν την τουρκοκρατία, μία εκπληκτική περιοχή με δεκάδες λίμνες, και παραπόταμους του Στρυμόνα, που οδήγησε πολλούς κατοίκους στη δημιουργία των πασσαλόπηκτων οικισμών. Στα τοπωνύμια και την ονοματολογία της περιοχής αυτής, ανά τους αιώνες, επιμένουν τα γράμματα δέλτα, ρο και βήτα: «Δόβηρος», «Δόβηρες», «Δραβήσκος», «Δοβίστα» ή «Δοβέστη», «Δοβηράνη» ή «Δοϊράνη», «Δέρρωνες», «Δάρνακες», «Δάρδανοι», “Daravescos”, «Βηρός» ή «Βουρός», «Ροδολείβος», «Δοβρίκεια ή Δοβροβίκεια» ή «Δοβηροβίκεια», «Όρβηλος» και «Ορβηλία», «Γραδήσκος», «Οβηλός», (που είναι το ομηρικό «βηλός» = το κατώφλι  και δωριστί «βαλός» και θα μπορούσε κάλλιστα να είναι «Οβηρός» εξαιτίας της απροσδόκητης αλλά συχνής ηχητικής εναλλαγής του ρο και του λάμδα γιατί και τα δύο είναι γλωσσικά σύμφωνα π.χ. αδελφός, αδερφός, γλήγορα, γρήγορα κλπ.).
Οι Δόβηρες ήταν μικρή, αλλά πολεμική Παιονική φυλή που κατοικούσε στις περιοχές Σερρών, Κιλκίς καί Στρώμνιτσας και έφθαναν και μέχρι το Παγγαίο. Τους αναφέρει ο Ηρόδοτος, Ηροδότου Ιστορίαι, Βιβλίο Ε' [5.16.1- 5.16.4] (http://www.greek-language.gr/): «οἱ δὲ περὶ τὸ Πάγγαιον ὄρος [καὶ Δόβηρας καὶ Ἀγριᾶνας καὶ Ὀδομάντους] καὶ αὐτὴν τὴν λίμνην τὴν Πρασιάδα οὐκ ἐχειρώθησαν ἀρχὴν ὑπὸ Μεγαβάζου. ἐπειρήθη δὲ καὶ τοὺς ἐν τῇ λίμνῃ κατοικημένους ἐξαιρέειν ὧδε· ἴκρια ἐπὶ σταυρῶν ὑψηλῶν ἐζευγμένα ἐν μέσῃ ἕστηκε τῇ λίμνῃ, ἔσοδον ἐκ τῆς ἠπείρου στεινὴν ἔχοντα μιῇ γεφύρῃ. [5.16.2] τοὺς δὲ σταυροὺς τοὺς ὑπεστεῶτας τοῖσι ἰκρίοισι τὸ μέν κου ἀρχαῖον ἔστησαν κοινῇ πάντες οἱ πολιῆται, μετὰ δὲ νόμῳ χρεώμενοι ἱστᾶσι τοιῷδε· κομίζοντες ἐξ ὄρεος τῷ οὔνομά ἐστι Ὄρβηλος κατὰ γυναῖκα ἑκάστην ὁ γαμέων τρεῖς σταυροὺς ὑπίστησι· ἄγεται δὲ ἕκαστος συχνὰς γυναῖκας. [5.16.3] οἰκέουσι δὲ τοιοῦτον τρόπον, κρατέων ἕκαστος ἐπὶ τῶν ἰκρίων καλύβης τε ἐν τῇ διαιτᾶται καὶ θύρης καταπακτῆς διὰ τῶν ἰκρίων κάτω φερούσης ἐς τὴν λίμνην. τὰ δὲ νήπια παιδία δέουσι τοῦ ποδὸς σπάρτῳ, μὴ κατακυλισθῇ δειμαίνοντες. [5.16.4] τοῖσι δὲ ἵπποισι καὶ τοῖσι ὑποζυγίοισι παρέχουσι χόρτον ἰχθῦς· τῶν δὲ πλῆθός ἐστι τοσοῦτο ὥστε, ὅταν τὴν θύρην τὴν καταπακτὴν ἀνακλίνῃ, κατίει σχοινίῳ σπυρίδα κεινὴν ἐς τὴν λίμνην καὶ οὐ πολλόν τινα χρόνον ἐπισχὼν ἀνασπᾷ πλήρεα ἰχθύων. τῶν δὲ ἰχθύων ἐστὶ γένεα δύο, τοὺς καλέουσι πάπρακάς τε καὶ τίλωνας».
Δηλαδή, «αλλά όσοι ήταν εγκατεστημένοι στην περιοχή του όρους Παγγαίου [και των Δοβήρων και των Αγριάνων και των Οδομάντων] και της λίμνης Πρασιάδας, κανένας τους δεν έπεσε στα χέρια του Μεγαβάζου. Δοκίμασε μάλιστα να κυριέψει κι εκείνους που έχουν εγκατασταθεί στη λίμνη με τον εξής τρόπο: έστησαν στη μέση της λίμνης μια εξέδρα που στηρίζεται σε ψηλούς πασσάλους κι επικοινωνεί με τη στεριά με μια στενή γέφυρα· [5.16.2] λοιπόν τους πασσάλους που υποβαστάζουν την πλατφόρμα κάποτε στα παλιά χρόνια τούς έστησαν όλοι οι πολίτες μαζί, αλλά αργότερα τους στήνουν κρατώντας το εξής έθιμο: καθένας τους που παντρεύεται, για κάθε γυναίκα που παίρνει κουβαλά από το βουνό που τ᾽ όνομά του είναι Όρβηλος, τρεις πασσάλους και τους στήνει από κάτω· κι ο καθένας τους παντρεύεται πολλές γυναίκες. [5.16.3] Και ζούνε μ᾽ έναν τέτοιο τρόπο· ο καθένας τους πάνω στην εξέδρα είναι νοικοκύρης μιας καλύβας, μες στην οποία περνά τη ζωή του, και μιας καταπακτής που μέσ᾽ από τις σκαλωσιές σε κατεβάζει στη λίμνη. Και τα παιδάκια τα νήπια τα δένουν από το πόδι με σκοινί, από φόβο μήπως κατρακυλήσουν στο νερό. [5.16.4] Αντί για χόρτο στ᾽ άλογα και στα καματερά τους δίνουν ψάρια. Κι ετούτα είναι τόσο άφθονα, που, όταν σπρώξεις προς τα κάτω την καταπακτή και κατεβάσεις με σκοινί άδειο κοφίνι στη λίμνη, δεν περιμένεις πολλή ώρα και το τραβάς απάνω γεμάτο ψάρια. Και τα ψάρια είναι δυο λογιώ, και τα λένε πάπρακες και τίλωνες».

