ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ Η ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ ΜΙΑΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ

ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ

Γράφει ο Βασίλης Σ. Κάρτσιος*

Η εκκωφαντική σιωπή για τις βουλγαρικές φρικαλεότητες στην ανατολική Μακεδονία έρχεται να προστεθεί στην ένοχη σιωπή για τη γενοκτονία του ποντιακού και μικρασιατικού ελληνισμού, για να καλυφθεί ο ένας και μοναδικός ηθικός αυτουργός τους, ο οποίος με την αλλοπρόσαλλη, κατευθυνόμενη από ξένα κέντρα πολιτική του, οδήγησε τον ελληνισμό της Μακεδονίας και της Μικράς Ασίας στα τάρταρα.

Χάριν μίας κακώς εννοούμενης σχέσης καλής γειτονίας (αποδεδειγμένα εγκληματικής από τη μία πλευρά) και η πλέον τεκμηριωμένη και αυταπόδεικτη τέλεση γενοκτονικών κακουργημάτων ακυρώνεται από την παντελή έλλειψη πολιτικής βούλησης, με αποτέλεσμα να προκύπτει ο κίνδυνος να περάσουν τα ιστορικά γεγονότα στη σφαίρα του μύθου.

Συνεπώς δεν προκαλεί καμία εντύπωση στον γράφοντα η κατάπληξη με την οποία αντιμετώπισαν κάποιοι αναγνώστες το άρθρο μου με τίτλο «Έγκλημα και ατιμωρησία», με επωδό: «μα πότε συνέβησαν όλα αυτά»;

Μία από τις πλέον τεκμηριωμένες γενοκτονίες σε βάρος του ελληνισμού ήταν η μεθοδευμένη και συστηματική προσπάθεια της Βουλγαρίας να αλλάξει τον εθνολογικό χάρτη της ανατολικής Μακεδονίας παρά τη συντριπτική ήττα της από τον ελληνικό στρατό στον β΄ βαλκανικό πόλεμο το καλοκαίρι του 1913.

Ήδη από το 1919, λίγους μήνες μετά τη συνθηκολόγηση της Βουλγαρίας στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1918, είχαν όχι μόνο συνταχθεί αλλά και εκδοθεί τρία σημαντικά διεθνούς νομικού κύρους ντοκουμέντα, που περιέγραφαν με κάθε λεπτομέρεια τα αποτελέσματα της βάρβαρης και απάνθρωπης βουλγαρικής κατοχής 1916-1918, που δυστυχώς ήταν προάγγελος της τρίτης δολοφονικής βουλγαρικής κατοχής 1941-1944.

Πρόκειται για την έκθεση της Πανεπιστημιακής Επιτροπής, την έκθεση της Διασυμμαχικής Επιτροπής και την έκθεση του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού, τις οποίες η πολιτική και πανεπιστημιακή μας «διανόηση» φρόντισαν επιμελώς να εξαφανίσουν από το προσκήνιο και από αυτήν ακόμη τη βραβευμένη «ιστορία του ελληνικού έθνους».

Εκτός όμως από τα τρία αυτά συγκλονιστικά ντοκουμέντα, στο Διπλωματικό και Ιστορικό Αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών υπάρχουν ογκωδέστατοι φάκελοι με τηλεγραφήματα, αναφορές, έγγραφα, προσωπικές μαρτυρίες και καταστάσεις με χιλιάδες ονόματα εκτοπισθέντων, πολλές από τις οποίες είναι αναλυτικότατες για την αιτία και τον τόπο θανάτου των δύστυχων Μακεδόνων: «εκ δαρμού, βαρείας εργασίας, κακουχιών και τύφου».

Επίσης, μπορεί κανείς να μελετήσει το σχετικό υλικό από τις διαβουλεύσεις κατά τη διάρκεια των εργασιών της Συνθήκης του Neuilly, που αποτέλεσε μία από τις συνθήκες ειρήνευσης στο λεγόμενο «σύστημα των Παρισίων» 1919-1920 και αφορούσε στη συνθηκολόγηση της ηττημένης Βουλγαρίας.

