Translate

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

ΟΙ ΒΛΑΧΟΙ ΤΟΥ ΣΕΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΟΒΙΣΤΑΣ



Η αξιολόγηση των πηγών στην πράξη

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com

Οι δύο παλιοί μαχαλάδες Ναπάρτη και Μαρούσια του Σελίου
Η έξοδος των Βλάχων από τα Βλαχοχώρια της Πίνδου - Αβδέλλα, Σμίξη, Περιβόλι και Σαμαρίνα το 1820 – και η 12ετής περιπλάνησή τους στην Ανατολική Μακεδονία περιγράφεται με αναλυτικό και γλαφυρό τρόπο στο βιβλίο του Αστέριου Τζίμα «Η Οδύσσεια των Βλάχων του Σελίου, 1820-1832». Πρόκειται για μία ακόμη καταγραφή της προέλευσης των Βλάχων του Σελίου αλλά και του Ξηρολιβάδου, οι οποίοι μετά την περιπλάνησή τους στην Ανατολική Μακεδονία εγκαταστάθηκαν τελικά στο Βέρμιο, στις «καλύβες του Μπαντραλέξη» και στις παρακείμενες τοποθεσίες, όπως αυτή με την ονομασία «Βαθούλωμα του Γκιζάρη».  Η μετεξέλιξη στον οικισμό του Σελίου επήλθε το 1878, με τη δημιουργία των δύο ιστορικών μαχαλάδων Ναπάρτη και Μαρούσια. Οι Γκιζάρηδες ήταν ισχυρό τσελιγκάτο από τη Σαμαρίνα, όπως ήταν το Αβδελλιώτικο του Μπαντραλέξη, του Βέρρου κλπ. Στο Ξηρολίβαδο εγκαταστάθηκαν οι οικογένειες του αρχιτσέλιγκα Γιώργη Μπουσμπούκη και του Βράνα από την Αβδέλλα και η οικογένεια Χασιώτη από τη Σαμαρίνα. Μετά το 1870 προστέθηκαν και άλλες συγγενικές οικογένειες.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει ο Αστέριος Τζίμας, ο Μπαντραλέξης ήταν «ο ταγός των βλάχων Σελιωτών και ο εμπνευστής της μεγάλης απόφασης, όταν οδήγησε το 1820 σε μία δύσκολη περίοδο, τους βλάχους πατριώτες του, επί του ασφαλούς σε άλλα μακρινά μέρη. Αρχικυρατζής και πολιταξιδευτής σε ανατολή και δύση, πρόφτασε με τη διορατικότητά του την ολοκληρωτική καταστροφή του συναφιού του, όμοια με εκείνη της Μοσχόπολης το 1769 και το 1788».
Έχουν καταγραφεί διάφορες βιβλιογραφικές αναφορές και εκτιμήσεις για τα αίτια της εξόδου των Βλάχων του Σελίου από την κοιτίδα τους, τα χωριά της Πίνδου στα σημερινά γεωγραφικά όρια του νομού Γρεβενών. Επίσης, διατυπώθηκαν διαφορετικές απόψεις για το έτος έναρξης της μετανάστευσης (μεταξύ 1817-1820). Γενικότερα για τους Βλάχους και τη διασπορά τους έχει γράψει σημαντικά και βραβευμένα βιβλία και ο Αστέριος Ι. Κουκούδης και φυσικά ο Γιώργης Έξαρχος, ο οποίος έχει εκδώσει μία σειρά από μελέτες για την αρμάνικη εθνοτική πολυωνυμία, με τελευταίο το βιβλίο «Γραμματική και συντακτικό της αρμάνικης γλώσσας των Ελληνοβλάχων». Όμως στο πόνημα αυτό μας ενδιαφέρει η εργασία του Αστερίου Τζίμα καθώς η εκτίμησή του προσεγγίζει την πραγματικότητα, σε σχέση με τα ιστορικά δεδομένα αλλά και την ιδιαίτερη έμφαση που δίνει στην παραμονή των Βλάχων της Πίνδου στην ανατολική Μακεδονία.

ΑΙΤΙΑ Ο ΤΕΠΕΛΕΝΛΗΣ
Η έξοδος είχε ως γενεσιουργό αιτία την εξαλλοσύνη και εν κατακλείδι τη σύγκρουση του Αλή Τεπελενλή των Ιωαννίνων με τα στρατεύματα του Σουλτάνου Μαχμούτ Β΄. Ο πασάς των Ιωαννίνων είχε καταστεί, από τα τέλη του 18ου αιώνα, διαλυτικό στοιχείο για τη συνοχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας στη Βαλκανική, με τις επεκτατικές του βλέψεις στον ευρύτερο χώρο της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Το καλοκαίρι του 1820, ο Σουλτάνος είχε ήδη κινητοποιήσει 80.000 άνδρες στην περιοχή, (συνεπώς προέκυψε θέμα επισιτισμού – τροφοδοσίας), γιατί ο Αλή πασάς δεν υπάκουσε στο σουλτανικό φιρμάνι για την απομάκρυνσή του από το Πασαλίκι των Ιωαννίνων και δεν εμφανίστηκε στην Κωνσταντινούπολη για να απολογηθεί.
Σταδιακά ο Αλή είχε επιβάλλει επιπρόσθετη φορολογία σε πολλές περιοχές και αντικατέστησε τις οθωμανικές φρουρές με δικούς του Τουρκαλβανούς σε πολλά ορεινά και ημιορεινά περάσματα. Για παράδειγμα, από το 1795 «έβαλε χέρι» στη Χώρα του Μετσόβου ενώ το 1798, μετά την κατάληψη της Έδεσσας από τα στρατεύματά του, επιχείρησε να αποσπάσει και τη Βέροια από το Πασαλίκι της Θεσσαλονίκης! Η προσπάθειά του για την κατάληψη και της Νάουσας απέβη άκαρπη καθώς οι χιλιάδες Αλβανοί, που έστειλε εναντίον της ηρωικής πόλης, ηττήθηκαν δύο φορές, το 1795 και το 1798 από τους Ναουσαίους οπλαρχηγούς.
Η  Κατερίνα Φάκα με τις κόρες της
Η ώρα της κρίσης για τον θηριώδη Αλή έφθασε τον Ιανουάριο του 1822. Όλη του σχεδόν η φρουρά των Ιωαννίνων είχε λιποτακτήσει στον Χουρσίτ Πασά και αναγκάστηκε να παραδοθεί. Ο Αλή δολοφονήθηκε στο νησάκι της λίμνης των Ιωαννίνων, όπου κατέφυγε επειδή δήθεν θα του δινόταν αμνηστία. Οι λεπτομέρειες και οι εκδοχές για τη δολοφονία του δεν είναι του παρόντος. Υπενθυμίζεται ότι είχε μεσολαβήσει η Επανάσταση του 1821 και στη Χαλκιδική υπό τον Εμμανουήλ Παπά και ότι τον Απρίλιο του 1822 ακολούθησε η Επανάσταση και η καταστροφή της Νάουσας και των χωριών της ευρύτερης περιοχής της. Επομένως, τα γεγονότα από το 1820 έως και τα μέσα του 1822 δικαιολογούν τη φυγή των Βλάχων των προαναφερομένων χωριών της Πίνδου προς την ανατολική Μακεδονία.
Χάρις στην πρότυπη εργασία του Αστερίου Τζίμα γνωρίζουμε επακριβώς την πορεία που ακολούθησαν οι βλάχικες οικογένειες των τσελιγκάτων της Πίνδου προς τα Πορόια, όπου έμειναν τρία χρόνια, και τον Λαϊλιά, (στην περιοχή που βρίσκεται σήμερα το χιονοδρομικό κέντρο και όπου έμειναν αρκετά χρόνια), προς το Μενοίκιο το Φαλακρό και την Κασσανδρεία. Όμως «από την πολυετή εκείνη διαμονή στην ανατολική Μακεδονία, αρκετές φαμίλιες ξέμειναν εκεί για πάντα, κουρασμένες και αγανακτισμένες ν’ ακολουθούν την ατέρμονη πορεία. Επιπλέον, οι λόγοι που τους έκανε να μείνουν στα μέρη εκείνα, ήταν διότι ουδέποτε ήρθαν σε προστριβή με τους ντόπιους. Είναι οι ίδιες φαμίλιες και ακούν στα ίδια ονόματα, όπως αυτές του Σελίου. Είναι οι σημερινοί συγγενείς (ουν στράνιου) που αποχωρίστηκαν τότε και δεν ξανανταμώθηκαν στο Σέλι».

ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΒΛΑΧΩΝ
Η πλατεία της Δοβίστας μετά τη δεκαετία του 1950
Είχαμε επισημάνει σε παλαιότερες εργασίες μας την ύπαρξη των βλάχικων επιθέτων στη Δοβίστα Σερρών και είχαμε τεκμηριώσει και βιβλιογραφικά τη μετακίνηση βλάχικων πληθυσμών, από την ευρύτερη περιοχή της Πίνδου προς την ανατολική Μακεδονία, καθ’ όλη τη διάρκεια της ύστερης οθωμανικής περιόδου, δηλαδή από τα μέσα του 18ου αιώνα και μετά. Στη Δοβίστα έως και το 19ο αιώνα υπήρχαν επίθετα όπως Μόσχος, Ντότσιος, Βλάχος, Σκρέτος, Πούλιος, Τσιάπος. Επίσης, πολλές βλάχικες λέξεις έχουν περάσει στο λεξιλόγιο των Δοβιστιανών. Το νεφρό στα βλάχικα είναι «μπουμπουρέκου». Στη Δοβίστα υπήρχε η φράση «μ’ έκουψις τα μπουμπρέκια». Το ρήμα «βουλώνω» στα βλάχικα είναι «αστούπου». Στη Δοβίστα λένε «στούπουστου». Η βρύση στα βλάχικα είναι «σιόπουτου». Σύμφωνα με μαρτυρία πρώτος οικισμός, πριν κατοικηθεί η Δοβίστα, υπήρξε στον Άγιο Αθανάσιο του Σώποτου. «Καρλίγκου» είναι η γκλίτσα. Καρλίκιοϊ  έλεγαν οι Δαρνακοχωρίτες το βλαχοχώρι δίπλα στα Σέρρας. Το «θιμνιάμα» είναι το «θυμίαμα», «λίξουρου» είναι ο «λαίμαργος», «μούτου» είναι ο «μουγγός» και οι Δοβιστιανοί λένε σε κάποιον για να σωπάσει «μούλουξι», «ζμπόρου» είναι η «ομιλία» και «ζμπουρό» ήταν συνάξεις για συζήτηση των Δοβιστιανών, «φιτσιόρου» είναι το «παιδί» και στη Δοβίστα υπήρχε παρόμοιο επίθετο, «στριάχα» είναι η στέγη αποθήκης και οι Δοβιστιανοί έλεγαν «στριχιά», «πατούνα» είναι η «φτέρνα» κλπ.
Κορίτσια στη Δοβίστα
Η μελέτη των επιθέτων των Βλάχων του Σελίου και του Ξηρολιβάδου αποκάλυψε μία σειρά επιθέτων τα οποία συναντούμε και σήμερα στη Δοβίστα. Η διασταύρωση και η επιβεβαίωση έγινε και με συνομιλίες που είχαμε με Σελιώτες Βλάχους στη Βέροια. Τα επίθετα Πράπας, Φάκας, Σαμαράς αλλά και το «Τζιγκολιάνης» εκ του «Ζιγκουλεάνου» προέρχονται από Σελιώτικες βλάχικες οικογένειες, που τελικώς παρέμειναν στην ανατολική Μακεδονία και δεν εγκαταστάθηκαν στο Σέλι μαζί με τις υπόλοιπες. Το επίθετο «Χασιώτης» προέρχεται, όπως προαναφέραμε, από το Ξηρολίβαδο, δηλαδή από τη Σαμαρίνα.
Εκτός αυτού έχουμε μία σειρά επιθέτων που παραπέμπουν σε οικογένειες της Νάουσας και της περιοχής της, οι οποίες προφανώς κατέφυγαν στην ανατολική Μακεδονία μετά την ερήμωση της περιοχής από τον διαβολικό γενίτσαρο Εμπού Λουμπούτ το 1822 και την εξόντωση χιλιάδων οικογενειών. Για παράδειγμα, το επίθετο «Τσακμάκης» παραπέμπει σε οικογένεια της Νάουσας την εποχή της Επανάστασης, ενώ το επίθετο «Κάρτσιος» παραπέμπει σε βλάχικη οικογένεια καθώς «Καρτσιούν» στα Σελιώτικα Βλάχικα είναι τα Χριστούγεννα. «Καρτσιούνος» είναι το έθιμο της περιοχής της Νάουσας της καύσης ενός κορμού δένδρου τα Χριστούγεννα, για να ζεσταθεί το Θείο Βρέφος! Παλαιότερα, με την έναρξη του 40ήμερου της Χριστουγεννιάτικης νηστείας οι Ναουσαίοι πήγαιναν στο βουνό να φέρουν «καρτσιούνους», τεράστια κομμάτια κορμών, τα οποία μετέφεραν στις πλατείες και τους μαχαλάδες με έναν ευρηματικό τρόπο.
Κι αυτό ακόμη το επίθετο «Παπάς» της Βασιλικής Παπά, της μητέρας του Εμμανουήλ Παπά, παραπέμπει στους Μοσχοπολίτες εμπόρους αδελφούς Παπά, οι οποίοι έδρασαν από το πρώτο ήμισυ του 18ου αιώνα και οι οποίοι αποδεδειγμένα είχαν εμπορικό οίκο και στην πόλη των Σερρών. Άλλωστε έχει καταγραφεί ιστορικά η μετακίνηση πληθυσμών προς την ανατολική Μακεδονία μετά τη διάλυση της φημισμένης Μοσχόπολης το 1769.  Μία πολύ πιθανή εκτίμηση είναι ότι η τεράστια περιουσία, που απέκτησε στις Σέρρες ο Εμμανουήλ Παπάς από εμπορικές και τραπεζικές δραστηριότητες ανά τη Βαλκανική, δεν προήλθε εκ του μηδενός αλλά και από περιουσία εκ μητρός προερχόμενη. Ο πατέρας του Εμμανουήλ Παπά, ο παπα – Δημήτριος Οικονόμου ή Λεονταρής δεν ήταν δυνατόν να αποκτήσει τέτοια περιουσία εκ της ιερατικής του ιδιότητας στον μικρό οικισμό της Δοβίστας Σερρών. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Εμμανουήλ κράτησε το επίθετο της μητρός του. Αλλά επειδή οι εκτιμήσεις δεν γράφουν ιστορία, η σχέση της μητέρας του Εμμανουήλ Παπά με την εκ Μοσχοπόλεως οικογένεια των αδελφών Παπά μένει να τεκμηριωθεί με επιπρόσθετα στοιχεία.