Ακόμη και σήμερα οι Δοβιστιανοί (Εμμανουήλ Παπάς Σερρών) ονομάζουν τον αρχικό οικισμό τους, (ανάμεσα σε δύο λόφους, που διατρέχει ένα ρέμα, στο κατώφλι – είσοδο του βουνού), κατά τη «χωριάτικη» προφορά «βηρό - βουρό» και μάλιστα με την ανά τους αιώνες επέκταση του χωριού, έξω από τον «βουρό», μας προέκυψε και «κάτω βουρός». Δηλαδή, οι Δοβιστιανοί χρησιμοποιούν ακόμη και σήμερα τοπωνύμιο που προκύπτει με τον ίδιο τρόπο όπως και η αρχαία ονομασία Δόβηρος. Πώς θα ονόμαζαν οι Δοβιστιανοί το χωριό τους, εάν δεν είχε καταγραφεί επί τουρκοκρατίας το φορολογικό τους τιμάριο ως Dovista; Μα φυσικά «Βηρός» ή «Οβηρός» ή «Οβηλός».
Συνεπώς, καθίσταται προφανής η ετυμολογία της ονομασίας εκ του «Δόβηρος», «Όρβηλος» κλπ., ιδιαίτερα εάν υπεισέλθουμε και στην ομηρική «βηλός» (http://de.academic.ru/dic.nsf/greek2deu/55927): βηλός, ὁ (βάω, βαίνω), Schwelle, Thürschwelle, Apollon. Lex. Homer. p. 51, 15 βηλός ὁ τῆς ϑύρας βαϑμός; Hom. dreimal, von Götterwohnungen, Iliad. 1, 591 ἤδη γάρ με καὶ ἄλλοτ' ἀλεξέμεναι μεμαῶτα ῥῖψε, ποδὸς τεταγών, ἀπὸ βηλοῦ ϑεσπεσίοιο, Woh nung des Zeus; 15, 23 ὃν δὲ λάβοιμι, ῥίπτασκον τεταγὼν ἀπὸ βηλοῠ, ὄφρ' ἂν ἵκηται γῆν ὀλιγηπελέων, Wohnung des Zeus; 23, 202 ϑέουσα δὲ Ἶρις ἐπέστη βηλῷ ἔπι λιϑέῳ, Wohnung des Zephyros. Der Grammatiker Krates hielt das Wort für chaldäisch, Scholl. Iliad. 1, 591 Κράτης δὲ περισπῶν τὴν πρώτην συλλαβὴν Χαλδαϊκὴν εἶναι τὴν λέξιν ἀποδίδωσιν. Vgl. Scholl. Iliad. 15, 23 und Sengebusch Homer. dis sert. 1 p. 60. Ueberhaupt gab das Wort zu vielen Erörterungen Anlaß: Scholl. Iliad. 1, 591 Παρμενίων δὲ γλωσσογράφος φησὶν Ἀχαιοὺς καὶ Δρύοπας καλεῖν τὸν οὐρανὸν βηλόν, und Ἀγαϑοκλῆς δὲ τὴν πάντων περιοχήν, καὶ βεβηκότας φέρειν τοὺς ἀπλανεῖς ἀστέρας. – Aeschyl. Choeph. 571 βαλὸν ἕρκειον πυλῶν, Königsburg des Aegisthos, vgl. Bekk. Anecd. 1 p. 224, 16 Βατήρ: – σημαίνει δὲ καὶ τὸν τῆς ϑύρας οὐδόν, ὃν Ὅμηρος βηλό ν, οἱ δὲ τραγικοὶ βαλόν. – Quint. Sm. 13, 483 βηλὸν ἀστερόεντα der Himmel.
Κατά τον κρίσιμο 14ο αιώνα έχουμε πλήθος πληροφοριών και στοιχείων από τις απογραφές του 1301, του 1317, του 1321 και του 1341, πριν την κατάληψη της περιοχής από τον Σέρβο κράλη Στέφανο Δουσάν. Διασώζονται άλλωστε και τα ονόματα των απογραφέων, όπως Κωνσταντίνος Κουνάλης, Δημήτριος Κοντηνός, Λέων ο Καλόγνωμος, Κωνσταντίνος Περγαμηνός, Γεώργιος Φαρισαίος και ο Πρωτοκυνηγός Ιωάννης Βατάτζης (Θεοχαρίδου Ι. Γεωργίου, ΚΑΤΕΠΑΝΙΚΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ).
