Translate

Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ "ΧΙΡΟΣΙΜΑ" ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ




Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
Ιστορικού – ερευνητή
booksonthesites.blogspot.com

«ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ
θα καθίσουν στο δείπνο.
Μόνον αυτοί και όχι οι άλλοι,
της συνομοταξίας του κτήνους.
Αυτοί που λιμοκτόνησαν
χωρίς να μάθουν ποτέ την αιτία.
Αυτοί που σφαγιάστηκαν
και πετάχτηκαν στα βάραθρα,
άψυχα κουφάρια για τους γύπες.
Αυτοί που ικέτεψαν
μα έλεος δεν τους δόθηκε
Αυτοί που μακελεύτηκαν
στα χαρακώματα και τα ορύγματα.
Τα θύματα των διεθνών τοκογλύφων,
Η βορά της Αδελφότητας των όπλων.
Οι αδικημένοι του κώδικα της ζωής
οι πένητες της ευσπλαχνίας,
οι απόκληροι της αγάπης.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ
θα καθίσουν στο δείπνο».

Αν είχαμε τη δυνατότητα να αποτυπώσουμε σε μία φωτογραφία τις απώλειες του ελληνισμού σε ανατολική Μακεδονία, Θράκη, Μικρά Ασία και Πόντο την περίοδο 1914-1922, τότε τα πυρηνικά ολοκαυτώματα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι στις 6 και τις 9 Αυγούστου του 1945 θα φάνταζαν μινιατούρες καταστροφής. Η σύγχρονη ιστορική επιστήμη «βολεύεται» να θεωρεί γενοκτονία, ολοκαύτωμα και εγκλήματα πολέμου μόνον τις περιπτώσεις για τις οποίες κατέχει κάθε μορφής αποδεικτικό υλικό, ενώ απορρίπτει ως ιστοριοδιφικής καταβολής τα στοιχεία της συλλογικής μνήμης.
Η εισβολή των βουλγαρικών μεραρχιών στο ελληνικό έδαφος από το Σιδηρόκαστρο, το Νευροκόπι και τον μεθοριακό σταθμό του Οξιλάρ, στις 5 και 6 Αυγούστου 1916, προς τις Σέρρες τη Δράμα και την Καβάλα και η τουρκική επίθεση στην εξέχουσα του Αφιόν Καραχισάρ στις 13 Αυγούστου του 1922, οριοθετούν τη χειρότερη τραγωδία του ελληνισμού όχι μετά την πτώση της Πόλης το 1453, αλλά μετά την κατάληψη του ελληνικού χώρου από τις τουρκικές ορδές τη δεκαετία του 1380.
Πριν την είσοδο των Βουλγάρων στην Καβάλα τον Αύγουστο του 1916, η πόλη είχε 55.000 κατοίκους. Κατά τη διανομή άρτου στις 10 Οκτωβρίου 1918 βρέθηκαν 8.500 κάτοικοι από τους οποίους οι σκελετωμένοι και ρακένδυτοι Έλληνες ήταν λιγότεροι από τους μισούς. Σε έκθεσή τους οι επιζήσαντες γιατροί της πόλης ανέφεραν ότι 10.000 Έλληνες πέθαναν από ασιτία και άλλοι 4.000 από διάφορα νοσήματα, που είχαν ως αρχική αιτία τον υποσιτισμό. Στην αγορά έβρισκαν μόνο ξεροκόμματα από αραβόσιτο στόκο και τσιμέντο!