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑΣ
Δοβιστιανοί μπροστά στον πλάτανο στα μέσα της δεκαετίας του 1930
Πολλές φορές για να ξεπεραστεί η έλλειψη πηγών, αναφορικά με μεγάλες χρονικές περιόδους, μία προσφιλή τακτική των ερευνητών είναι η αφαιρετική αντιμετώπιση των τεκταινομένων. Τι εννοούμε; Στην πρώιμη κυρίως περίοδο της οθωμανικής διοίκησης, στα πρακτικά των απογραφέων υπάρχει και μία ενδιαφέρουσα διαφοροποίηση αναφορικά με αυτούς που ανήκουν φορολογικώς σε κάποια χωριά ενός κατεπανικίου αλλά στην πραγματικότητα ήταν εγκατεστημένοι (προσκαθήμενοι) σε άλλα κτήματα τόσο μέσα στο ίδιο όσο και σε γειτονικά κατεπανίκια.
Έτσι λοιπόν, (βλ. Γεωργίου Ι. Θεοχαρίδου, ΚΑΤΕΠΑΝΙΚΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, 1954,) ενώ εμφανίζονται φορολογικά στο χωριό Ραδολήβους, ο Κωνσταντίνος υιός Ιωάννου του Καλλιουπολίτου είναι προσκαθήμενος εις του Μάλουκα (ένα ζευγολατιό κοντά στον Αγγίτη – Πάνακα ποταμό), ο Ιωάννης ο Τζαγκάριος είναι προσκαθήμενος στην Πρεβίστα, η Μαρία η χήρα στον Οβηλό, η Ζωή η χήρα του Μιχαήλ Πάγκαλου στην Τσερέπλιανη, ο Μιχαήλ ο γιός του Σκυλίτζη στη Δοβρίκεια, η Μαρία η χήρα του Ιωάννη Χαριτζά στη Βελτζίστα και ο ιερέας Κωνσταντίνος ο Τρικαληνός στο Δοξόμπους. Δηλαδή, ενώ εμφανίζονται φορολογικά στο χωριό Ραδολήβους, και θα μπορούσε να τους θεωρήσει κάποιος προγόνους των μετέπειτα κατοίκων, αυτοί κατοικούσαν σε άλλους οικισμούς!
Η οικογένεια του Μητρούδα Τσιαγκάλη το 1920
Οι Οθωμανοί αντέγραψαν σε μεγάλο βαθμό το διοικητικό σύστημα των Βυζαντινών και από τις πρόνοιες, τα θέματα και τα κατεπανίκια περάσαμε στα τιμάρια τα σαντζάκια και τους καζάδες. Αυτή η αναφορά γίνεται γιατί είναι πιθανόν οι ελάχιστοι φορολογούμενοι της Δοβίστας στο φορολογικό κατάστιχο ΤΤ3 του 1454-1455 να είναι προσκαθήμενοι σε άλλους οικισμούς και η φορολογική υπαγωγή τους στη Δοβίστα να εξυπηρετεί τις ανάγκες του τιμαρίου. Ίσως έτσι εξηγείται και η άποψη του γραμματέα Κωνσταντίνου Βοζιάνη, (την οποία διέσωσε ο Δοβιστιανός Αθανάσιος Ξακουστός), σύμφωνα με την οποία η Δοβίστα δημιουργήθηκε το 1443 αλλά δεν ταύτιζε τη δημιουργία του οικισμού με τους προγόνους των σημερινών Δοβιστιανών και έκανε έρευνες στην περιοχή του Αγίου Αθανασίου του Σώποτου ή Σαρηγιαλούμ μεταξύ Δοβίστας και Ζίχνας. Ο Βοζιάνης, σύμφωνα πάντα με τον Ξακουστό, πίστευε ότι οι πρόγονοι των Δοβιστιανών κατοίκησαν σταδιακά τη Δοβίστα, πιθανώς μετά το 1600, όταν ολοκληρώθηκαν σε μεγάλο βαθμό οι τουρκικές κατακτήσεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Η βλάχικη "μοντέρνα" φορεσιά
Επομένως, και αυτό ισχύει για πολλούς οικισμούς, δεν αποδεικνύεται ότι οι ελάχιστοι φορολογούμενοι του ΤΤ3 του 1454-1455 είναι και οι πρόγονοι των σημερινών Δοβιστιανών, εκτός των ανωτέρω, και για τους παρακάτω λόγους: α) Δεν υπάρχουν γραπτές πηγές, εκτός των φορολογικών κατάστιχων, για τουλάχιστον δύο αιώνες μετά την εκτιμώμενη ημερομηνία δημιουργίας του οικισμού. β) Ο υποτυπώδης οικισμός την περίοδο αυτή εξυπηρετούσε τις ανάγκες του τιμαρίου με αδιευκρίνιστη σύνθεση φορολογούμενων ή προσκαθήμενων σε άλλες περιοχές.  γ) Η αποδεδειγμένη έως τώρα σχέση των σημερινών κατοίκων με τις οικογένειες της Δοβίστας άρχεται από τον 18ο αιώνα, με την εμφάνιση στο προσκήνιο της οικογένειας Παπά. δ) Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, που διασώθηκαν και καταγράφηκαν, την περίοδο του 1821 ο οικισμός ήταν ακόμη μικρός και άσημος. ε) Έχουν εντοπιστεί σταδιακές μετοικήσεις, κυρίως από την περιοχή της Πίνδου αλλά και της δυτικής Μακεδονίας, όπως μαρτυρούν και τα επίθετα Ζαγόρης, Χασιώτης, Κρανιώτης κλπ. αλλά από τα μέσα του 18ου αιώνα και μετά. Εάν υπήρξαν μόνιμες μετοικήσεις μεταξύ των ετών 1600 – 1750 μένει να αποδειχθεί. Έως τότε δεν μπορούμε να προβούμε σε εικασίες. Τα φορολογικά κατάστιχα αυτής της περιόδου δεν οδηγούν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα.

Σημ.: Οι φωτογραφίες από το Σέλι είναι από το βιβλίο του Αστερίου Τζίμα. Οι φωτογραφίες από τη Δοβίστα είναι από το αρχείο του συγγραφέα.

Σάββατο 19 Μαρτίου 2016

ΟΤΑΝ Η "ΔΕΞΙΑ" ΦΤΥΝΕΙ ΤΗ ΓΕΝΝΑ ΤΗΣ



Το Γουδί, οι προδότες και ο …Φαήλος

Διαβάστε παρακάτω και κοινοποιήστε αμελλητί!

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com

Σε ελαιογραφία Επ. Θωμόπουλου
Η μεγαλύτερη επιτυχία της βενιζελικής στρατιωτικής καμαρίλας, μετά την εν ψυχρώ εκτέλεση του Ίωνα Δραγούμη το 1920 και των «Έξι» στο Γουδί το 1922, δεν ήταν ότι αφάνισε όλο το αντίπαλο πολιτικό δέος του «εθνάρχη», στην τότε τρέχουσα ιστορική περίοδο, καθιστώντάς τον «κοινοβουλευτικό δικτάτορα», αλλά το γεγονός ότι μετέτρεψε σε πολιτικούς γενίτσαρους όλους τους μετέπειτα εκπροσώπους της «πατριωτικής», «λαϊκής», «λαϊκότροπης», ή όπως αλλιώς θέλετε, ερμαφρόδιτης «Δεξιάς». Ο «φιλο-βενιζελισμός», ως εξωτερική «μπάμπουσκα» της βρετανοκρατίας και του μονοφυλετικού χρηματοπιστωτικού καρτέλ, υπήρξε το διαβατήριο για πολιτική, ακαδημαϊκή, συγγραφική ή δημοσιογραφική ανέλιξη όλου του αστικού «φιλελεύθερου» συνοθυλεύματος, συμπεριλαμβανομένης βεβαίως και της εναπομείνασας αυτο-αποκαλούμενης «ριζοσπαστικής» Αριστεράς, που κυβερνά ελέω των πασοκικών ψήφων του ΓΑΠ του 2009.
Αντί, λοιπόν, η έκτοτε ερμαφρόδιτη «δεξιά» να αποτίει κάθε χρόνο φόρο τιμής στο γενάρχη της Δημήτριο Γούναρη, απειλεί και με άλλα …κυπαρίσσια  δίπλα σ’ αυτά των «προδοτών» και «ολετήρων της Πατρίδας» και εκθειάζει τον αρχικινηματία του Βενιζελισμού, τον «Μαύρο Καβαλάρη εκ των ηγετών του αληθινού Κέντρου της Ιστορίας» ο οποίος, αντί να εκτελέσει τους λιποτάκτες και φυγόστρατους της Κωνσταντινούπολης και να κάνει «χαρακίρι», έσπευσε άρον – άρον να επιστρέψει στην Αθήνα για να προλάβει να εκτελέσει τον πρωθυπουργό του και τον αρχιστράτηγό του, πριν περάσει ο ίδιος Στρατοδικείο μαζί με τους υπόλοιπους!