Σταχυολογώντας τοπωνύμια από τα κατεπανίκια Στρυμόνος, που ανήκε στο θέμα της Θεσσαλονίκης και του Παραστρύμονος ή Ζαβαλτίας και Ζιχνών, που ανήκαν στο θέμα Σερρών, παραθέτουμε τα: Καστρίον, Αχιανού, Απιδιώτικο ή Αγρίδιον Απιδέας, Ξύλοτρον, Ζεστά Νερά, Στεφανιανά, Σδραβίκιον ή Αστραβίκιον ή Οσδραβίκιον, Χάνδαξ, Αμφίπολις, Ποθολινός, Θολός, Ραδολήβους, Ζίχνα, Μελίντζιανη, Μαραβίντζη, Λειψοχώριον και Υπάτου, Ευνούχος, Κούτζη ή Κούτσιος, τα χωριά των Χουδηνών και του Βρουλοχωρίου, Πρεκλείστα, Δοξόμπους, Τοπολιάνη, Βεζνίκο, Λοκουβίκεια ή Λουκουβίκεια, Γόριανις, Κοτζάκιον, Τσερέπλιανη, Ανακτορόπολις, Αρχαγγέλου, Ασιανός, Βορίσκου, Γενέσιον, Δομνίκου, Δρεανόβου, Άγιος Ηλίας, Άγιος Θεόδωρος, Πηλορύγιον, Κυνηγοί, Μαλαθρά, Μαρμάριον, Μάρκου, Μοδηνού, Πολίανις, Χοτολίβος, Χούνιανη, Χρυσόπολις ή Χρυσούπολις.

Σάββατο 9 Απριλίου 2016

1921-2004: ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ



- Με αφορμή την έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ (1η Απριλίου 1955) και το διάγγελμα του Τάσσου (7 Απριλίου 2004).

- Η χειραγώγηση των εθνών με την επιβολή της ισχύος των κρατικών ομολόγων και των πυρηνικών όπλων.

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com

Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια
Τις ΗΠΑ, το διεθνή Σιωνισμό και ιδιαίτερα τον βετεράνο ειδικό στη δημιουργία διχασμών – «τη διεστραμμένη κυβέρνηση της Βρετανίας» – είχε κατηγορήσει για τη δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους και της Αλ Κάιντα ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ. Ο Χαμενεΐ  δήλωσε επιπροσθέτως ότι την περίοδο εκείνη είχαν αυξήσει ραγδαία τις προσπάθειες τους για να προκαλέσουν διαιρέσεις μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών.  Ήταν Οκτώβριος του 2014, περίοδος της επέλασης του Ισλαμικού Κράτους σε Ιράκ και Συρία και οι δηλώσεις αυτές δημοσιεύτηκαν σε πολλά ελληνικά ειδησεογραφικά sites.
Ο ανώτατος πολιτικός και θρησκευτικός ηγέτης του Ιράν επανέλαβε τις κατηγορίες του και κατά τη διάρκεια μίας τηλεοπτικής ομιλίας του, στις 4 Ιουνίου του 2015, μόνο που αυτή τη φορά έβγαλε απ’ έξω τη «διεστραμμένη κυβέρνηση της Βρετανίας», λέγοντας ότι οι ΗΠΑ και το Ισραήλ υποστηρίζουν το Ισλαμικό Κράτος και την Αλ Κάιντα, αν και το πλήθος φώναζε «θάνατος στην Αμερική», «θάνατος στην Αγγλία», «θάνατος στο Ισραήλ»! (cnsnews.com). Εάν δεν επρόκειτο για παρέμβαση στη μετάφραση του BBC, τότε η μη αναφορά στη βρετανική κυβέρνηση πιθανόν να είχε σχέση με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, καθώς στις 30 Ιουνίου έληγε η προθεσμία για τις συνομιλίες με την ομάδα P5+1, δηλαδή τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Κίνα και τη Ρωσία.
Συνειρμικά, ο χαρακτηρισμός της «διεστραμμένης» Βρετανίας, ως «βετεράνος ειδικός στη δημιουργία διχασμών», μας θύμισε τον υπερ-πράκτορα της Intelligence Service Μπάζιλ Ζαχάρωφ και τη δράση του στην Ελλάδα από τις αρχές του 20ου αιώνα, που οδήγησε τη χώρα στον «επιστημονικό διχασμό», στην καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού και μπόλιασε τους Έλληνες πολιτικούς με την αειφορία της υποτέλειας και της υποταγής απέναντι στην Τουρκία.

ΜΟΝΙΜΗ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΔΙΩΞΗ
Οι Έλληνες της Κύπρου δεν έπαψαν ποτέ να επιδιώκουν την Ένωση με τον εθνικό κορμό από την εποχή ακόμη της μυστικής σύμβασης της Κωνσταντινούπολης το 1878, μεταξύ Αγγλίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με την οποία η Υψηλή Πύλη παραχωρούσε το νησί της Αφροδίτης στη Βρετανία. Ήταν ακριβώς το χρονικό διάστημα τέλεσης του Συνεδρίου του Βερολίνου του 1878 – διορθωτικό της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου του ιδίου έτους – αλλά και η περίοδος της μυστικής διπλωματίας των Μεγάλων Δυνάμεων.
Από το Ενωτικό Δημοψήφισμα της 25ης Μαρτίου 1921 έως το δεύτερο της 25ης Μαρτίου 1930 και το τρίτο της 15ης Ιανουαρίου 1950, η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων του νησιού διατράνωσε «την ακλόνητον αξίωσιν του ελληνικού έθνους όπως ολοκληρωθή τούτο εις μίαν ενιαίαν και αδιαίρετον πατρίδα και ούτω βαδίση ηνωμένον απροσκόπτως εις τας λεωφόρους των προορισμών αυτού», και διεκήρυξε «την ασάλευτον, ακλόνητον και ομόφωνον γνώμην να ενωθή μετά της ελευθέρας ελληνικής πατρίδας, συμφώνως με πάσαν αρχήν, το δίκαιον και τα υπαγορεύσεις της εθνικής συνειδήσεως».
Ο Γεώργιος Γρίβας - Διγενής με συναγωνιστές του της ΕΟΚΑ
Δυστυχώς, το αδιέξοδο υπήρξε προφανές καθώς στην Κύπρο διοικούσε ο Βρετανός κυβερνήτης και στην Αθήνα ο εκάστοτε Βρετανός πρέσβης, ο οποίος είχε στην εποπτεία του το ελληνικό προτεκτοράτο και ο οποίος «είχε αποκτήσει ορισμένες εξουσίες και αρμοδιότητες που έχουν συνήθως οι Κυβερνήτες των αποικιών και όχι οι επικεφαλής των διπλωματικών αποστολών». Η τελευταία επισήμανση ήταν του Νάιτζελ Κλάιβ, συγγραφέα του βιβλίου «Εμπειρία στην Ελλάδα (1943-1948)», ο οποίος από τον Δεκέμβριο του 1943 προσχώρησε στη συμμαχική στρατιωτική αποστολή στην Ήπειρο και μετά την αποστράτευσή του υπηρέτησε στη βρετανική πρεσβεία στην Αθήνα από το 1945 έως το 1948.
