Translate

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ




Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
Ιστορικού – ερευνητή
booksonthesites.blogspot.com

Στην ιστοριογραφία η ιστορική προβολή σίγουρα δεν είναι η προβολή μίας ιστορικής ταινίας ή ενός ιστορικού ντοκιμαντέρ αλλά μπορεί κάλλιστα να μετεξελιχθεί σε σενάριο για προβολή, ιδιαιτέρως εάν υπάρχει η κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Η μετεξέλιξη μάλιστα είναι ικανή να οδηγήσει σε μορφές θούριου ή έπους ασχέτως αν πηγή έμπνευσης αποτελεί η πηγάδα του Μελιγαλά (οικονομία στις σφαίρες, έρχεται εμφύλιος) ή τα κρεματόρια των ναζιστικών στρατοπέδων (μη ολοκαύτωμα, ήταν μόνο 5 και όχι 6 εκατομμύρια οι νεκροί) ή οι ομαδικοί τάφοι στο δάσος του Κατίν (προβοκάτσια του Γκέμπελς, ο Στάλιν δεν πείραξε ποτέ και κανένα).
Η ερμηνεία των γεγονότων δια της ιστορικής προβολής (όποιων μας βολεύει) διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον των δύο άκρων αλλά δεν αφήνει ασυγκίνητο και το κέντρο, καθώς παρακολουθεί τα τεκταινόμενα και τηρεί τις αποστάσεις του. Μ’ αυτόν τον τρόπο διαιωνίζεται ο κομματικός κατακερματισμός και οι ΜΕΝ αντιμετωπίζουν σήμερα τους ΔΕ σαν να ΄ταν του χθες, ξεχνώντας ποιοι ήταν αυτοί τότε και οι ΔΕ αντιμετωπίζουν τους ΜΕΝ όπως ήταν τότε και όχι γι’ αυτό που είναι σήμερα.
Η κατάσταση καταντά οριακά τραγική λόγω της συνεχούς κατάληψης των άκρων από τα δύο άκρα. Εάν πρόκειται για ευθεία, τα δύο άκρα καταλαμβάνουν και τα δύο άκρα, στο επίπεδο τα δύο άκρα καταλαμβάνουν και τα τέσσερα, σε τρισδιάστατες καταστάσεις καταλαμβάνουν ό,τι άκρο βρίσκεται διαθέσιμο. Έτσι κάνουν πάντοτε τα δύο άκρα, γιατί αν δεν είναι δύο τα άκρα δεν υπάρχει κέντρο και το κέντρο είναι ΕΔΩ, για να μας θυμίζει ότι υπάρχουν τα άκρα, που δεν είναι ποτέ ένα.
Τα δύο άκρα χρειάζονται το ένα το άλλο για να ορίσουν το κέντρο. Όταν το ένα άκρο διαπιστώσει ότι εξασθενεί το σημείο του άλλου άκρου, τότε κάνει τα αδύνατα δυνατά για να τονίσει την ύπαρξή του, γιατί χωρίς το άλλο άκρο εξασθενεί και αυτό και τα δύο σημεία των άκρων τείνουν να απορροφηθούν από τη βαρύτητα του κέντρου.
Μπορεί, όμως, να υπάρξει κέντρο χωρίς τα δύο άκρα; Όχι. Σύμφωνα με τον ελληνικό μαθηματικό λογισμό ένα διάνυσμα ορίζεται από το μέγεθος και την κατεύθυνσή του. Εάν τα άκρα εκλείψουν δεν υπάρχει κέντρο και όσο ολισθηρή κι αν είναι η θεωρία των δύο άκρων άλλο τόσο συναρπαστική είναι η αίσθηση ότι υπάρχουν άκρα, άρα και το κέντρο είναι εδώ για να οριοθετεί τις μεταξύ τους αποστάσεις και συχνά να ορίζει τη φορά τους.