Η ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΜΕΝΗ «ΔΕΞΙΑ»
Ο Κανελλόπουλος με τον Τσώρτσιλ στην Αθήνα
Η προβοκατόρικη «Δεξιά» θεωρεί ακόμη – άκουσον άκουσον – ότι αποδόθηκε «συντεταγμένη δικαιοσύνη κι όχι οχλοκρατική βία στους τότε ολετήρες της Πατρίδας», με την 15νθήμερη φαστ – τρακ διαδικασία του Εκτάκτου Επαναστατικού Στρατοδικείου Αθηνών, και την απόφαση της Χούντας Πλαστήρα και Πάγκαλου της 15ης Νοεμβρίου 1922. Η απόφαση είχε εκδοθεί στις 6.35΄ το πρωί και μετά από 5 ώρες οι «Έξι» είχαν εκτελεστεί! Οι «συντεταγμένοι» δικαστές - αντίδικοι των κατηγορουμένων - είχαν ειδοποιηθεί για την άφιξη στην Αθήνα με αντιτορπιλικό του ειδικού απεσταλμένου του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών Λόρδου Curzon, Sir Gerald Talbot, και τους δολοφόνησαν με συνοπτικές διαδικασίες. Προφανώς, ως προβοκατόρικη, αυτή η «Δεξιά» δεν πληροφορήθηκε ποτέ για την ακύρωση της καταδικαστικής απόφασης για τους «Έξι», με τη μοναδική στα ποινικά χρονικά του νεώτερου ελληνικού κράτους 1675/2010 απόφαση του Ζ΄ Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου. Ακόμη και ένας πρωτοετής φοιτητής της Νομικής Σχολής θα καταλάβαινε ότι ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι οι δήθεν «ολετήρες της Πατρίδας» ήταν αθώοι της κατηγορίας της εσχάτης προδοσίας. Η ζαλισμένη, λοιπόν, «Δεξιά» πιστεύει και σήμερα ότι υπεύθυνοι της Μικρασιατικής Καταστροφής ήταν οι Δημήτριος Γούναρης, Νικόλαος Στράτος, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, Νικόλαος Θεοτόκης, Γεώργιος Μπαλτατζής και ο δύσμοιρος Γεώργιος Χατζηανέστης, τον οποίο μαζί με την αρχιστρατηγία του παρέδωσαν και τη θανατική του καταδίκη. Ως εκ τούτου, ποιος ισχυρίζεται ότι «η αληθινή Ιστορία δεν σκηνοθετείται, δεν εξαγοράζεται», όταν ακόμη και στην υποτιθέμενη «Δεξιά» επικρατεί η Βενιζελική σκηνοθεσία των γεγονότων ως ιστορικό και πολιτικό αφήγημα;
Έχουμε και λέμε: «Ένα αληθινά συντηρητικό κόμμα, μία εθνική φιλελεύθερη δεξιά» δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ, όταν αυτή η ίδια φτύνει τη γέννα της και βυσσοδομεί στη μνήμη του γενάρχη της. Αυτός ο ίδιος ο ανεψιός του Γούναρη, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, έφθασε στην ηγεσία της ΕΡΕ δια της τεθλασμένης, μετά τις αρχικές ιδεολογικές και πολιτικές αμφιταλαντεύσεις της δεκαετίας του 1930. Έγραφε σε επιστολή του στη «Νέα Εστία» το 1972: «Όχι μόνο δεν επικαλέστηκα ποτέ την ιδιότητα αυτή (του ανεψιού), που θα μπορούσε – και μου το συνιστούσαν πολλοί – να μου ανοίξει διάπλατα τις πόρτες για την πιο εύκολη και πιο άνετη πολιτική σταδιοδρομία αλλά έπραξα το ακριβώς το αντίθετο. Όταν αποφάσισα, στο 1935, να εγκαταλείψω την πανεπιστημιακή έδρα και να μπω στην πολιτική, στράφηκα και κατά των δύο παρατάξεων του Διχασμού, στράφηκα και κατά του κόμματος, που είχε ιδρύσει ο Δημήτριος Γούναρης». Στην πραγματικότητα, αυτό το τελευταίο ήταν που άνοιξε διάπλατα τις πόρτες για την πολιτική του σταδιοδρομία, παρά την αποτυχία του Εθνικού Ενωτικού Κόμματός του, τον Ιανουάριο του 1936:

«Όταν, τον Μάρτιο 1936, πέθανε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, έγραψα και εδημοσίευσα στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Ελληνική Φωνή» ένα κύριο άρθρο για τον εκλιπόντα πολιτικόν άνδρα, ένα άρθρο, που έκαμε τον στρατηγό Αλέξανδρο Μαζαράκη – Αινιάνα (αξιωματικό, που είχε ακολουθήσει, στο 1916, τον Ελευθέριο Βενιζέλο στη Θεσσαλονίκη, και ήταν στρατιωτικός του σύμβουλος στη Συνδιάσκεψη της Ειρήνης) να σημειώσει στα «Απομνημονεύματά» του: «Τιμητικώς χαρακτηριστική ήτο η αναγνώρισις των υπηρεσιών του (του Ελ. Βενιζέλου) υπό του Κανελλοπούλου εις την εφημερίδα του, αν λάβη κανείς υπόψη, ότι ο ανεψιός ούτος του Γούναρη ήτο δικαιολογημένος να μη συγκινηθή από τον θάνατον του αντιπάλου του θείου του, τον οποίον μάλιστα πολλοί κατηγορούν, ότι δεν ηγωνίσθη δια να προλάβη τον τυφεκισμόν των «Έξ».
Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος έδωσε, λοιπόν, τα διαπιστευτήρια του στον Βενιζελισμό και βρέθηκε, ως αντιπρόεδρος και υπουργός Εθνικής Άμυνας της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης του Εμμανουήλ Τσουδερού, να πετά μετ’ επιστροφής με βρετανικά βομβαρδιστικά από Κάιρο στο Λονδίνο: «Κι όμως όταν οι φίλοι του Νικ. Πλαστήρα μου είπαν, το καλοκαίρι του 1942, στη Μέση Ανατολή, ότι ο «Αρχηγός», όπως τον ονόμαζαν, ζητούσε μάταια να του χορηγηθεί διαβατήριο για να φύγει από τη Γαλλία του Βισύ, ετηλεγράφησα στον πρωθυπουργό Εμμανουήλ Τσουδερό, που έδρα του ήταν το Λονδίνο, παρακαλώντας έντονα να ικανοποιηθεί αμέσως η επιθυμία του, και μάλιστα χωρίς περιορισμούς… Και όταν, στις 13 Δεκεμβρίου 1944, έφεραν οι Άγγλοι από το αεροδρόμιο του Ελληνικού, μ’ ένα θωρακισμένο αυτοκίνητο, το Νικ. Πλαστήρα στην Αθήνα, στο ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας, πρώτος εγώ μεταξύ των υπουργών της Κυβερνήσεως Παπανδρέου τον καλωσόρισα και τον κατατόπισα πάνω στη φοβερή κατάσταση των ημερών εκείνων…».
Γιατί δεν είχε διαβατήριο ο Πλαστήρας; Γιατί φυγοδικούσε από τα κινήματα του 1933 και του 1935 και είχε καταδικαστεί ερήμην σε θάνατο μαζί με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και άλλους δύο για το εθνοκτόνο κίνημα του 1935, με την 5/5/35 απόφαση του Στρατοδικείου. Οι στασιαστές είχαν καταλάβει την Ανατολική Μακεδονία, λεηλάτησαν τα υποκαταστήματα της Τράπεζας της Ελλάδος στις Σέρρες και την Καβάλα και τελικώς διέφυγαν στη Βουλγαρία, μετά τη σαρωτική επέλαση του μετανοήσαντος πρώην ακραιφνούς Βενιζελικού Γεωργίου Κονδύλη. Δύο χρόνια αργότερα έγινε γνωστό ότι οι Βούλγαροι εκμεταλλευόμενοι την ακυβερνησία, λόγω του Βενιζελικού κινήματος, ετοίμαζαν εισβολή για μία ακόμη φορά στην ανατολική Μακεδονία!
Το Βενιζελικό κίνημα του 1935 έχει εξοβελισθεί από τη νεώτερη ελληνική ιστορία. Εάν εντρυφήσει κανείς στις λεπτομέρειές του θα θυμηθεί τα λόγια του Γάλλου ακαδημαϊκού Εντουάρ Ντριό: «…κατάλαβα από πικρή πείρα ποια ήταν μερικά πρόσωπα της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής, κατανόησα πολλά πράγματα, έξω από το πλαίσιο της διπλωματικής ιστορίας». Καταλαβαίνετε τώρα ποια εποχή διάλεξε ο ανεψιός Παναγιώτης Κανελλόπουλος για να εκδηλώσει τον φιλο- Βενιζελισμό του; Και είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι, εάν ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος είχε επικαλεσθεί τη συγγενική του ιδιότητα με τον Δημήτριο Γούναρη, θα είχε καλύτερη και γρηγορότερη πολιτική σταδιοδρομία;

Ο ΓΕΝΑΡΧΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ
Για τον Δημήτριο Γούναρη έχουν εκδοθεί ελάχιστα βιβλία και αυτή την έλλειψη βιβλιογραφίας επεσήμανε με πικρία και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος στην τελευταία του συνέντευξη πριν το θάνατό του. Παρ’ όλα αυτά μέσα από τις εργασίες των Ιωάννη Μάλλωση, Αρίστου Καμπάνη, Δημητρίου Χρονόπουλου, Διονυσίου Αλικανιώτη και Νίκου Νικολόπουλου προκύπτουν ανάγλυφα η προσωπικότητα, ο χαρακτήρας, η ηθική και η προοδευτική ιδεολογία ενός πολιτικού, μεγαλύτερου επιστημονικού, φιλοσοφικού και ιδεολογικού εύρους από τον «τσύριο» πρόεδρο των Κρητικών ταγμάτων ασφαλείας της περιόδου 1917-1920. Θα σας μεταφέρουμε εδώ μερικές σειρές από το εμπεριστατωμένο βιβλίο του δημοσιογράφου και συγγραφέα Δημητρίου Χρονόπουλου «ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ»:
«Μέσα στα τέσσερα χρόνια των πανεπιστημιακών του σπουδών αναδείχθηκε σε «ιερό τέρας» γνώσεων και το 1889 αναγορεύτηκε θριαμβευτικά διδάκτωρ του Δικαίου. Οι σπουδές του στην Ελλάδα τελειώνουν, αλλά ο Γούναρης τις συμπληρώνει επί τρία άλλα χρόνια στη Χαϊδεμβέργη, στη Γοτίγγη, στο Μόναχο και στο Λονδίνο, για να διορισθεί δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Πατρών το 1892. Και σαν να μην του έφθανε αυτό, στις δικαστικές διακοπές του κάθε χρόνου βρίσκεται στην Ευρώπη, μελετώντας και πλουτίζοντας τις γνώσεις του, αποθησαυρίζοντας στο καλά οργανωμένο μυαλό του όλα τα πνευματικά επιτεύγματα του ανθρώπου. Βιβλιοφάγος από τα πρώτα του χρόνια, παρακολουθεί τις παγκόσμιες επιστημονικές εξελίξεις και θα διαβάζει μέχρι τέλους της μαρτυρικής ζωής του. Αλλά η νομική του σταδιοδρομία παρουσίασε και μία άλλη αξία του ανδρός, που υποσκέλισε όλες τις άλλες. Αναδείχθηκε ρήτωρ απαράμιλλος, που παρέσυρε τους πάντες με το χείμαρρο των καλλιεπών και συγχρόνως βαρυσήμαντων συλλογισμών του».
Πώς έμπλεξε ο Γούναρης με την πολιτική; Ο Μάλλωσης έγραψε ότι είχε εκφωνήσει τον επικήδειο του εκλιπόντος δημάρχου Πατρέων Θάνου Κανακάρη – Ρούφου και είχε αφήσει άφωνους τους κορυφαίους πολιτικούς της εποχής, που παρέστησαν στη νεκρώσιμη ακολουθία, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Γεώργιος Θεοτόκης και ο οποίος τον προέτρεψε να πολιτευτεί. Όπως υπενθύμισε και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο θείος του πολιτεύτηκε για πρώτη φορά ως ανεξάρτητος στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου του 1902 αλλά σύντομα συνεργάστηκε με τον Θεοτόκη, ο οποίος στάθηκε αφορμή να εισέλθει στον στίβο της πολιτικής.

Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

ΦΑΚΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ



Οι σύγχρονοι 300 του Λεωνίδα και ο εσμός των μωρών


Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com

Η ανίκανη Ελλαδική στρατιωτική ηγεσία μας στέρησε στην Κύπρο μία μεγαλειώδη νίκη εναντίον των Τούρκων. Εάν υπήρχε συγκροτημένη έστω και μία ελληνική μεραρχία, οι Μαμελούκοι δεν επρόκειτο να κάνουν ούτε ένα βήμα επί κυπριακού εδάφους. Η κυπριακή τραγωδία του 1974 υπήρξε άθλιο έργο ελληνόφωνων ηλιθίων. 