Ποια ήταν η στάση της αποικιοκρατικής βρετανικής διοίκησης απέναντι στο καθολικό αίτημα των Κυπρίων για Ένωση με την Ελλάδα; Λοιδορίες, προβοκάτσιες και προκλήσεις! Τον Δεκέμβριο του 1929 οι Βρετανοί πέρασαν ένα νομοσχέδιο για την Παιδεία, που έδινε στον Κυβερνήτη το δικαίωμα να διορίζει, να παύει αλλά και να προάγει τους διδασκάλους! Η πρωτοφανής αντίδραση του κυπριακού λαού, εναντίον του άθλιου αυτού νομοσχεδίου, οδήγησε σε μία σειρά σκληρών και καταπιεστικών μέτρων περιορισμού των ατομικών ελευθεριών για όλους τους πολίτες.
Ποια ήταν η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης; Αδιαφορία και υποταγή! Γράφει ο Λεωνίδας Λεωνίδου στο 4τομο έργο του για τον Γεώργιο Γρίβα - Διγενή: «Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος κράτησε μία ψυχρή στάση έναντι της όλης υπόθεσης και επέκρινε δριμύτατα την ενωτική εξέγερση των Κυπρίων. Ανακοίνωσε πως η Ελληνική Κυβέρνηση δεν μπορούσε να επέμβει σε μία κατάσταση που τη θεωρούσε ως εσωτερική υπόθεση της Μεγάλης Βρετανίας. Αλλά τις θέσεις αυτές του Βενιζέλου ούτε οι άλλοι πολιτικοί της Ελλάδας, ούτε ο Τύπος και ο λαός συμμερίζονταν. Σαράντα πέντε διακεκριμένες προσωπικότητες της Ελλάδας, με επικεφαλής το ναύαρχο Κουντουριώτη, απέστειλαν προς το λαό της Κύπρου υπόμνημα συμπαράστασης για τον αγώνα του, το οποίο δημοσιεύτηκε στον Τύπο στις 31 Οκτωβρίου (1931). Την ίδια όμως μέρα ο Βενιζέλος απαγόρευσε διαδηλώσεις εναντίον της Βρετανίας. Τις προηγούμενες μέρες, επίσης, απαγορεύθηκε στην Αθήνα επιμνημόσυνη δέηση για όσους σκοτώθηκαν κατά την εξέγερση. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός έδωσε ακόμα διαβεβαίωση στον Βρετανό πρέσβη στην Αθήνα ότι θα φιμώσει τον Τύπο και πως αν η Βουλή δεν τον υποστήριζε θα κατέφευγε στο λαό για ψήφο εμπιστοσύνης»(!)

Ο ΑΠΡΙΛΗΣ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ
Η καθημερινότητα της βρετανικής κατοχής στην Κύπρο.
Άσβεστη η φλόγα των Κυπρίων για Ένωση με την Ελλάδα. Την ημέρα του δημοψηφίσματος του 1950 έγινε δέηση σε όλες τις εκκλησιές της Κύπρου και διαβάστηκε η παρακάτω ευχή: «Δέσποτα Κύριε, ο τα σύμπαντα τη ση δυνάμει κρατών και τη πανσθενή Σου βουλή κυβερνών, ο βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων, ο ευμενώς αεί επί το ευσεβές ημών Έθνος εφορών και την προστασίαν Σου αυτώ επιβραβεύων, επίβλεψον ίλεως και επί τον ιερόν εθνικόν αγώνα της δούλης Κύπρου, προστάτευσον, ευόδωσον και κατεύθυνον εις αγαθόν το σήμερον διενεργούμενον Δημοψήφισμα και ως καρπόν αυτού τιμαλφή και ανεκτίμητον, δώρησον ημίν την πολυπόθητον ΕΝΩΣΙΝ μετά της φιλτάτης ημών Πατρίδος, της αιωνίας και αθανάτου Ελλάδος, ίνα ελεύθεροι τον βίον διάγοντες υμνώμεν και δοξολογώμεν το Πανάγιον Όνομά Σου, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν» (Λεωνίδου).
Αυτής της φλόγας και αυτού του πόθου παιδιά ήταν ο Γρίβας - Διγενής και οι συναγωνιστές του της ΕΟΚΑ, την περίοδο 1955-1959. Αυτή η φλόγα κρατά ελεύθερους, και ζωντανούς στη μνήμη μας, τους ήρωες στα Φυλακισμένα Μνήματα. Την 1η Απριλίου 1955 ξεκίνησε ο εθνικο-απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ απέναντι στην αποικιοκρατική βρετανική δικτατορία και τη φλεγματική φασιστική τους νοοτροπία. Στις 7 Απριλίου 2004 ο Τάσσος Παπαδόπουλος πρόβαλε ένα ηχηρό «ΟΧΙ» στο επιστέγασμα ανθελληνικών διεργασιών δεκαετιών, το 5ο Σχέδιο Ανάν, δηλώνοντας μετά παρρησίας σε τηλεοπτικό του διάγγελμα: «ΠΑΡΕΛΑΒΑ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΕΘΝΩΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΟ. ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΑΔΩΣΩ «ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ» ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΛΟΓΟΥ ΔΙΕΘΝΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΚΗΔΕΜΟΝΑ. ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΝΑΝΤΙ ΚΕΝΩΝ, ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΩΝ, ΔΗΘΕΝ, ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ. ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΑΝΕΔΑΦΙΚΗΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗΣ ΟΤΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΘΑ ΤΗΡΗΣΕΙ ΤΙΣ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ».