Ενώ λοιπόν υπήρξε από πολύ νωρίς, σε πραγματικό χρόνο, ένα ικανό διεθνές νομικό και διπλωματικό υπόβαθρο για την καταδίκη της Βουλγαρίας και την ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ της γενοκτονίας του ελληνισμού της ανατολικής Μακεδονίας, το θέμα τέθηκε στο περιθώριο για τους γνωστούς πολιτικούς λόγους. 

*Ο Βασίλης Σ. Κάρτσιος είναι ιστορικός ερευνητής.

Η ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ 21ης ΙΟΥΝΙΟΥ 1917

21 Ιουνίου 1917: Η θλιβερή επέτειος

της γενοκτονίας του ελληνισμού της ανατολικής Μακεδονίας

ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ

Στην εποχή της παραφιλολογίας περί γενοκτονιών

και «αντιρατσιστικού νόμου»

Γράφει ο Βασίλης Σ. Κάρτσιος*

Η έκθεση της Διασυμμαχικής Επιτροπής του 1919 «Rapports et enquêtes de la commission interalliée sur les violations du droit des gens commises en Macédoine Orientale par les armées bulgares» (Αναφορές και έρευνες της διασυμμαχικής επιτροπής για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην ανατολική Μακεδονία από τον βουλγαρικό στρατό), κατά την περίοδο από τη βουλγαρική εισβολή τον Αύγουστο 1916 μέχρι και τη συνθηκολόγηση της Βουλγαρίας τον Σεπτέμβριο του 1918, καλύπτει από μόνη της με τις 620 συγκλονιστικές σελίδες της όλες τις φάσεις των περίφημων «οκτώ σταδίων της γενοκτονίας» του Gregory Stanton.

Στην ουσία τέτοιες λεπτομερείς εκθέσεις πιθανόν να διαμόρφωσαν και τη θεωρία του προέδρου της Genocide Watch για τη μη γραμμική διαδικασία των οκτώ σταδίων (φάσεων) της γενοκτονίας (κατάταξη, συμβολισμός, απανθρωποίηση, οργάνωση, πόλωση, προετοιμασία, εξόντωση και άρνηση), καθώς ενώ λογικά τα μεταγενέστερα στάδια έπονται των προηγούμενων σταδίων, όλα τα στάδια εξακολουθούν να λειτουργούν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας.

“Quel crime que celui qui consiste à condamner a une mort douloureuse des milliers de personnes inoffensives ! et comme il n’est pas possible de justifier par un argument sérieux les mesures qui ont créé et maintenu cet état de choses, il faut admettre avec les témoins entendus que le but entrepris était l’anéantissement de la population hellénique dans le but de modifier l’ethnologie du pays.»

«Άραγε υπάρχει χειρότερο έγκλημα από το να καταδικάσεις σ’ ένα επώδυνο θάνατο χιλιάδες ανυπεράσπιστους ανθρώπους; Και επειδή δεν είναι δυνατόν να δικαιολογήσει κανείς με λογικά επιχειρήματα τα αίτια που δημιούργησαν και διατήρησαν αυτό το καθεστώς, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι στόχος ήταν η εξολόθρευση του ελληνικού πληθυσμού, στο πλαίσιο της αλλοίωσης του εθνολογικού χάρτη της χώρας.»

Απόσπασμα από την έκθεση του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού του 1919 για τα βουλγαρικά εγκλήματα στην ανατολική Μακεδονία και την εκτόπιση δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων στα κάτεργα της Βουλγαρίας και των Σκοπίων.

Στις σελίδες της έκθεσης καταγράφονται συγκλονιστικές λεπτομέρειες για το πώς η ηττημένη Βουλγαρία έθετε εμπόδια ακόμη και στον επαναπατρισμό των ομήρων με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να δολοφονηθούν στην προσπάθεια τους να επιστρέψουν στα σπίτια τους.

Τόσο η εισβολή των βουλγαρικών στρατευμάτων τον Αύγουστο του 1916 στην ανατολική Μακεδονία όσο και η εκτόπιση από την 21^η Ιουνίου του 1917 περισσοτέρων από 70.000 Ελλήνων στα κάτεργα της Βουλγαρίας και των Σκοπίων, υπήρξαν αποτέλεσμα της άθλιας βρετανο-γαλλικής μεθόδευσης για την έξοδο της Ελλάδας στο πλευρό της Entente στον Μεγάλο Πόλεμο. Τα άκρως άκρως απόρρητα συνδυασμένα έγγραφα των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών και του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών επιβεβαίωσαν απλώς το προφανές: Οι βρετανοί πράκτορες μεθόδευσαν την κατάληψη του Ρούπελ και την εισβολή των βουλγαρικών δυνάμεων στην ανατολική Μακεδονία!