«α. Αξιωματικοί και οπλίται της τοποθεσίας αμύνης Στρατοπέδου ΕΛΔΥΚ διεξήγαγον σκληρόν και άνισον αγώνα επί τριήμερον παρ’ ότι ουδέν εκ των προϊσταμένων κλιμακίων ενδιεφέρθη δια την τύχη των.
β. Ουδέν των προϊσταμένων Κλιμακίων ενδιεφέρθη δια την αποκατάστασιν συνδέσμου ή επικοινωνίας μετά του εν λόγω τμήματος της ΕΛΔΥΚ.
γ. Αποτελεί άθλον των μαχομένων τμημάτων η απόκρουσις εχθρικών επιθέσεων επί τριήμερον Πεζικού και αρμάτων μάχης υποστηριζομένων υπό αεροπορίας και όγκου πυρών υποστηρίξεως.
δ. Η μη ύπαρξης έστω και ελαχίστης εφεδρείας και η μη δοθείσα τοιαύτη καίτοι υπεσχέθη υπό των προϊσταμένων είχεν ως συνέπειαν την σύμπτυξιν των μαχομένων τμημάτων εκ του Στρατοπέδου.
ε. Λόγω εύρους η διάταξις ήτο σχεδόν γραμμική με αποτέλεσμα της μη υπάρξεως εφεδρείας υπό των υπομονάδων.
ζ. Η οργάνωσις του εδάφους ήτο υποτυπώδης εις έργα εκστρατείας και ορύγματα.
η. Η έλλειψις αντιαρματικών όπλων ήτο καταφανής ως και η τοιαύτη Τ/Θ οχημάτων.
θ. Ανυπαρξία υγειονομικής υπηρεσίας, αι δε επιδέσεις εγένοντο υπό των μαχομένων Αξκών δια τεμαχισμού της λινοστολής των ιδίων ή ετέρων οπλιτών. Ομοίως αι διακομιδαί απησχόλησαν τους μαχομένους Δκτάς τμημάτων αποσπωμένης ούτω της προσοχής των εκ της Δ/κσεως του αγώνος. Αιτηθείσα υποστήριξις από Δνσιν Υγ/ΓΕΕΦ και υποσχεθείσα υπό του Δντού αυτής ουδέποτε έφθασεν εις το πεδίον της Μάχης. Παρά τας ανωτέρω αντιξοότητας άπαντες οι τραυματίαι διεκομίσθησαν εις Νοσοκομείον χάρις κυρίως εις τον ηρωϊσμόν των μαχομένων οπλιτών.
ι. Αποτελεί αίνιγμα δια τους ευρισκομένους κατά τον τριήμερον αγώνα εντός του Στρατοπέδου, ότι υποσχεθείσα ενίσχυσις εις Πεζικόν και Τεθωρακισμένα δεν αφίχθη εις τοποθεσίαν ως και η μη αποκατάστασις στοιχειώδους επικοινωνίας μεταξύ προϊσταμένου κλιμακίου και μαχομένων τμημάτων».
Απόσπασμα από διασωθέν τμήμα της ημερήσιας διαταγής του υποδιοικητή της ΕΛΔΥΚ  αντισυνταγματάρχη Παναγιώτη Σταυρουλόπουλου για τη μάχη του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, το κολασμένο τριήμερο 14-16 Αυγούστου 1974, προς τα επιτελεία στην Κύπρο και το ΓΕΣ. Το ντοκουμέντο αυτό δημοσίευσε ο ΕΛΔΥΚάριος Αθανάσιος Χρυσάφης στο συγκλονιστικό 1000 σελίδων βιβλίο του «Οι ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛ.ΔΥ.Κ. 1974. Οι τελευταίοι ήρωες, οι εφιάλτες των Αθηνών, η προδοσία της Κύπρου και η εισβολή των εγκληματιών πολέμου του Ούννου Αττίλα».
Ο 90χρονος Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος έσπασε κι αυτός τη σιωπή του και επιβεβαίωσε, μετά από 42 χρόνια, όσα ανέφερε στην ημερήσια διαταγή του. Στο βιβλίο «Το Χρονικό της Μάχης της ΕΛΔΥΚ 14-16/8/1974» ο τελευταίος Στρατοπεδάρχης της ΕΛ.ΔΥ.Κ αποκάλυψε την προδοσία της τότε ανίκανης Ελλαδικής στρατιωτικής ηγεσίας, που εγκατέλειψε 318 αξιωματικούς και οπλίτες να αντιμετωπίσουν την τουρκική πολεμική μηχανή. Και να σκεφθεί κανείς ότι ο Σταυρουλόπουλος δεν υπηρετούσε στην Κύπρο. Στις 13 Ιουλίου συνόδευσε, ως αξιωματικός συνοδός, τη σειρά αντικατάστασης της ΕΛ.ΔΥ.Κ. Οι απολυόμενοι όμως, ενώ είχαν επιβιβαστεί στο Α/Γ ΛΕΣΒΟΣ από την Αμμόχωστο με προορισμό την Ελλάδα, αποβιβάστηκαν στη Λεμεσό και οδηγήθηκαν και πάλι στο στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ. στη Λευκωσία, και μαζί τους βεβαίως και ο Σταυρουλόπουλος, γιατί είχε αρχίσει η τουρκική εισβολή.