Εκεί είχαν οδηγήσει τις εξελίξεις οι "διεστραμμένες" συνιστώσες της διεθνούς ανωμαλίας. Ο αείμνηστος πρόεδρος της Κύπρου είχε τεκμηριώσει πλήρως την αντίθεσή του στο έκτρωμα του σχεδίου Ανάν (διαβάστε το, είναι λυτρωτικό, http://users.uoa.gr/):
«Οἱ προτάσεις μας γιὰ διασφάλιση τῆς λειτουργικότητας, δὲν περιορίζονταν καὶ δὲν ἐξαντλοῦνταν στὴ σύνθεση τοῦ Προεδρικοῦ Συμβουλίου ἢ στὴν ἵδρυση καὶ λειτουργία Πρωτόδικου Δικαστηρίου ἢ στὴ Συμφωνία Συνεργασίας γιὰ θέματα Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης.
Ἀντίθετα, ἐπεκτείνοντο καὶ κάλυπταν καὶ τοὺς ἑπτὰ τομεῖς τῶν προτάσεών μας, δηλαδή, τὴ νομοθεσία, τὴν Κεντρικὴ Τράπεζα, τὴν κοινὴ νομισματικὴ καὶ δημοσιονομικὴ πολιτική, τὴ σμίκρυνση τῶν χρονικῶν περιόδων ἀνάκτησης περιουσίας, τὴν σμίκρυνση τῶν μεταβατικῶν περιόδων, τὴ διοικητικὴ διάρθρωση τῆς Ὁμοσπονδιακῆς Κυβέρνησης, τὴν ἐκλογὴ τῶν μελῶν τῶν Κοινοβουλευτικῶν Ὀργάνων, τὴ νομοθεσία καὶ τοὺς μηχανισμοὺς λήψης ἀποφάσεων ἀπὸ διοικητικὰ ὄργανα, τὴν ἐδαφικὴ πτυχή, τὸ θέμα τῶν ἀγνοουμένων, τὸ θέμα τῆς Καρπασίας καὶ ἄλλα. Θέλω νὰ τονίσω ἐμφαντικά, ὅτι ὅλες οἱ ἀπαιτήσεις μας, ποὺ ὑποβλήθηκαν μὲ πλήρη τεκμηρίωση, ἦσαν ἐντὸς τῶν παραμέτρων τοῦ Σχεδίου Ἀνᾶν καὶ δὲν ἀφαιροῦσαν δικαιώματα ποὺ τὸ Σχέδιο Ἀνᾶν παρεῖχε στοὺς Τουρκοκύπριους συμπατριῶτες μας.
Ἀντίθετα, ἡ Τουρκικὴ πλευρὰ ὑπέβαλε 11 ἀπαιτήσεις, ποὺ ἐπηρεάζουν ἀρνητικὰ τὰ συμφέροντα τῶν Ἑλληνοκυπρίων καὶ οἱ ὁποῖες υἱοθετοῦνται, ὅλες, στὸ τελικὸ κείμενο τοῦ Σχεδίου Ἀνᾶν.
Τώρα καλούμαστε νὰ κρίνουμε κατὰ πόσο τὸ τελικὸ Σχέδιο Ἀνᾶν ἱκανοποιεῖ τοὺς ἐλάχιστους στόχους ποὺ ἔχουμε θέσει. Μὲ ἀντικειμενικότητα καὶ μὲ αἴσθημα εὐθύνης, καλούμαστε νὰ κρίνουμε ἐὰν ἐπιτυγχάνεται ἡ ἐπανένωση τῆς πατρίδας μας σὲ ἕνα ὁμόσπονδο κράτος ποὺ θἆναι λειτουργικό, βιώσιμο, θὰ διασφαλίζει τὰ βασικὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ θὰ δημιουργεῖ συνθῆκες ἀσφάλειας καὶ οἰκονομικῆς εὐημερίας τόσο γιὰ τοὺς Ἑλληνοκύπριους, ὅσο καὶ γιὰ τοὺς Τουρκοκύπριους.
Κατὰ πόσο οἱ πρόνοιες τοῦ Σχεδίου Ἀνᾶν, ὅπως ἔχουν ὁριστικὰ διαμορφωθεῖ μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ μετέχουμε ἐνεργητικὰ στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ νὰ ἀξιοποιήσουμε τὰ ὀφέλη ποὺ θὰ προκύψουν.
Μὲ πόνο ψυχῆς καταλήγω στὴ διαπίστωση ὅτι ἀκόμα καὶ μὲ τὴν πιὸ ἐλαστική, τὴν πιὸ ἐπιεικὴ κρίση, τὸ τελικὸ Σχέδιο Ἀνᾶν δὲν ἱκανοποιεῖ τοὺς ἐλάχιστους στόχους ποὺ θέσαμε. Οἱ οὐσιαστικότερες τῶν προτάσεών μας δὲν ἔγιναν ἀποδεκτές. Ἀκόμη καὶ στὶς πρόνοιες ποὺ ἔχουν βελτιωθεῖ, διαπιστώνουμε λειτουργικὲς δυσκολίες, περίπλοκες διαδικασίες καὶ ἐπικίνδυνες ἀσάφειες.
Ἡ πιὸ βασικὴ καὶ θεμελιώδης ἀνησυχία καὶ ἀγωνία μου γιὰ τὸ μέλλον τῆς πατρίδας μας ἑστιάζεται στὰ ἑξῆς:
Ἡ Τουρκοκυπριακὴ κοινότητα ἀποκτᾶ ὅλα τὰ βασικὰ αἰτήματα ποὺ διεκδίκησε, ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα ἐφαρμογῆς τῆς λύσης. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, 24 ὧρες μετὰ τὴν διεξαγωγὴ τῶν Δημοψηφισμάτων.