 «Εισβάλλοντας στην ανατολική Μακεδονία, η βουλγαρική κυβέρνηση είχε την πεποίθηση ότι αυτή η περιοχή, που αποτέλεσε αντικείμενο αντιπαλότητας τόσων ετών, θα παρέμεινε υπό βουλγαρική διοίκηση και ο μόνος στόχος της ήταν να αλλοιώσει τον εθνολογικό χαρακτήρα της. Η Επιτροπή εξέτασε με λεπτομέρειες όλα τα μέτρα και όλους τους τρόπους που χειρίστηκε το βουλγαρικό κράτος για να πετύχει αυτό το σκοπό, αλλά πρέπει να δηλώσουμε εκ των προτέρων ότι η βουλγαρική κατοχή υπήρξε από τις πρώτες ημέρες, απάνθρωπη, βάρβαρη και καταστροφική. Μετά την κήρυξη του πολέμου (Ιούνιος 1917) η βουλγαρική κυβέρνηση βρήκε τη δικαιολογία να προχωρήσει σε ομαδικές εκτοπίσεις. Αυτή είναι η μόνη διαφορά μεταξύ των δύο περιόδων. Η έκθεσή μας λοιπόν, δεν κάνει καμία διάκριση και αντιμετωπίζει με ενιαίο τρόπο την περίοδο της βουλγαρικής κατοχής».

Η έκθεση της Διασυμμαχικής Επιτροπής διαμόρφωσε από μόνη της ένα ικανό διεθνές νομικό και διπλωματικό υπόβαθρο για την καταδίκη της Βουλγαρίας και την ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ της γενοκτονίας του ελληνισμού της ανατολικής Μακεδονίας, για την οποία τα «σύγχρονα» κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου έχουν πλήρη άγνοια!

 «…Ανάμεσα στα κάτεργα, το πιο φοβερό ήταν το Κίτσεβο. Όποιον έστελναν εκεί, υπέφερε. Οι επιζώντες μιλούν γι’ αυτό με τρόμο. Οι συνθήκες εργασίας, οι άσχημες καιρικές συνθήκες κατά τη διάρκεια του χειμώνα, η κτηνωδία των διοικητών, το μετέτρεψαν σε «κολαστήριο» και «νεκροταφείο». Αυτές είναι οι λέξεις που χρησιμοποίησαν όλοι οι μάρτυρες. Το ποσοστό θνησιμότητας εκεί ήταν απίστευτα υψηλό και οφειλόταν στην κακομεταχείριση, τους ξυλοδαρμούς και τις επιδημίες. Για να εξαφανίσουν όλα τα ενοχοποιητικά στοιχεία, οι σταυροί ξηλώθηκαν και το έδαφος ισοπεδώθηκε».

Τα μέλη της Διασυμμαχικής Επιτροπής δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνειών:

«Όσον αφορά τα άτομα που εκτοπίστηκαν στη Βουλγαρία, οι αναφορές και οι καταθέσεις είναι ακριβείς και διασταυρωμένες. Το αποτέλεσμα της έρευνας για το θέμα αυτό άφησε ένα βαθύ αίσθημα λύπης για τους δυστυχείς που υπέστησαν αυτά τα δεινά και αηδίας για αυτούς που τους τα προκάλεσαν. Το εύρος των ντοκουμέντων που δημοσιεύονται δεν αφήνουν περιθώρια σχεδόν για καμία αμφισβήτηση και κανένα σχόλιο».

Η Επιτροπή έκανε έρευνα σε 339 πόλεις και χωριά, που είχαν πριν την εισβολή των Βουλγάρων πληθυσμό 305.000 κατοίκων. Στις αρχές του 1919 ο πληθυσμός αυτών των δήμων και κοινοτήτων δεν ξεπερνούσε τα 235.000 άτομα. Οι Βούλγαροι μέσα σε 26 μήνες εξόντωσαν 70.000 άτομα. Τα χωριά για τα οποία δεν είχε στοιχεία η Επιτροπή ανέρχονται σε 155. Ο πληθυσμός αυτών των χωριών ήταν πριν την εισβολή περίπου 50.000 κάτοικοι.