ΣΙΓΑ ΤΟ …ΑΙΝΙΓΜΑ
Μπορεί ο πρώην σύμβουλος, και δεξί χέρι, του Ozal Halil Sivgin να συνέδεσε – πριν από δύο χρόνια - την παραίτηση του Richard Nixon, στις 9 Αυγούστου του 1974, με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, αλλά μην το πάρουμε και τοις μετρητοίς, γιατί ο Αμερικανός πρόεδρος θα έπρεπε ήδη να είχε παραιτηθεί για άλλους λόγους μέχρι εκείνη την περίοδο. Το σκάνδαλο Watergate ταλάνιζε τη σκέψη και την ύπαρξη του Nixon από τον Ιούνιο του 1972, καθώς από αυτό το διάστημα και μέχρι την παραίτησή του έπρεπε να αντιμετωπίσει τα εκατοντάδες άρθρα των Μπομπ Γούντγουορντ και Καρλ Μπερνστάιν στην Washington Post του Μπεν Μπράντλι, για τη διάρρηξη και τις κοριούς στα γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος. «Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου» αποδείχθηκε τελικά ότι ήταν μπλεγμένοι στο σκάνδαλο, και πολλοί από αυτούς οδηγήθηκαν στη δικαιοσύνη, ενώ η κυβέρνηση του Nixon φυλλορροούσε σε βαθμό δυσλειτουργίας.
Εκτός των άλλων, στον «σκοτεινό» αντιπρόεδρο του Dwight Eisenhower, κατά την περίοδο 1953-1961, έλαχε η …ευκαιρία να κάνει μία τελευταία προσπάθεια, από το 1969, μήπως και διασώσει την τιμή των όπλων των Αμερικανών στο Βιετνάμ, (βομβαρδίζοντας ανηλεώς την Καμπότζη!), αλλά μετά την κλιμάκωση των επιχειρήσεων αναγκάστηκε το 1973 σε αναδίπλωση, και στην απόφαση για την αποχώρηση των Αμερικανών από την Ινδοκίνα. Ο Nixon, λοιπόν, είχε τις ευκαιρίες του να παραιτηθεί. Το ερώτημα είναι γιατί παραιτήθηκε αμέσως μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο; Οι Αφανείς δημιούργησαν το Watergate για να ρίξουν τον Nixon επειδή γνώριζαν εκ των προτέρων ότι ο Αμερικανός πρόεδρος θα ήταν αντίθετος στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο; Ανοησίες ή απλώς τουρκικές καυχησιές; Τα τουρκικά ΜΜΕ είχαν μεταδώσει τις δηλώσεις Sivgin με τον βαρύγδουπο τίτλο «Η τουρκική εισβολή ανέτρεψε τον Αμερικανό πρόεδρο»!
Να δούμε τι ακριβώς είχε πει τότε ο Halil Sivgin και το αναπαρήγαγαν όλα σχεδόν τα ειδησεογραφικά sites στην Ελλάδα:
"Watergate skandalı, Nixon'un bu katı tutumu yüzünden oldu. Şöyle ki, bizim Kıbrıs'a müdahale edebilmemiz için ABD'nin onayı lazımdı. Ancak Nixon'un onay vermeyeceği düşünülüyordu. Başkan yardımcısının da öyle. O zaman Dışişleri Bakanı Henry Kissenger, 3 numara. Nixon koltuğundan oldu ama Kissenger yerinde kaldı. Ve o bize Kıbrıs için yetki veriyor. Yani Nixon'u ve 2 numarayı koltuğundan düşüren güçler, bizim Kıbrıs'a müdahale etmemiz için Yahudi kökenli Kissenger'i orada tuttu."
 «Το σκάνδαλο Watergate προέκυψε εξαιτίας αυτής της σκληρής στάσης του Νίξον. Εμείς, για να μπορέσουμε να επέμβουμε στην Κύπρο, χρειαζόταν η έγκριση των ΗΠΑ. Αλλά θεωρείτο βέβαιο ότι ο Νίξον δε θα δεχθεί κάτι τέτοιο. Το ίδιο και ο αντιπρόεδρος. Τότε ΥΠΕΞ ήταν ο Κίσινγκερ. Ο Νίξον έχασε τη θέση του, αλλά ο Κίσινγκερ παρέμεινε. Και εκείνος μας έδωσε τη δυνατότητα για την επέμβαση. Δηλαδή οι δυνάμεις, που έριξαν από τη θέση του τον Νίξον, διατήρησαν στη θέση του τον εβραϊκής καταγωγής Κίσινγκερ, για να επέμβουμε στην Κύπρο».
Η δήλωση του Sivgin δεν κομίζει τίποτα καινούργιο. Ο ρόλος του υπουργού Εξωτερικών και προέδρου του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των Η.Π.Α. Henry Kissinger και της υφισταμένης του CIA έγινε γνωστός από τις πρώτες ημέρες του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Αρκεί να ανατρέξει κανείς στα δημοσιεύματα της εποχής. Ο Kissinger υπήρξε εκείνη την περίοδο  ο απόλυτος υπερ-πρόεδρος, σε ένα σύστημα εξουσίας στο οποίο ο πρόεδρος Nixon αντιμετώπιζε το ενδεχόμενο μίας ντροπιαστικής καθαίρεσης και o αντιπρόεδρος Spiro Agnew αναγκάστηκε σε παραίτηση στις 10 Οκτωβρίου 1973 για υποθέσεις δωροδοκίας και φοροδιαφυγής.
Ενδιαφέρον, όμως, παρουσιάζει η συνέχεια των δηλώσεων Sivgin:
«Εάν η Κύπρος βρίσκεται στα χέρια της Ελλάδας, τότε οι ορθόδοξοι δε θα έχουν καλές σχέσεις με το Ισραήλ. Οι πολιτικές Ελλάδας και Ισραήλ είναι αντίθετες μεταξύ τους. Εμείς ως Τούρκοι δεν έχουμε κάποια εχθρότητα με τους Εβραίους. Η επιχείρηση αυτή θα παρεμπόδιζε το να περάσει η Κύπρος στα χέρια της Ελλάδας. Σε περίπτωση που περάσει στα χέρια της Ελλάδας, μπορεί να δημιουργηθεί κίνδυνος για το Ισραήλ. Αυτούς τους υπολογισμούς έκαναν. Αν μη τι άλλο, η Κύπρος χωρίζεται στα δύο. Εμείς φιλονικούμε με την Ελλάδα, αλλά σ' αυτήν την περίπτωση δεν είναι απειλή για το Ισραήλ».
Τα αρχεία αποκαλύπτουν, και με τη βούλα πλέον, ότι η προδοσία εναντίον της Κύπρου έγινε σε αγαστή συνεργασία του Διευθυντηρίου των Αφανών υπό τον Kissinger, του Ετσεβίτ και των ηλιθίων των Αθηνών, που έλαβαν την εντολή να μην αντισταθούν στην τουρκική εισβολή.
«Στάμπλερ: Ο Σίσκο έχει μόλις αναφέρει ότι η κυβέρνηση της Τουρκίας έχει λάβει την τελική απόφαση να αποβιβάσει δυνάμεις στην Κύπρο… τώρα οι πληροφορίες είναι ότι η απόβαση μπορεί να βρίσκεται σε εξέλιξη μέσα σε μια ώρα. Πρέπει αμέσως να έρθει σε επαφή με τον πρωθυπουργό Ιωαννίδη, και να μεταβιβάσει το μήνυμά τους από την τουρκική κυβέρνηση ότι τα Τουρκικά στρατεύματα δεν θα ανοίξουν πυρ... πρέπει να συστήσεις στην ελληνική κυβέρνηση να αναγνωρίσει ότι η απευθείας σύγκρουση μεταξύ ελληνικών και τουρκικών δυνάμεων θα έδινε στους Σοβιετικούς το πλεονέκτημα που ζητούσαν στη Μέση Ανατολή, που θα ήταν καταστροφικό για τα δυτικά συμφέροντα, όχι μόνο..., αλλά και για τα χρόνια που θα ‘ρθουν. Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών είναι έτοιμη να υποστηρίξει άμεσες διαπραγματεύσεις με τα ενδιαφερόμενα μέρη για την αποκατάσταση της συνταγματικής κατάστασης στην Κύπρο, και έχουμε υπόψη την πιθανή διαδοχή από τον Κληρίδη. Θα υποστηρίζαμε την επιστροφή στο επίπεδο των δυνάμεων που υπήρχαν πριν το πραξικόπημα. Ο Σίσκο θα φθάσει λίαν συντόμως στην Αθήνα και εάν η κυβέρνηση της Ελλάδας συμφωνήσει να προχωρήσει σύμφωνα με τα πιο πάνω, ο Σίσκο θα επιστρέψει αμέσως στην Άκυρα για να προωθήσει αυτές τις ιδέες προς τους Τούρκους. Θα πρέπει να πεις στην κυβέρνηση της Ελλάδας ότι έχουμε κάνει ό,τι μπορούσαμε για να αποφύγουμε μια Τουρκική επέμβαση μετά το πραξικόπημα. Τώρα που έχει συμβεί, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να συνεργαστεί».
Ο Ουέλς Στάμπλερ διετέλεσε πρέσβης και υφυπουργός Εξωτερικών για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Με τον Στάμπλερ και τον πρέσβη στη Λευκωσία Ρόμπερτ Μακ Κλόσκι, καθώς και με τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών Ρόμπερτ Ίνγκερσολ συνομιλούσε ο Kissinger εκείνες τις κρίσιμες ώρες. Τις αποκαλυπτικές συνομιλίες είχε δημοσιεύσει από το 2004 ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Μακάριος Δρουσιώτης.
Οι μακελάρηδες του ελληνισμού στην Κύπρο «χτύπησαν» στο ψαχνό, αφού προηγουμένως δημιούργησαν ένα ανατριχιαστικό κενό πολιτικής και στρατιωτικής εξουσίας στην Ελλάδα και στην Κύπρο μέχρι και την πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου του 1974. Πάγια τακτική της Άγκυρας στα πογκρόμ εναντίον των Ρωμιών.

ΚΡΑΤΑΕΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΥΤΗ Η ΙΝΤΡΙΓΚΑ
Η κυπριακή τραγωδία του 1974 ήταν αποτέλεσμα πολύχρονων μεθοδεύσεων, που ξεκίνησαν αμέσως μετά τη λήξη του β΄ παγκοσμίου πολέμου. Στη μυστική αναφορά της 12ης Ιουνίου 1944 του τότε υπουργού Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας Άντονι Ήντεν, με τίτλο «Βρετανικά συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο, Οδηγίες προς τα ανώτερα στελέχη της Ιντέλιτζενς Σέρβις» αναφέρονται μεταξύ πολλών άλλων, φοβερών και τρομερών, και τα εξής:
«Όλα τα μέλη της Ελληνικής βασιλικής οικογένειας εδήλωσαν ενώπιον του Βρετανικού θρόνου με έμφασι και κατηγορηματικά, ότι θα παίξουν τον ρόλο τους – θα πράξουν παν το δυνατόν – να αναγνωρίσουν την Μ. Βρετανίαν κυρίαρχον της Νήσου Κύπρου και να μηδενίσουν τις απαιτήσεις των Ελλήνων πολιτικών περί Ελληνικών δικαιωμάτων επί της Κύπρου. Επί πλέον, υπάρχει η πιθανότης να επαναστατήσουν οι Έλληνες, όταν έρθει ο καιρός να τηρήσουμε και τιμήσουμε την μυστική συμφωνία του 1941 με τους Τούρκους και γίνει η μεταφορά της κυριαρχίας της Κύπρου στην Τουρκία. Τότε (εμείς) οφείλουμε να υποστηρίξουμε τον Γ. Παπανδρέου με κάθε μέσον, να του δώσουμε εντολή να σχηματίση κυβέρνηση, ή καλύτερα, να νοθεύσουμε τις εκλογές για να κερδίση με πλειοψηφία… Ολόκληρη η διπλωματική δύναμις της Βρετανικής Αυτοκρατορίας θα χρησιμοποιήση κάθε τρόπο να πείση, να πιέση, να εκφοβίση ή να αγοράση εκείνους τους Έλληνες πολιτικούς, οι οποίοι θα μπορέσουν να αλλάξουν την πορεία των εκλογών προς όφελός μας».
Ποια ακριβώς ήταν η εντύπωση του τουρκόφιλου Άντονι Ήντεν για τους Έλληνες πολιτικούς; «Για μένα αποτελεί μία αστείρευτη πηγή απορίας, που τόσοι πολλοί ηλίθιοι έχουν καταφέρει να αναμιχθούν σε πολύπλοκες πολιτικές υποθέσεις και τους εμπιστεύονται στη διαχείριση υψηλών κυβερνητικών θέσεων, αυτούς τους ανθρώπους που τρέφονται με αλαζονεία, και λαδώνονται για ικανοποίηση εγωϊστικών φιλοδοξιών, και μπορούν να γίνουν ταπεινοί μας δούλοι τόσο εύκολα. Και έχουμε πολλά παραδείγματα να αποδείξουμε αυτά που λέμε, επεισόδια που φανερώνουν την άκρα ανικανότητα και την πολιτική αγραμματοσύνη σχεδόν όλων των Ελλήνων πολιτικών και διανοουμένων που ασχολούνται με ένα από τα παλαιότερα, το πλέον έντιμο και το πλέον απαιτητικό επάγγελμα στη διακυβέρνηση και στην νομοθεσία».
Ο Γρηγόριος Μπέλλος στο αριστουργηματικό του πόνημα «Διαχρονική Συνωμοσία. Αισχρόν εστί σιγάν της Κύπρου αδικουμένης» ξεσπά: «Όταν η παγκόσμια μονοφυλετική δικτατορική κεφαλαιοκρατική εξουσία ξεμπερδέψει με την Παλαιστίνη, το Ιράκ, το Ιράν, την Συρία, τότε δυστυχώς θα έρθη η σειρά της Κύπρου (και του Αιγαίου και της Κρήτης). Είναι δυνατόν να υπάρχουν λειψεγκέφαλοι οι οποίοι να αρνούνται την γνώση, την έρευνα, την εμβάθυνση και γενικά την ελληνουσία; Και τελικά είναι συμπτωματικό ότι όλοι αυτοί καθορίζουν την εθνική μας πορεία; Ως πότε; Σαν το θέατρο σκιών όπου τα μωρά (και οι μωροί) δεν θέλουν να ξέρουν ότι κάποιοι κινούν παρασκηνιακά τις μαριονέτες και εμφανίζονται αυτές ζωηρές, πλήρως όμως κατευθυνόμενες στο προσκήνιο».
Τώρα θα μου πείτε: Καλά είναι δυνατόν; Γίνονται αυτά; Να αδειάσει η Κύπρος από τον πληθυσμό της; Μα, εδώ αδειάζουν τη Συρία και το Ιράκ και ετοιμάζονται να μεταφέρουν στην Ευρώπη και τους πρόσφυγες από τους καταυλισμούς της Ιορδανίας και του Λιβάνου. Εάν η χρονική συγκυρία δεν έφερνε το 2004 στην κυπριακή προεδρία τον Τάσσο Παπαδόπουλο και περνούσε το σχέδιο Ανάν, οι «γνωστοί άγνωστοι» θα είχαν δώσει τον έλεγχο της Κύπρου στο 18% των Τουρκοκυπρίων του 1974. Βρετανία και Η.Π.Α. είχαν επιδοθεί σε μία λυσσασμένη προσπάθεια για την αποδοχή του σχεδίου Ανάν, συνεπικουρούμενες από προδοτικές πολιτικές δυνάμεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο. Ο κυπριακός λαός τους έδωσε συντριπτική αποστομωτική απάντηση. ΟΧΙ!
Στις αρχές του 19ου αιώνα στην Κύπρο υπήρχαν μόνον Έλληνες. Τον ελληνισμό του νησιού, κατά την περίοδο 1779-1999, κατέγραψε μέσα από μελέτη των γαλλικών αρχείων ο Χάρης Τσιρκινίδης στο βιβλίο του «Αγώνες χωρίς δικαίωση». Δέκα χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, και αφού προηγήθηκαν εκατόμβες νεκρών για αντίποινα στον Αγώνα της Εθνικής Παλιγγενεσίας, στο νησί είχαν απομείνει 60.000 Έλληνες, ενώ άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτοι «Τουρκοκύπριοι» εξαιτίας των ομαδικών πραγματικών ή εικονικών εξισλαμισμών που επέβαλαν οι οθωμανικές αρχές. Αυτή τη μαγιά των εξισλαμισμένων Κυπρίων χρησιμοποίησε, για τα σχέδια της εναντίον του Ελληνισμού, η ελεγχόμενη από τους σιωνιστές βρετανική διοίκηση, καθώς όλο το βρετανικό χαρτοφυλάκιο είχε περάσει στα χέρια τους.
Η Κύπρος είχε την ατυχία να χαρακτηριστεί ως ο καλύτερος γεωγραφικά και γεωπολιτικά χώρος για εγκαταστάσεις και υπηρεσίες παρακολούθησης και συλλογής πληροφοριών σε παγκόσμιο επίπεδο, ιδιαιτέρως σε ότι αφορά το πρώην σοβιετικό και νυν ρωσικό πυρηνικό οπλοστάσιο, αλλά και τον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής. Διαβάστε «Το Απόρρητο Ημερολόγιο της Κ.Υ.Π. για την Κύπρο» του Μάνου Ηλιάδη και θα καταλάβετε την προδιαγεγραμμένη μοίρα του Ελληνισμού της Κύπρου.
Το 1956, την 3η ημέρα του πολέμου του Σουέζ ο Μπεν Γκουριόν δήλωσε στην Κνεσσέτ ότι ο πραγματικός λόγος για τον πόλεμο ήταν «η αποκατάσταση του βασιλείου του Δαυίδ και του Σολομώντα» μέσα στα βιβλικά του όρια. Αμέσως σχεδόν όλα τα μέλη της Κνεσσέτ σηκώθηκαν και άρχισαν να τραγουδούν τον ισραηλινό εθνικό ύμνο. Ποιος τα γράφει αυτά; Ο μεγάλος ουμανιστής Εβραίος καθηγητής της Οργανικής Χημείας στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ Ισραήλ Σαχάκ, ο οποίος πέρασε τα παιδικά του χρόνια στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και κυρίως στο Μπέργκεν – Μπέλσεν! Ο Σαχάκ με μία εμβριθή ανάλυση ανέπτυξε, πριν από 20 χρόνια σε βιβλίο του, ποια θεωρούνται «βιβλικά» όρια στο Ισραήλ. Ε, λοιπόν, στα "βιβλικά" όρια εκτός από την περιοχή Συρίας και Ιράκ, που αδειάζει στις μέρες μας με την αμέριστη συνδρομή των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, συμπεριλαμβάνεται και η Κύπρος!
Για το λόγο αυτό ο Σιμόν Πέρες δήλωσε, στο MEGA στις 3/8/2012, ικανοποιημένος από τις εξελίξεις στις χώρες που τις χτύπησε κατακούτελα η …αραβική άνοιξη και μας υπενθύμισε ότι «έχουμε παγκόσμια οικονομία χωρίς παγκόσμια κυβέρνηση και εθνικές κυβερνήσεις χωρίς έλεγχο των οικονομιών τους»! Τι δεν καταλαβαίνεις;