Παραμένει, ἀκόμα, ἀβέβαιο καὶ ἀσαφὲς ἂν θὰ ὑπάρξει ἐπικύρωση τῆς Συνθήκης ἀπὸ τὸ Τουρκικὸ Κοινοβούλιο, πρὶν τεθεῖ σὲ ἐφαρμογὴ ἡ Ἱδρυτικὴ Συμφωνία.
Ἀναγνωρίζεται ἡ ὀντότητά της ὡς «νόμιμο συνιστῶν Κράτος». Διαγράφεται ἡ εἰσβολὴ καὶ ἡ κατοχή. Οἱ κάτοχοι τῆς Τουρκοκυπριακῆς ὑπηκοότητας, γίνονται ἀποδεκτοὶ ὡς νόμιμοι πολίτες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Οἱ Τουρκοκύπριοι ἐξασφαλίζουν ἰσότιμη συμμετοχὴ στὴ διοίκηση τοῦ νέου Ὁμοσπονδιακοῦ Κράτους, μὲ τὸ καθεστὼς τῶν ἰσότιμων «συμπροέδρων» καὶ ἰσότιμη καὶ ἰσάριθμη συμμετοχὴ τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Τουρκοκυπριακοῦ συνιστῶντος Κράτους, στὸ Συμβούλιο, στὴν Ἐπιτροπὴ καὶ σὲ ὅλες τὶς εἰδικὲς Ἐπιτροπὲς καὶ Ὄργανα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης.
Ἀντίθετα, ὅλα καὶ ὅσα προσδοκεῖ νὰ ἀποκτήσει ἡ Ἑλληνοκυπριακὴ κοινότητα, ἔστω καὶ ἀπὸ μία κακὴ καὶ ὀδυνηρὴ λύση, παραπέμπονται χωρὶς ἐγγυήσεις στὸ μέλλον καὶ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὴν καλὴ πίστη τῆς Τουρκίας νὰ ἐκπληρώσει τὶς ὑποχρεώσεις ποὺ ἀναλαμβάνει. Ὑπόκεινται ἀκόμη, στὴν προϋπόθεση ὅτι ὅλα θὰ λειτουργήσουν ὁμαλά.
Μὲ λίγα λόγια «ἀγοράζουμε ἐλπίδα», μὲ μόνο ἀντάλλαγμα καὶ διασφάλιση τὴν καλὴ θέληση τῆς Τουρκικῆς πλευρᾶς νὰ τηρήσει τὴ συμφωνία.
Ἡ ἐπιστροφὴ τῶν κατεχόμενων δικῶν μᾶς ἐδαφῶν, θὰ γίνει σὲ περίοδο μεταξὺ τρεισήμισι μηνῶν καὶ τρεισήμισι χρόνων, ἀπὸ τὴν ὑπογραφὴ τῆς λύσης, χωρὶς καμία ἐγγύηση ὅτι αὐτὸ θὰ ἐφαρμοστεῖ. Ἡ πρότασή μας ὅπως ὑπαχθοῦν τὰ ἐδάφη αὐτὰ ὑπὸ τὸν ἔλεγχο τῆς Εἰρηνευτικῆς Δύναμης καὶ ὄχι τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ, ἔχει ἀπορριφθεῖ.
Ἡ ἀπόκτηση περιουσιῶν ἢ ἀποζημιώσεων τὸ συντομότερο ποὺ θὰ γίνει, εἶναι σὲ περίοδο 3 χρόνων μετὰ τὴν ὑπογραφὴ τῆς λύσης καὶ 5 χρόνων ἤ, περισσότερων, κατὰ ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου Περιουσιῶν, καὶ μέσα ἀπὸ μία περίπλοκη διαδικασία μὲ πολλὲς ἀσάφειες καὶ δυσμενεῖς οἰκονομικὲς πρόνοιες γιὰ τὴν πλευρά μας. Τὸ κόστος τῶν ἀποζημιώσεων θὰ κληθοῦν νὰ καταβάλουν στὸ μεγαλύτερό του μέρος, οἱ Ἑλληνοκύπριοι. Ἐγείρονται σοβαρὰ ἐρωτήματα ἂν τὸ Ὁμοσπονδιακὸ Κράτος ποὺ θὰ ἐγγυηθεῖ τὸ ἕνα τρίτο τῶν ἀποζημιώσεων, θὰ ἔχει τὸ τεκμήριο ἔγκυρου ἐγγυητῆ γιὰ νὰ μὴν σημειωθεῖ πτώση στὴν ἀξία τῶν Ὁμολόγων, ὅπως ἔγινε μὲ τὸ Χρηματιστήριο. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν Ὀργανισμὸ δανειοδότησης μὲ ὑποθήκη γιὰ ἀπόκτηση τῶν περιουσιῶν Ἑλληνοκυπρίων ποὺ δὲν θὰ ἐπιστραφοῦν ἀπὸ Τουρκοκύπριους.
Πρόσφατα ἔχει ἀναχθεῖ σὲ μεγάλο θέμα καὶ παρουσιάζεται ὡς σημαντικὴ παραχώρηση πρὸς τοὺς Ἑλληνοκυπρίους, ἡ εὐχέρεια ἀπόκτησης δευτερεύουσας κατοικίας στὸ Τουρκοκυπριακὸ συνιστῶν κράτος.
Ἀσφαλῶς αὐτὸ τὸ δικαίωμα, θὰ εἶχε μεγάλη σημασία, ἂν ἦταν αὐτόματο καὶ γενικό.
Δυστυχῶς οἱ πρόνοιες τοῦ σχετικοῦ Συνταγματικοῦ Νόμου καὶ τῆς Πράξης Προσαρμογῆς ποὺ θὰ ἐγκρίνει ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, καθορίζουν ὅτι αὐτὸ τὸ δικαίωμα δὲν εἶναι αὐτόματο.