ΔΙΑΒΟΛΙΚΗ ΣΥΜΠΤΩΣΗ
Κατά μία διαβολική σύμπτωση οι 70.000 νεκροί της Χιροσίμα συμπίπτουν με τους 70.000 νεκρούς του βουλγαρικού «B29», που αφάνισε τον ελληνισμό της ανατολικής Μακεδονίας. Οι 300.000 νεκροί του ποντιακού ελληνισμού ξεπερνούν κατά πολύ τους 200.000 νεκρούς σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι, όπως αποτυπώθηκαν σε ιαπωνικές στατιστικές του 1950. Και εάν το πυρηνικό μανιτάρι υψώθηκε στα 18 χιλιόμετρα για να ταρακουνήσει τα αμερικανικά αεροπλάνα που σκόρπισαν τον όλεθρο, κανένα πυρηνικό μανιτάρι δεν σηκώθηκε για να πιστοποιήσει το ολοκαύτωμα ενός εκατομμυρίου Ελλήνων της Μικράς Ασίας, που σφαγιάστηκαν και πετάχτηκαν βορά στα όρνεα στις πορείες θανάτου.
Οι 80 φωτογραφίες του Γερμανού ανθρωπιστή, συγγραφέα και ποιητή Armin T. Wegner και άλλων Γερμανών αξιωματικών, οι οποίοι υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες του αφανισμού του αρμενικού λαού, ήταν αυτές που τεκμηρίωσαν τη γενοκτονία 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων το 1915-16. Η αποτύπωση με το φωτογραφικό φακό της εξολόθρευσης των Αρμενίων οδήγησε στην αναγνώριση της πρώτης γενοκτονίας του 20ου αιώνα, σύμφωνα με τη «Σύμβαση για την Πρόληψη και την Τιμωρία της Γενοκτονίας», που εγκρίθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 9 Δεκεμβρίου του 1948.
Δυστυχώς δεν βρέθηκε κανένας Βρετανός, Γάλλος ή Ιταλός αξιωματικός να αποτυπώσει τη γενοκτονία του μικρασιατικού ελληνισμού, ενώ οι Μπολσεβίκοι του Λένιν του Τρότσκι και του Φρούνζε τροφοδοτούσαν τον Κεμαλικό στρατό με ατελείωτες ποσότητες όπλων, πυρομαχικών, βαγόνια με πετρέλαιο και κυρίως με εκατομμύρια χρυσά ρούβλια την ίδια περίοδο που οι λαοί τους λιμοκτονούσαν στον ανηλεή εμφύλιο πόλεμο «Κόκκινων» και «Λευκών» μετά το ξέσπασμα της μπολσεβίκικης επανάστασης.
«Οι Τούρκοι συλλαβόντες ταύτην μετά των τέκνων της ως και ετέρους ομογενείς 190 εν όλω, τινάς μεν τούτων απέπνιξαν δια βρόχων, τους δε λοιπούς κατέσφαξαν, τα βρέφη των ομογενών τούτων εθανάτωσαν, περιβαλόντες τους λαιμούς αυτών δια βρόχων και ακολούθως εκσφενδονίσαντες ταύτα διά περιστροφικής κινήσεως εις τους τοίχους των οικιών. Αι γυναίκες εβασανίζοντο ανοιγομένων των κοιλιών αυτών και αποσπωμένων των εμβρύων τα οποία ερρίπτοντο προς βρώσιν εις τους κύνας».

Ο ΦΟΒΕΡΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
Πέντε ημέρες πριν την εκδήλωση της σαρωτικής τουρκικής επίθεσης στην εξέχουσα του Αφιόν Καραχισάρ τον Αύγουστο του 1922, ο φυγόστρατος Γεώργιος Κονδύλης ενημέρωνε με επιστολή του τον Ελευθέριο Βενιζέλο ότι «είναι εξηκριβωμένον τελείως, ότι ο στρατός του Μ. Κεμάλ ευρίσκεται εν αθλία καταστάσει». Ήταν δε σε τέτοια «άθλια κατάσταση» ο στρατός του Κεμάλ ώστε τις πρώτες ώρες της επίθεσης είχε κονιορτοποιήσει τις ελληνικές εμπροσθοφυλακές με τα μεγαλύτερου βεληνεκούς πυροβόλα του και παγίδευσε μονάδες από τα δύο σώματα στρατού στην κοιλάδα του Αλί Βεράν.
 «Όταν το τμήμα μας βρέθηκε στο έμπα της χαράδρας είδα μπροστά μου να εκτείνεται ολόκληρο το εσωτερικό του μεγάλου ανοίγματος κατάμεστο από φαντάρους, άλογα, μουλάρια, αυτοκίνητα, ταλίκες, κάρα κι ό,τι άλλα διέθεταν και τα δύο σώματα στρατού… Ήταν φανερό πως η …ναπολεόντεια μεγαλοφυΐα της στρατιωτικής μας διοικήσεως είχε κατορθώσει το ακατόρθωτο: Στρίμωξε 70-80 χιλιάδες άνδρες και τετράποδα περισσότερα από 2 χιλιάδες και μηχανοκίνητα σε μιάν έκταση λιγότερη από χίλια στρέμματα».
Ο Κονδύλης ήταν μάλιστα σίγουρος ότι «αι πιθανότητες αναλήψεως επιθέσεως εκ μέρους του Μ. Κεμάλ ηλαττώθησαν επαισθητώς. Το αγγλικόν Στρατηγείον είναι σήμερον σχεδόν βέβαιον ότι πάσα τοιαύτη σκέψις εγκαταλείφθη». Όχι. Τον Κονδύλη δεν τον εκτέλεσαν στο Γουδί. Τον έκαναν υποστράτηγο για τις «ακριβείς» πληροφορίες που συνέλεγε από το βρετανικό στρατηγείο. Όπως δεν εκτέλεσαν τους φυγόστρατους, τους φυγάδες και τους λιποτάκτες και αυτούς που παρέδωσαν 4.000 οπλίτες και 200 αξιωματικούς στον Κεμαλικό στρατό.





Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

ΤΑ "ΙΟΥΛΙΑΝΑ" ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ



Η μη …ανάκληση του Λάμπρου Κορομηλά

Γράφει ο ΒΑΣΙΛΗΣ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΣ
Ιστορικός - ερευνητής


Το προσωπικό του προξενείου της Θεσσαλονίκης σε φωτογραφία του 1908. Η δομή και η οργάνωση του προξενείου ήταν εν πολλοίς έργο του Λάμπρου Κορομηλά.
Οι 35 νεκροί Τούρκοι στρατιώτες στην πολιορκία της ομάδας του καπετάν Μητρούση στο καμπαναριό της εκκλησίας στα Καμενίκια Σερρών, το πρωϊ της 14ης Ιουλίου 1907, ήταν από μόνο του ένα πολύ σοβαρό γεγονός για να προκαλέσει τη μήνιν της Υψηλής Πύλης. Όμως τους Τούρκους αξιωματούχους δεν τους εξόργισε τόσο ούτε και η συμπλοκή της τουρκικής στρατο-χωροφυλακής με το 11μελές αντάρτικο σώμα του 25χρονου Στενημαχιώτη καπετάν Μακούλη, την ίδια ημέρα στη Δοβίστα Σερρών, που είχε ως αποτέλεσμα την εξολόθρευση, πλην ενός, των Μακεδονομάχων.
Η Υψηλή Πύλη έπνεε τα μένεα γιατί κατά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις διαπιστώθηκε ότι πολλοί κάτοικοι των Δαρνακοχωρίων και της πόλης των Σερρών εμπλέκονταν στον Μακεδονικό Αγώνα. Μόνον από τη Δοβίστα συνελήφθησαν περισσότερα από 150 άτομα και άλλα 100 από τα γύρω χωριά με την κατηγορία της συμμετοχής ή της υπόθαλψης αντάρτικων ομάδων. Ήταν η πρώτη φορά που οι τουρκικές αρχές είχαν απτές αποδείξεις για την εμπλοκή σε τόσο μεγάλη κλίμακα του ελληνικού πληθυσμού. Σύμφωνα με τα στοιχεία του 6ου Γραφείου της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού, στην περιοχή των Σερρών και της Στρώμνιτσας στο ελληνικό δίκτυο άμυνας ήταν 143 οπλίτες και 270 άτομα επιμελητείας.
Οι επιπτώσεις υπήρξαν ραγδαίες σε όλα τα επίπεδα. Ενημερώθηκαν οι πρεσβευτές των «Μεγάλων Δυνάμεων» στην Κωνσταντινούπολη και ζητήθηκε από τον Τούρκο πρέσβη στην Αθήνα να προβεί σε αυστηρό διάβημα για την καταστολή της δράσης των Μακεδονικών σωμάτων. Η κατάσταση μύριζε κυριολεκτικά μπαρούτι. Ο Έλληνας πρόξενος στη Θεσσαλονίκη Λάμπρος Κορομηλάς μόλις πληροφορήθηκε για τις συμπλοκές στις Σέρρες και τη Δοβίστα μπήκε στη διπλωματική άμαξα και έφυγε για το Βόλο, ενώ ο πρόξενος των Σερρών Αντώνιος Σακτούρης έψαχνε τρόπους διαφυγής.
«Βιέννη, Τρίτη πρωία – Τηλεγραφήματα εκ Κωνσταντινουπόλεως αναγγέλουσιν ότι τη απαιτήσει των Μεγάλων Δυνάμεων η Τουρκία απηύθυνε προς τον εν Αθήναις πρεσβευτήν αυτής μακρόν τηλεγράφημα προσκαλούσα αυτόν να προβή εις αυστηρά διαβήματα παρά τη Ελληνική κυβερνήσει προς καταστολήν των Μακεδονικών σωμάτων.
Το τηλεγράφημα τούτο ανακοινωθέν και εις τας Ευρωπαϊκάς Κυβερνήσεις δημοσιεύεται παρ’ όλων των εφημερίδων και εμποιεί ζωηροτάτην εντύπωσιν δια τον κατηγορηματικόν τόνον.
Λέγεται ότι ο πρεσβευτής της Τουρκίας πλην των άλλων αξιώσεων των διατυπουμένων εις το τηλεγράφημα εζήτησεν όπως εντός 24 ωρών ανακληθή ο εν Θεσσαλονίκη Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος κ. Κορομηλάς».