Απόσπασμα από τις δεκάδες καταστάσεις των ομήρων της ανατολικής Μακεδονίας, που βρίσκονται στο Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών, πολλές από τις οποίες είναι αναλυτικότατες για τον τόπο και την αιτία θανάτου: «εκ δαρμού, βαρείας εργασίας, κακουχιών και τύφου».

Για το θάνατο δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων όχι μόνον έμειναν ατιμώρητοι οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί αλλά η Βουλγαρία δεν κατέβαλε σχεδόν τίποτα ούτε για τις πολεμικές αποζημιώσεις αν και ανήκε στους ηττημένους του Μεγάλου Πολέμου. Ο διπλωμάτης Αλέξης Αδ. Κύρου έγραψε:

«Η Ελληνική Κυβέρνησις, επί τη βάσει του άρθρου 118 της Συνθήκης του Neuilly, εζήτησεν την τιμωρίαν 45 Βουλγάρων, οι οποίοι άπαντες, εκτός, μόνον, του ηθικώς υπευθύνου Ραδοσλαύωφ, είχον διαπράξει, αυτοπροσώπως, φρικιαστικά εγκλήματα κοινού δικαίου εις βάρος των Ελλήνων της Ανατολικής Μακεδονίας, πιστοποιηθέντα παρά της Διασυμμαχικής Επιτροπής και μνημονευόμενα εις την έκθεσίν της. Πλην, ουδεμία εδόθη συνέχεια εις την Ελληνικήν ταύτην αίτησιν και εκ των Βουλγάρων κακούργων ουδείς ουδέν έπαθεν. Επανορθώσεις; Η Βουλγαρία, όχι μόνον τίποτε ή σχεδόν τίποτε δεν κατέβαλεν εκ του, δια του άρθρου 121 της Συνθήκης του Neuilly, επιβληθέντος ποσού εκ 2.250 εκατομμυρίων χρυσών φράγκων, αλλά και απηλλάγη, τελικώς των συμπεριληφθεισών εις το ανωτέρω ποσόν Γερμανικών πολεμικών πιστώσεων εκ φρ. Χρ. 2.200. Ας υπομνησθή, επίσης, ότι αντιθέτως προς ό,τι εγένετο δια την Γερμανίαν και την Αυστρο- Ουγγαρίαν, αι νικήτριαι Δυνάμεις δεν έκριναν σκόπιμον να κατάσχουν τον Βουλγαρικόν εμπορικόν στόλον!»

*Ο Βασίλης Σ. Κάρτσιος είναι ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας του βιβλίου «Η γενοκτονία του ελληνισμού της ανατολικής Μακεδονίας, κατά τη 2^η βουλγαρική κατοχή (1916-1918)»

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΘΝΟΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

Ιστορικού – ερευνητή

booksonthesites.blogspot.com

Οι πρακτικές του εθνομηδενισμού και της εθνοαποδόμησης αποκτούν πανευρωπαϊκή υπόσταση από τότε που οι μυλόπετρες του απολυταρχικού δίπολου εθνικοσοσιαλισμού και κομμουνισμού συνέθλιψαν τον φιλόδοξο φιλελευθερισμό των 14 σημείων του Αμερικανού προέδρου Γουίλσον και το σνομπ ιμπεριαλιστικό λίμπεραλ της Βρετανίας, οδηγώντας τις περισσότερες χώρες της εκμαυλισμένης ηπείρου στην αγκαλιά του φασισμού.

Η ελληνική εκδοχή της εθνοαποδόμησης ανάγεται στις απαρχές της συγκρότησης του «Βασιλείου της Ελλάδος» μετά τον ανηλεή εμφύλιο πόλεμο κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 και ιδιαιτέρως μετά τα «επαναστατικά» δάνεια που μας πέρασαν απευθείας από την τουρκοκρατία στη βρετανοκρατία.