Ἀντίθετα, τὸ Τουρκοκυπριακὸ συνιστῶν κράτος ἔχει δικαίωμα καὶ εὐχέρεια, μὲ δικό του νόμο, νὰ ρυθμίζει καὶ νὰ περιορίζει αὐτὸ τὸ δικαίωμα γιὰ μία δεκαπενταετία ἢ μέχρις ὅτου τὸ ἀκαθάριστο ἐθνικὸ προϊόν του Τουρκοκυπριακοῦ συνιστῶντος κράτους φθάσει στὸ 85% τοῦ κατὰ κεφαλὴν εἰσοδήματος τοῦ Ἑλληνοκυπριακοῦ συνιστῶντος κράτους.
Ἡ ἐπιστροφὴ τῶν προσφύγων ὑπὸ Τουρκοκυπριακὴ διοίκηση προβλέπεται νὰ γίνει μὲ τέτοια χρονοδιαγράμματα καὶ ποσοστώσεις ποὺ δὲν δημιουργοῦν συνθῆκες ἀσφάλειας, γιὰ νὰ μπορέσουν μὲ βεβαιότητα οἱ πρόσφυγές μας νὰ ἀσκήσουν αὐτὸ τὸ δικαίωμα, καὶ νὰ ἔχουν βεβαιότητα ὅτι θὰ ἔχουν ἀσφάλεια ἢ ὅτι θὰ ἔχουν σχολεῖα γιὰ τὰ 3, 10 ἢ 20 παιδιά τους. Καὶ δυστυχῶς δὲν ἀποκτοῦν ὅλοι οἱ πρόσφυγές μας τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμα τῆς ἐπιστροφῆς. Ἐπιπλέον, οἱ Ἑλληνοκύπριοι ποὺ θὰ ζοῦν στὸ Τουρκοκυπριακὸ συνιστῶν Κράτος θὰ στεροῦνται τῶν πολιτικῶν τοὺς δικαιωμάτων, καὶ τοῦ δικαιώματος ψήφου γιὰ τὴν Γερουσία, κατὰ παράβαση κάθε δημοκρατικῆς ἀρχῆς.
Μὲ τὸ τελικὸ Σχέδιο Ἀνᾶν δὲν ἱκανοποιήθηκαν οἱ Κύπριοι ἀλλὰ ἱκανοποιήθηκε ἀπόλυτα ἡ ἐπιδίωξη τῆς Τουρκίας νὰ ἐλέγχει καὶ νὰ κηδεμονεύει τὴν Κύπρο. Παραμένουν στὴν οὐσία ὅλοι οἱ ἔποικοι, ἐνῶ μετὰ ἀπὸ 19 χρόνια, ἐμφανὴς εἶναι ἡ πιθανότητα τῆς κατάργησης τῆς παρέκκλισης τοῦ 5% Ἑλλήνων καὶ Τούρκων ὑπηκόων ποὺ θὰ μποροῦν νὰ ἐγκατασταθοῦν στὴν Κύπρο, μὲ ὁρατὸ τὸν κίνδυνο γιὰ νόμιμο μαζικὸ ἐποικισμὸ τῆς Κύπρου ἀπὸ τὴν Τουρκία. Διότι ἡ συνέχιση τῆς διασφάλισης τοῦ 5%, μετὰ τὰ 19 χρόνια, θὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἔγκριση νόμου ἀπὸ τὸ Προεδρικὸ Συμβούλιο, τὴ Βουλὴ καὶ τὴ Γερουσία, ὅπου χρειάζεται καὶ ἡ συναίνεση τῶν ἀντίστοιχων Τουρκοκυπριακῶν μελῶν αὐτῶν τῶν ὀργάνων.
Ἡ παραμονὴ ἔστω καὶ μικροῦ ἀριθμοῦ Τουρκικῶν στρατευμάτων μόνιμα στὴν Κύπρο, μὲ διευρυμένα παρεμβατικὰ δικαιώματα στὸ Ἑλληνοκυπριακὸ κρατίδιο χωρὶς ἐγγυητικοὺς μηχανισμούς, ἐνῶ ἐμεῖς θὰ ἔχουμε διαλύσει τὴν Ἐθνικὴ Φρουρά, δημιουργεῖ συνθῆκες ἀνασφάλειας γιὰ τοὺς Ἑλληνοκυπρίους. Τόσο ὁ ἐποικισμὸς ὅσο καὶ ἡ συνεχὴς παρουσία τουρκικῶν στρατευμάτων στὴν Κύπρο, δὲν ἐξυπηρετεῖ βέβαια οὔτε τοὺς Ἑλληνοκύπριους οὔτε τοὺς Τουρκοκύπριους, παρὰ μόνο τὴν Τουρκία».

ΑΠΥΘΜΕΝΟ ΘΡΑΣΟΣ
Θράσος που το είχαν οι αλητήριοι! Ένα νησί με συντριπτική πλειονότητα ελληνικού πληθυσμού το έδιναν στην κηδεμονία του Τούρκου εισβολέα και μάλιστα με τη βούλα του Ο.Η.Ε.! Οι τραγικές εξελίξεις στην Ελλάδα και την Κύπρο, μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, υπήρξαν αποτέλεσμα των σχεδιαζόμενων εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Οι προθέσεις είχαν διαφανεί πολύ πριν από τις συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου (11 και 19 Φεβρουαρίου 1959) για το κυπριακό, και τις διχαστικές μεθοδεύσεις που οδήγησαν στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Μετά από δύο εβδομάδες ακολούθησε η σαρωτική νίκη των Ισραηλινών κατά των Αράβων, στον πόλεμο των έξι ημερών (5-10 Ιουνίου 1967), που διαμόρφωσε εκ βάθρων τον χάρτη της περιοχής, αλλάζοντας τους στρατιωτικούς και στρατηγικούς συσχετισμούς σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι Ισραηλινοί κατέλαβαν τότε τη Λωρίδα της Γάζας, τη χερσόνησο του Σινά, τη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τα υψίπεδα του Γκολάν.
Η άνοδος και η πτώση του Παπαδόπουλου οριοθετήθηκε από τον πόλεμο των «έξι ημερών» και από τον πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ, από τις 6 έως τις 26 Οκτωβρίου του 1973, με τον οποίο οριστικοποιήθηκε αμετάκλητα η επικυριαρχία του Ισραήλ έναντι των Αραβικών κρατών, λόγω και του πυρηνικού οπλοστασίου που ήδη διέθετε, με τη βοήθεια των Η.Π.Α.