Ο Λάμπρος Κορομηλάς υπήρξε ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στη Θεσσαλονίκη και ψυχή του Μακεδονικού Αγώνα έως και τον Ιούλιο του 1907, που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Προξενείο μετά τα γεγονότα στις Σέρρες και τη Δοβίστα.
Η ΜΗ ΑΝΑΚΛΗΣΗ
Μπορεί σήμερα οι ενέργειες της τότε ελληνικής κυβέρνησης να δείχνουν διπλωματικό επαρχιωτισμό αλλά έπρεπε με κάθε θυσία να μην ικανοποιηθεί η τουρκική απαίτηση για ανάκληση του Κορομηλά, αλλά και ο Έλληνας πρόξενος να μην ξαναπατήσει το πόδι του στη Θεσσαλονίκη!
Η ελληνική κυβέρνηση λοιπόν αντέκρουσε τους ισχυρισμούς της Υψηλής Πύλης ότι ο Έλληνας πρόξενος της Θεσσαλονίκης οργάνωνε τη δράση των ελληνικών σωμάτων στη Μακεδονία και δεν έδωσε απάντηση στο αίτημα για ανάκλησή του από το γενικό προξενείο Θεσσαλονίκης. Ο Κορομηλάς βρισκόταν από τετραημέρου στην Αθήνα και  «είτε οσφρανθέντος την απειλήν της Τουρκίας, είτε τυχαίως επανελθόντος λύει ευκόλως το ζήτημα, αφού πρόκειται περί εκτελέσεως γεγονότος τετελεσμένου ήδη». Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!
Οι τουρκικές αντιδράσεις άρχισαν να παίρνουν τη μορφή τελεσιγράφου με την έμμεση απειλή πολέμου που διατυπώθηκε:
«Εν αντιθέσει προς τας υφισταμένας συνθήκας και προς τας διαβεβαιώσεις τας δοθείσας υπό του υπουργού των Εξωτερικών και του προέδρου του υπουργικού συμβουλίου της Ελλάδος ο αριθμός των ενόπλων ελληνικών ομάδων εν Μακεδονία αυξάνει από ημέρας εις ημέραν…  Οι Έλληνες υπουργοί είνε αρκούντως συνετοί δια να μη αγνοώσι πού θα φέρη η κατάστασις αύτη εν τέλει από της απόψεως των δύο χωρών».
ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΣΑΚΤΟΥΡΗ
Η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε απλώς ότι έληξε η θητεία του Λάμπρου Κορομηλά και συνεπώς δεν επρόκειτο να επανέλθει στη Θεσσαλονίκη. Και ναι μεν ο Κορομηλάς τη γλύτωσε, ο Σακτούρης όμως πέρασε εφιαλτικές στιγμές καθώς μέχρι το Νοέμβριο που έγινε στη Θεσσαλονίκη η μεγάλη δίκη των συλληφθέντων – παραπέμφθηκαν τελικά περίπου 150 άτομα – οι ανακριτικές αρχές διέρρεαν σταγόνα – σταγόνα τα στοιχεία της προανάκρισης. Όλοι γνώριζαν ότι ο Σακτούρης ήταν ο ιθύνων νους του «όλου πράγματος» στην ανατολική Μακεδονία.
Έγραψε ο Σακτούρης στα απομνημονεύματά του:
«Οι Τούρκοι προέβησαν εις αθρόας συλλήψεις των ομογενών κατοίκων των παρά τας Σέρρας Ελληνικωτάτων χωρίων, Νταρνακοχωρίων. Η δίωξις ήτο αγριοτάτη. Εις πλέον των 150 ανήλθον οι συλληφθέντες. Και μεταξύ αυτών ήσαν οι πρόκριτοι, οι οποίοι υπεβλήθησαν εις φρικώδη βασανιστήρια δια να μαρτυρήσουν… Ολόκληρος η περιφέρεια υπεβλήθη εις μαρτύρια και ενομίσαμεν ότι ολόκληρος η εκεί οργάνωσις της αμύνης εξηφανίσθη».
Ο Σακτούρης αναγκάστηκε να μεταβεί στη Θεσσαλονίκη για να παραπονεθεί στον «περιφερειάρχη», στον ευφυέστατο Χιλμή πασά, ο οποίος του είπε το μνημειώδες: «Κύριε Σακτούρη, τα μεγάλα ζητήματα, απαιτούν μεγάλας θυσίας. Πώς θέλετε να πάρετε την Μακεδονίαν, χωρίς θυσίας;».