Οι εγχώριοι εθνοαποδομητές ανακαλύπτουν ξανά και ξανά ότι τα πληρώματα του Μιαούλ(η) μιλούσαν αρβανίτικα, ότι οι Σουλιώτισσες δεν χόρεψαν και δεν πήδηξαν στο Ζάλογγο (κατακρήμνιση με ή άνευ χορού), ότι τα αρχαία ελληνικά είναι μία νεκρή γλώσσα και άλλα πολλά ευτράπελα ών ουκ έστιν αριθμός.

Η εκτίμηση των ιστορικών γεγονότων δια της ιστορικής προβολής αποτελεί σύνηθες βολικό παράπτωμα των εθνοαποδομητών, οι οποίοι εξοκέλλουν  σε συν-έκδοχα της ιστορικής αφασίας, τουτέστιν μπουρδολογίας.

Για παράδειγμα ο Εμμανουήλ Παπάς τον Μάιο του 1821 πλήρωνε 12.000 γρόσια το μήνα σε δύο καράβια από την Ύδρα, για να περιπολούν (όχι να πολεμούν) τις ακτές της Χαλκιδικής, ενώ ο Άνθιμος Γαζής στο Πήλιο περίμενε εις μάτην τα υδραίικα καράβια γιατί όπως έλεγαν “no money, no revolution”. Για όσους δεν κατάλαβαν ακόμη, αν περίμεναν οι Έλληνες να κηρύξει την επανάσταση ο Μιαούλ(ης) με τα αρβανίτικα πληρώματα, φέτος θα παίρναμε μέρος και εμείς στις διαδηλώσεις εναντίον του Ταγίπ Ερντογάν.

Πρόκειται όμως για μία ιδιότυπη ιστορική προβολή των γεγονότων στη σημερινή οπτική, που κάνει τόσο αναδρομές φαλμεραϊκού τύπου (ανύπαρκτον το οφθαλμοφανές), όσο και μεταγενέστερες στάσεις στη μπολσεβίκικη επανάσταση (ομογενοποίηση ή κατά το κοινώς λεγόμενο πολτός), στη σκοπιανή εθνογένεση (στον καιρό της εθνοαποδόμησης), την αλβανική τσαμουριά (οι μεγάλες Ιδέες κρύβουν και μεγάλες τραγωδίες) κ.ο.κ.

Η δυστυχία του να είναι Έλληνες έχει διάφορες εκφάνσεις. Από τις απλές επαναλήψεις δήθεν ιστορικών αποκαλύψεων και την άκριτη υιοθέτηση των απόψεων εθνικιστικών κύκλων γειτονικών χωρών, έως την αλόγιστη υποθήκευση της χώρας στους παγκόσμιους κεφαλαιοκράτες και τη δημιουργία off-shore για τη διαχείριση της αιώνιας μίζας, την οποία ο «σοσιαλισμός» του τρίτου δρόμου την ανήγαγε σε επιστημονικό επίτευγμα (ήμασταν πράγματι αιθεροβάμονες).

Η εθνοαποδόμηση γίνεται στη λογική της ιακωβίνικης αντίληψης, που  επιθυμεί διακαώς να ορίζει αυτή τι είναι δημοκρατία, να την ελέγχει και συνεπώς να απασφαλίζει τη λεπίδα της λαιμητόμου, έστω κι αν δεν υπάρχει άλλος ηγεμόνας για καρατόμηση. Τη θέση του Λουδοβίκου κάτω από το αστραφτερό ατσάλι παίρνει το άρτι γεννηθέν έθνος.

Μέσα σε συνθήκες πολυδιάσπασης της κοινωνίας, οι εθνοαποδομητές βρίσκουν τη χαρίτσα τους διότι ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρό για να εφαρμόσουν την ποδοσφαιρικού τύπου τακτική τους: Αν θέλεις η ομάδα σου να κερδίζει τα πρωταθλήματα, τότε δεν φτάνει μόνο να φτιάξεις καλή ομάδα, αλλά πρέπει να διαλύσεις και τις υπόλοιπες. Με συνέπεια η αρχική δειλή εμφάνιση της ιδιαίτερης άποψης και οπτικής τους να μετεξελίσσεται σε φασίζουσα απροκάλυπτη θέληση για επιβολή της σε όλη την κοινωνία ως το άκρον άωτον της αληθείας!