Η «διεστραμμένη» βρετανική διπλωματία έπαιξε με μαεστρία το «χαρτί» της Τουρκίας. Στις αρχές του Σεπτεμβρίου 1955, και ενώ είχε οργανώσει μαζί με τον Μεντερές το προγκρόμ της 6-7ης Σεπτεμβρίου στην Πόλη, συνεκάλεσε στο Λονδίνο τριμερή προβοκατόρικη διάσκεψη για να «αποκοιμήσει» την ελληνική πλευρά, και να νομιμοποιήσει την Τουρκία ως συνομιλητή στο Κυπριακό. Στο περιθώριο της διάσκεψης, οι Βρετανοί βολιδοσκόπησαν τον Στέφανο Στεφανόπουλο εάν ενδιαφέρεται για τη θέση του πρωθυπουργού, και μετά την άρνησή του οι Αμερικάνοι και το Παλάτι έδωσαν την εντολή στον Καραμανλή.
Στις 6 Σεπτεμβρίου 1955 οι εφημερίδες δημοσίευσαν μήνυμα του Γρίβα - Διγενή προς τους απανταχού Έλληνες: «Αδελφοί Έλληνες! Η τριμερής διάσκεψις του Λονδίνου εκπνέει μέσα εις δυσώδη ατμόσφαιραν απεχθούς αποικισμού, ψευδολόγου πλαστογραφήσεως ιστορικών και εθνολογικών δεδομένων και θρασείας καταπατήσεως των αρχών της ελευθερίας και αυτοδιαθέσεως. Περί του αποτελέσματος τούτου ουδεμίαν είχομεν αμφιβολίαν, διότι μας είναι γνωστή η ανήθικος και αδίστακτος πρακτική των Άγγλων να μηχανεύονται τα πάντα προς διατήρησιν των αποικιακών συμφερόντων των. Δεν εφανταζόμεθα όμως ότι θα έφθαναν μέχρι του σημείου να τορπιλλίζουν φιλίας και να διαλύουν συμμαχίας, οι οποίαι και τους ιδίους εξυπηρετούν, με την ανόητον ελπίδα να αποφύγουν το μοιραίον τέρμα του αποικιακού καθεστώτος των εις την Κύπρον…». Η βρετανική «απάντηση» ήρθε το ίδιο βράδυ. Ο τουρκικός όχλος κατέστρεψε εν μία νυκτί τον Ελληνισμό στην Κωνσταντινούπολη, ενώ στη Σμύρνη έκαψαν το ελληνικό προξενείο, το ελληνικό περίπτερο στη διεθνή έκθεση και δύο ελληνικά ιστιοφόρα στο λιμάνι!

ΕΝΩΣΙΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΙ ΟΠΛΑ;
  Η απάντηση της βρετανικής διπλωματίας, στο αίτημα της Κύπρου για Ένωση, με την Ελλάδα ήταν ευθύς εξ αρχής σαφής και κατηγορηματική: Ουδέποτε! Σ’ αυτό συνηγορούσαν και λειτούργησαν προβοκατόρικα, κατά περιόδους, η Τουρκία το Ισραήλ και οι Η.Π.Α. Άλλωστε από το 1915 στην Ελλάδα είχαν δημιουργήσει ένα αυτοκαταστροφικό διχαστικό, πολωτικό κλίμα, το οποίο πήρε νέα εθνοκτόνα χαρακτηριστικά κατά τη διάρκεια της κατοχής και της μετέπειτα απόπειρας των Σταλινικών κομμουνιστών να καταλάβουν με τη βία την εξουσία, γνωστού όντος ότι τα «αφεντικά» είχαν μοιράσει ήδη τις σφαίρες επιρροής. Η Ελλάδα δεν απέκτησε ποτέ την ισχύ και το κύρος να επιβάλλει τις απόψεις της και οδηγήθηκε - από τις ίδιες δυνάμεις - στην οικονομική καταστροφή, την υποτέλεια και την εκχώρηση της εθνικής της κυριαρχίας. Με τι όπλα θα αντιμετωπίσει τα θηρία της ανωμαλίας ο παρίας της Ευρώπης, ο αίρων τας αμαρτίας των «διεστραμμένων», μετατρέποντας τη χώρα σε hot spot;
Να κλείσουμε με ένα μικρό απόσπασμα από τον ενθρονιστήριο λόγο του Μακαρίου Γ΄, στις 20 Οκτωβρίου 1950: «ου μη δώσω ύπνον τους οφθαλμούς μου και στους βλεφάρους μου νυσταγμόν και ανάπαυσιν τους κροτάφοις μου» μέχρις ότου εις τον εθνικόν ορίζοντα ροδίση η χρυσόπτερος ίρις αγγέλλουσα το φέγγος της ποθεινής ημέρας της εθνικής απολυτρώσεως. Πάση δυνάμει και πάση θυσία θα συνεχίσω μετά του φιλοπάτριδος Ελληνικού Κυπριακού Λαού τον εθνικό αγώνα, βαδίζων επί αδιαλλάκτου προς τον κυρίαρχον ενωτικής γραμμής, ουδέν έτερον επιδιώκων ειμή μόνον την Ένωσιν μετά της Ελληνικής Μητρός. Απαράδεκτος θα είναι οιαδήποτε προσφορά Συντάγματος ή άλλη νόθος λύσις του εθνικού ημών ζητήματος. Ασάλευτος δε έστω η πίστις πάντων εις την τελικήν νίκην και δικαίωσιν».
Η ιστορία των εθνών γράφεται με τους αιώνες και όχι με τους μήνες και τα χρόνια αλλά, ταυτόχρονα, και με την ισχύ των κρατικών ομολόγων συνεπικουρούμενης από την ισχύ των όπλων (και μάλιστα των πυρηνικών).